Αυτός ο κατακερματισμός είναι που δημιουργεί τριγμούς στα θεμέλια των πολιτικών κομμάτων κυρίως αλλά και της κοινωνίας. Τα μεν πολιτικά κόμματα γιατί χάνουν την δεξαμενή που θα μπορούσε να τους δώσει μία στοιχειώδη ισχυροποίηση, η δε κοινωνία γιατί αφού έσπασε σε χίλια κομμάτια είναι σχεδόν αδύνατο να συγκεντρωθεί προς έναν στόχο και κατεύθυνση που είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας και η το πως μπορεί και θέλει να πορευτεί στο μέλλον.

Από την μία έχεις ένα κυβερνητικό κόμμα που έχασε την νομιμποίηση του αφού ήρθε στην εξουσία με βάση άλλο πρόγραμμα και ιδεολογικό προσαντολισμό και εκ των πραγμάτων αναγκάσθηκε να αλλάξει πορεία 180 μοιρών.

Από την άλλη έχεις μία Αξιωματική Αντιπολίτευση η οποία δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος της τραγωδίας και να επιμένει να διεκδικεί την εξουσία και να καρπωθεί ψήφους με παλαιοκομματικά τεχνάσματα που δυστυχώς δεν οδηγούν πουθενά πέρα από το φαινόμαστε ασυνενόητοι και γραφικοί στους ξένους εταίρους και τους δανειστές μας.

Το ευρύτερο πολιτικό σύστημα, την περασμένη εβδομάδα έφθασε πολύ κοντά στην κατάρρευση και αυτό θα είχε τραγικές συνέπειες για την χώρα και την κοινωνία. Εάν έπεφτε η Κυβέρνηση θα μπαίναμε σε έναν φαύλο κύκλο ακυβερνησίας, με την ήδη παραπαίουσα Δημόσια Διοίκηση να διαλύεται. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως η καθημερηνότητα της χώρας τρέχει.


Πολλοί θα αντιτάξουν πως η λύση θα ήταν να πάμε σε κλογές ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να δοθεί νέα εντολή. Νέα εντολή ως προς τί; Για το πως θα προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις; Η για το πως θα διαχειριστούμε τα ελλείματα και το χρέος μας;

Οι εκλογές δεν ήταν λύση γιατί ούτε τα πολιτικά κόμματα θα νομιμοποιούνταν ( τα δύο μεγάλα έχουν περί το 45%) ούτε η κοινωνία μπορούσε να δώσει νομιποποίηση λόγω του μεγάλου ποσοστού αποχής. Μισά και κουτσουρεμένα θα ήταν πάλι.

Εξ άλλου το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης των συμφωνιών που θέτει ως κύριο «προεκλογικό σύνθημα από τώρα η ΝΔ) είναι ψευδοδίλημα από μόνο του.

Το μόνο που μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση, είναι η αναδιάρθρωση του χρέους αλλά αυτό θα το ρυθμίσει από μόνη της η Ευρώπη ( Γαλλία – Γερμανία) καθώς το θέμα αφορά τις δικές τους τράπεζες κυρίως. Αλλώστε οι διαπραγματεύσεις γι αυτό το τόσο κρίσιμο θέμα έχουν ξεκινήσει ήδη και σε πολλά επίπεδα.

Επίσης , και αυτό ίσως είναι το πιό σημαντικό, τα δύο κόμματα εξουσίας  δηλαδή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν δεσμευτεί αφενός ότι θα τηρήσουν τις συμφωνίες και αφετέρου δεν έχουν τοποθετηθεί για την περίπτωση της υποτιθέμενης επαναδιαπραγμάτευσης. Αν δεν υπάρξει συμφωνία ποιά θα είναι η εναλλακτική τους πρόταση; Έχουν να προτείνουν εναλλακτική λύση; Έχουν στρατηγική για την επόμενη ημέρα σε περίπτσωη αποτυχίας της επαναδιαπραγμάτευσης; Εάν ναι οφείλουν να την κοινοποιήσουν  τώρα για να ξέρει ο κόσμος το πλήρες πρόγραμμα τους και όχι να υποστεί τα ίδια με το 2009, δηλαδή άλλη πολιτική να καλείται να επιλέξει και άλλη να ζεί στην συνέχεια.

Επειδή λοιπόν απ΄ότι φαίνεται, τέτοια πρόθεση δεν υπάρχει, η πρόταση του κ. Παπανδρέου έρχεται ως μάνα εκ ουρανού. Κατ αρχήν για έδωσε μία βαθειά ανάσα και κέρδισε πολιτικό χρόνο στην πιο κρίσιμη περίοδο που τα πάντα μύριζαν μπαρούτι. Δεύτερον,  η ίδεα για διεξαγωγή δημοσψηφίσματος είναι σαφώς πιο ουσιαστική από την διεξαγωγή εκλογών και σαφώς δρομολογεί ευρύτερες  πολιτικές  αλλά και ενδοκοινωνικές εξελίξεις. Θα λειτουργήσει περίπου σαν Δημόσια ψυχανάλυση ( όπως στην Νότια Αφρική λειτούργησε η δημόσια συζήτηση για το Απαρχάϊντ),  αφού θα συζητηθούν θέματα όπως μονιμότητα στο Δημόσιο, Πολιτικό χρήμα, Εκλογικός Νόμος, Διαφθορά, Μεταρρυθμίσεις, Συνταγματική Κατοχύρωση περιοριορισμού των ελλειμάτων, ως τις οι σχέσεις της χώρας με την Ευρώπη. ( Τήρηση συμφωνιών κλπ). Πολλά και σημαντικά θέματα δηλαδή που θα αποτελέσουν την μαγιά της "Νέας Ελληνικής Ταυτότητας" παρακαταθήκη και πεδίο αναφοράς για τις γεννιές που έρχονται. 

Και εκεί τόσο τα κόμματα όσο και η Κοινωνία θα κληθούν να πάρουν θέση και να αποφασίσουν. Ετσι το πολιτικό σύστημα με την ευρύτερη έννοια του θα επαναπροσδιοριστεί και θα αρχίσει να ανακτά στοιχειώδη νομιμοποίηση.