Στην περίπτωση μας έχουμε μία ανάλογη περίπτωση που χαριτολογώντας θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε την Greekman Brothers. Και στην περίπτωση μας δεν υπάρχουν χρήματα, για να τα βγάλουμε πέρα και κυρίως δεν μπορούμε να στραφούμε πουθενά για να βρούμε. Η μόνη μας ελπίδα οι δανειστές εταίροι μας.
Παρ' όλα αυτά κάνουμε τους δύσκολους , τους εκνευρίζουμε, σε κάποιες περιπτώσεις τους κοροϊδεύουμε και τώρα τελευταία ακούγεται πως φερόμαστε σαν να εκβιάζουμε αφήνοντας να εννοηθεί πως άμα πέσουμε εμείς θα καταρρεύσει και η Ευρώπη μαζί μας. Αυτό βγαίνει από διάφορα δημοσιεύματα που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες στον διεθνή Τύπο, φαίνεται από την αλλαγή στάσης προς το αυστηρότερο των εταίρων μας. Φαίνεται από την αλλαγή στάσης από ΔΝΤ και ΗΠΑ.
Το επισημαίνω, γιατί ακούω διάφορους ακόμη και τούτη την ώρα να υποστηρίζουν πως η Ευρώπη, πρέπει να πάψει να συμπεριφέρεται ως δανειστής και να αρχίσει να φέρεται ως εταίρος.. Είμαστε και θρασείς δηλαδή, αφού μόνο ως εταίροι δεν φερόμαστε εμείς.
Τι ζητάνε; Ένα πολύ απλό πράγμα. Να καθήσουμε κάτω και να συμφωνήσουμε όλοι μαζί ότι α) η χώρα πάει κατά διαόλου. Β) να παρθούν άμεσα μέτρα, δηλαδή γενναίες και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που σιγά σιγά θα εξαλείψουν τις από δεκαετιών καταστροφικές στρεβλώσεις.
Δυστυχώς, σε μεγάλο βαθμό, ως τώρα ακολουθήσαμε κατά βήμα την συμπεριφορά του Ρίτσαρντ Φουλντ. Η μεν κυβέρνηση αντιμετωπίζοντας ( μέχρι την περασμένη εβδομάδα), τα πιο κρίσιμα θέματα όπως τις μεταρρυθμίσεις και τις αποκρατικοποίησεις σαν να μην υπήρχαν. Κάνοντας ελάχιστα στο να ξεκινήσει έστω και στοιχειωδώς κάποια ανάπτυξη. Αφήνοντας τα λαμόγια και τους γραφειοκράτες να αλωνίζουν. Σταγγαλίζοντας ακόμη και το κομμάτι του υγειούς ιδιωτικού τομέα ( που δεν ήταν κρατικοδίαιτος) αλλά παραγωγικός και εξωστρεφής. Και το κυριότερο, μη ακούγοντας κανέναν. Ούτε καν τους τεχνοκράτες της αγοράς. Τους μόνους που άκουγε ήταν τους κομματικούς και τους συνδικαλιστές-που σε ουκ ολίγες περιπτώσεις απέτρεπαν την ολοκλήρωση κάποιων μέτρων ώστε να μην υπάρξει πολιτικό κόστος, δηλαδή που θα οδηγούσε το κυβερνών κόμμα γρηγορότερα εκτός εξουσίας.
Η δε Αξιωματική Αντιπολίτευση, να ακολουθεί μία σχιζοφρενική τακτική του "ναι μεν αλλά". Ειδικά εκείνη , πρεσβεύοντας σαφώς σε μεγαλύτερο βαθμό, τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, ήξερε τι και πως πρέπει να γίνει . Αλλά προτίμησε τον κλεφτοπόλεμο ( το είδαμε χθες με την ΔΑΚΕ), και άλλα διάφορα ακατανόητα όπως το «συμφωνώ επί της αρχής» αλλά όχι με τον τρόπο.. και όταν ήρθε η ώρα να ψηφίσει κάτι επί της αρχής σφύριζε κλέφτικα.
Τα ψέματα ωστόσο τέλειωσαν. Το Κυβερνών κόμμα και ο Πρωθυπουργός υποτίθεται πως κατάλαβαν ότι χρειάζεται νέο μείγμα πολιτικής και άλλαξαν το Κυβερνητική σχήμα έστω και στο παραπέντε. Η ΝΔ ωστόσο βρήκε τώρα άλλο βιολί για να μην ψηφίσει. Ισχυρίζεται πως αφού η Κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία να το κάνει, κανένας δεν την εμποδίζει. Τι άλλο να σκεφτεί κανείς από την σοφιστεία του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. "Αν ήμουνα ο νούμερο 151 θα το ψήφιζα αλλά τώρα που είμαι δεν το ψηφίζω". Σαν τον κ. Μητσοτάκη υπάρχουν και άλλοι, που ενώ κόπτονται για τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος, την στιγμή που έρχονται αντιμέτωπο με την συνείδηση τους προτάσουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό.
Όπως ακριβώς ο Ρίτσαρντ Φούλντ, έθεσε τον εγωϊσμό του, πάνω από το συμφέρον είτε των μετόχων, είτε ακόμη και του ίδιου του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
Αν αυτό δεν είναι αλλαζονική και εγωκεντρική εγωϊστική συμπεριφορά τότε τι είναι; Είμαστε λοιπόν Greekman Brothers ή δεν είμαστε; Τουλάχιστον ας βάλουμε μυαλό την τελευταία στιγμή για να μην έχουμε την τύχη της Lehman.