Τα στοιχεία που παρατέθηκαν είναι σχεδόν ανατριχιαστικά γιατί μαρτυρούν το στεβλό επαγγελματικό περιβάλλον που είχε δημιουργηθεί και μάλιστα σε περίοδο παχειών αγελάδων. Σύμφωνα με αυτά τα τελευταία 20 χρόνια οι πτυχιούχοι διπλασιάστηκαν., οι κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων δεκαπλασιάστηκαν ενώ οι θέσεις που δημιούργησε η οικονομία αντιστοιχούσαν μόνο στο 30% των αναγκών. Κι από αυτές τις θέσεις, οι μισές δημιουργήθηκαν στον δημόσιο τομέα. Αρα, για τους 100 και πλέον πτυχιούχους που μπαίνουν κάθε χρόνο στην αγορά εργασίας, η ιδιωτική οικονομία δημιουργεί μόνο 15 θέσεις. Το Δημόσιο δεν δημιουργεί θέσεις. Οσοι είναι στο υπόλοιπο 85% ψάχνουν για 4, 6 ή και 8 χρόνια να βρουν μια θέση αντίστοιχη, όχι με την ειδικότητα, αλλά τουλάχιστον με το επίπεδο των σπουδών τους. Δεν το βρίσκουν. Κι όταν ύστερα από χρόνια αναγκάζονται να εργαστούν, καταλαμβάνουν τελικώς τη θέση που θα κάλυπτε ο απόφοιτος γυμνασίου ή λυκείου. Αρα και ο απόφοιτος της δευτεροβάθμιας θα αναγκαστεί να καλύψει μια θέση δημοτικού.


Και εδώ τίθεται με το τον πιο αμείλκτο τρόπο το αδυσώπητο ερώτημα. Αν αυτό συνέβαινε την περίοδο των παχιών αγελάδων και των πρωτοφανών ρυθμών ανάπτυξης τι πρόκειται να συμβεί από δώ και πέρα σε περίοδο παρατεταμένης ύφεσης που το 2010 έφθασε στο -4,5% ( - 6,6% στο Δ τρίμηνο); Τι θα κάνουν και που θα απασχοληθούν οι νέοι άνθρωποι;

To ερώτημα έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα αφού πριν μια εβδομάδα βγήκαν τα αποτελέσματα –οι βάσεις-. των εισαγωγικών και πολλά νέα παιδιά ξεκινούν το μακρύ τους ταξίδι. Δυστυχώς όμως ένα μακρύ ταξίδι μέσα στην νύχτα, για να θυμηθούμε και το αριστούργημα του Φερντινάντ Σελίν.

Και φυσικά αυτό δεν αφορά μόνο, όσους πρόκειται να μπούν και να φοιτήσουν, τώρα, αλλά και όσους ήδη, φοιτού, όσους αποφοίτησαν και είναι άνεργοι, όσους έχουν μεταπτυχακό και είνα άνεργοι, όσους είναι μέχρι 25 ετών και είναι άνεργοι. Για να μην ξεχνάμε πως η ανεργία χτυπά αδιάκριτα και ειδικά στους νέους αγγίζει το ιλιγγιώδες 36,1%.

Σύμφωνα δε με την τελευταία έρευνα που έχει αποτυπώσει την θλιβερή αυτή πραγματικότητα μέχρι την ηλικία των 22 ετών, το ποσοστό των ατόμων που έχουν μια εργασιακή εμπειρία δεν ξεπερνά το 50%. Ακόμη και στην ηλικία των 25 ετών, το 20% των Ελλήνων δεν έχει αποκτήσει καμία εργασιακή εμπειρία. Κι όταν οι νέοι βρίσκουν την πρώτη τους δουλειά, αυτή είναι κατά κύριο λόγο (40,5%) προσωρινή εργασία πλήρους απασχόλησης, ενώ σημαντικό  ποσοστό της τάξης του 11,4% εργάζεται σε θέσεις μερικής απασχόλησης (είτε σε μόνιμη είτε σε προσωρινή εργασία.

Τι θα κάνουν όλοι αυτοί; To ερώτημα είναι βασανιστικό και οι απαντήσεις που έρχονται από τους γονείς κυρίως για το τι θα ήθελαν για τα παιδιά τους είναι   Να σηκωθούν και να φύγουν. Να πάνε έξω, να δουλέψουν να προκόψουν.  Εδώ όσο κι αν προσπαθήσουν προκοπή δεν θα βρουν. Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των αγανακτισμένων και οργισμένων πολιτών. Ακόμη κι αν αλλάξει κάποια στιγμή η Ελλάδα, ακόμη κι αν όσα ευαγγελιζόμαστε για μια δίκαιη, ευνομούμενη, αξιοκρατική διοίκηση πραγματοποιηθούν, ακόμη κι αν κάποια στιγμή θα μπορούμε να μιλάμε για υγιή ανάπτυξη, για υγιή επιχειρηματικότητα, θα έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα.. Μία ή και δυο γενιές.

Πολλοί γονείς βλέποντας πως η χώρα βρίσκεται πίσω στο 1950, όπου ένα ένα σχέδιο Μάρσαλ υποτίθεται πως την έβαλε- έστω και λεηλατημένο- σε αναπτυξιακή τροχιά, ετοιμάζουν τα παιδιά τους να φύγουν έξω με τη μία. "Τα λεφτά για τα φροντιστήρια τα μαζεύουμε για τα δίδακτρά, όσο για το πως θα ζήσει μας απασχολεί, αλλά μήπως κι εδώ αν έμπαινε σε μία άλλη πόλη δεν θα θέλαμε ‘ενα σεβαστό ποσό κάθε μήνα; είναι η απάντηση γνωστού που ρωτήθηκε. Κάποιος άλλος δε με μεγαλύτερο παιδί που σπουδάζει, όταν αυτό θα τελειώσει και θα φύγει έξω- ούτως ή άλλως όπως δηλώθηκε κατηγορηματικά- θα πάει μαζί με το μικρότερο αδερφάκι του, ώστε να συστεγαστούν. Και σε αυτή την περίπτωση κόπηκε μαχαίρι το φροντιστήριο του μικρότερου και στην ανάγκη θα «πουλήσουμε το σπίτι που τους ετοιμάζαμε. Δεν θα το χρειαστούν. Να ζήσουν έξω και νάρχονται εδώ για διακοπές», ήταν η απλή αλλά καθόλου απλοϊκή, καθότι προμελετημένη, απάντηση.

Αλλά δεν ετοιμάζονται να φλυγουν μόνο οι νέοι. Γυρνάνε πίσω στο εξωτερικό και οι μεταπτυχιακοί, ειδικά τώρα που σιγά σιγά βγαίνει η παγκόσμια οικονονομία κυρίως η Δυτική από την ύφεση, και παρότι και εκεί υα ποσοστά της ανεργίας των νέων είναι υψηλά, στο 19% το μέσος κοινοτικός όρος « Πολίτες της Ευρώπης δεν είμαστε; Θα διεκδικήσουμε μία θέση εργασίας επί ίσοις όροις και με ψηλά το κεφάλι» δηλώνει νεαρός απόφοιτος του Πολυτεχνείου που ετοιμάζει τα μπαγκάζια του για την Ολλανδία, όπου βρήκε απασχόληση πολύ εύκολα για να κάνει πρακτική έχοντας πρώτα εδώ φιλήσει κατουρημένες ποδιές, όπως δήλωσε.

Την περασμένη δεκαετία, σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει 850,000 νέοι επιστήμονες αναζήτησαν εργασία στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ, 48,811 νέοι επιστήμονες κατέθεσαν τη τελευταία διετία το βιογραφικό τους στην ευρωπαϊκή πύλη ανεύρεσης εργασίας. Πολλοί γύρισαν αλλά τώρα ετοιμάζουν και πάλι βαλλίτσες. Φανταστείτε λοιπόν το τι πρόκειται να γίνει, όταν η ανεργία στις ηλικίες 25- 34 ετών είναι  21,3%. 

Και με αυτό το ποσοστό θα επιστρέψω στον κ Κικίλια ο οποίος άφησε να εννοηθεί το αυτονόητο δηλαδή πως από το γεγονός ότι , τον τελευταίο χρόνο τέθηκαν σε ισχύ από τον ΟΑΕΔ 30 προγράμματα, σε αυτά οφείλεται η συγκράτηση της ανεργίας κατά 3 - 4 ποσοστιαίες μονάδες, προσθέτοντας κάτι ακόμη εξ' ίσου συγκλονιστικό «Ακόμη κι αν δεν βιώναμε την κρίση του δημόσιου χρέους, το πρόβλημα -ιδιαίτερα στους νέους πτυχιούχους που αναγκάζονται να ξενιτευτούν- θα ήταν εξίσου σοβαρό».

Η αφαίμαξη λοιπόν έμψυχου δυναμικού είναι πρό των πυλών και θα την πληρώσουμε πολύ ακριβά. Πολύτιμα μυαλά θα φύγουν,. Επιστήμονες αλλά και πάσης φύσεως έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό και χρήσιμες ειδικότητες, που θα μπορούσαν να είναι εδώ, όταν έρθει η πολυπόθητη στιγμή η χώρα να πάρει τα πάνω της και να μπει σε μία πραγματικά αναπτυξιακή τροχιά.

Αυτή η έλλειψη θα φανεί αργότερα, όταν θα ψάχνουμε με το ντουφέκι ικανά στελέχη, αφού κάποια στιγμή θα πρέπει να αποχωρήσουν οι παλαιότεροι κσι οι νεώτεροι θα πρέπει να καλύψουν το κενό.

Το έχουμε επισημάνει και πάλι. Η παράπλευρη αυτή απώλεια από την κρίση, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει της. Αν δεν καταφέρουμε να κρατήσουμε τους νέους στην χώρα... χαθήκαμε. Πέρα από τα επιδόματα για την απάλυνση των συνεπειών της ολοένα αυξανόμενης ανεργίας, η μόνη λύση είναι μέτρα για ανάπτυξη. Μέτρα που δυστυχώς ακόμη περιμένουμε.