Το δήλωσε απερίσφραστα  η Ευρωπαϊκή ηγεσία. Από τους Μέρκελ και Σαρκοζί ως τους Ρομπάι, Μπαρόζο και Γιούνκερ. « Αν η Ευρώπη θέλει να προχωρήσει σε πραγματική ολοκλήρωση πρέπει να υπάρξουν νέοι κανόνες κυρίως όσον αφορά την οικονονομική διακυβέρνηση».

Δεν έχει καμμία σημασία, αν θα είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ στην Κυβέρνηση. Δεν έχει καμμία σημασία αν θα είναι Κυβέρνηση Συνασπισμού ή Εθνικής Ενότητας.

Μέχρι σήμερα, στην χώρα μας τουλάχιστον, θεμελιώδεις ευρωπαϊκές συνθήκες πέρναγαν μέσα από το κοινοβούλιο με αυξημένες πλειοψηφίες.  Σήμερα όμως αυτό δεν είναι πλέον εφικτό. Τα πολιτικά μας κόμματα  έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία και αυτό μεταφράζεται στο ότι έχουν χάσει  το πολιτικό κεφάλαιο που τα καθιστούσε ρυθμιστές και την πολιτική νομιμοποίηση στο να επιλέγουν αυτά τον τρόπο να δεσμεύουν την χώρα.

Δυστυχώς, με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, με τις λανθασμένες, πολιτικές τους, με την μικροπολιτική ιδιοτέλεια τους αυτοαπαξιώθηκαν σε συντριπτικό βαθμό.

Αυτήν την ώρα συντελούνται δραματικές αλλαγές. Δεν αλλάζει απλά σελίδα η χώρα. Αλλάζει και φυσιογνωμία εξ αιτίας αυτών των λαθών.

Η κοινωνία, έχει κατακερματιστεί. Το κοινωνικό κράτος, η κοινωνική συνοχή και ο κοινωνικός ιστός διαλύεται ( αν δεν έχει διαλυθεί ήδη). Κάθε έννοια αλληλεγγύης και συλλογικότητας έχει εξαϋλωθεί. Το κράτος αντιμάχεται τον ιδιώτη. Οι ιδιώτες αντιμάχονται μεταξύ τους. Οι φατρίες του δημοσίου αντιμάχονται η μία την άλλη, και όλοι μαζί αντιμάχονται τους πολιτικούς και τους θεσμούς. Ακόμη και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός διαλύεται. Γιατί ποιός θα μείνει μέλος κλαδικών ενώσεων όταν μπορεί να κάνει τη δουλειά του με επιχειρησιακή σύμβαση;  

Εν τω μεταξύ, ένα παράδειγμα της προϊούσας διάλυσης  και του τι πραγματικά συμβαίνει είναι ότι για πρώτη φορά , ένας πολιτικός σχηματισμός και μάλιστα ο κατ’ εξοχήν πολέμιος της Αστικής Δημοκρατίας, ανέλαβε σε πρώτη φάση την προστασία  πολιτών που διαδήλωναν και αμέσως μετά λειτούργησε ως ασπίδα προστασίας του ίδιου του Κοινοβουλίου . Επίδειξη δύναμης;  Ένστικτο αυτοσυντήρησης; Δεν έχει σημασία.  Αυτή είναι η μία ανάγνωση που σαφώς έχει την σπουδαιότητα της.

 Εδώ ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε το ανέκδοτο του απαισιόδοξου με τον αισιόδοξο. Λέει ο απαισιόδοξος « Δεν μπορεί πια να γίνουν χειρότερα τα πράγματα», και απαντά ο αισιόδοξος « Μα φυσικά και μπορεί να γίνουν. Υπάρχουν περιθώρια».

Φυσικά και μπορεί να γίνουν είναι και η δική μου σκέψη.  Γιατί μία δεύτερη ανάγνωση αυτού που συνέβη με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ, δείχνει ότι για πρώτη φορά απ΄όσο θυμάμαι  πολίτες έριξαν μολότωφ για να κάψουν συγκεντρωμένους πολίτες. Πέρα από την αστυνομία και τα όργανα καταστολής, ο εχθρός είναι πλέον και πολίτες.

Επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι πολίτες αυτής της χώρας είναι το «Μαύρο Μπλόκο», οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές, οι μηδενιστές η όπως αλλιώς θέλουμε να τους λέμε.  Πολίτες αυτής της χώρας είναι αυτοί που τυφλωμένοι  από το μίσος , έριξαν τις μολότωφ γνωρίζοντας πολύ καλά πως μπορεί να κάψουν κάποιον ζωντανό.

Όπως πολίτες αυτής της χώρας ήταν αυτοί που προστάτεψαν το Κοινοβούλιο. Χθές ήταν το ΚΚΕ, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι. Όπως και  στο «Μαύρο Μπλόκο», αύριο θα προστεθούν και κάποιοι άλλοι, οργισμένοι και απελπισμένοι.

Να θυμήσω πως είχε προηγηθεί η Χρυσή Αυγή, που  πήρε την τάξη στα χέρια της για δυό τρεις μέρες  πριν λίγους μήνες . Φοβάμαι πως η τρίτη φορά που θα συμβεί κάτι ανάλογο θα είναι και η φαρμακερή.  

Επιτρέψτε μου ακόμη, να διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες για την απολυτότητα των κατηγοριών περί οργανωμένης προβοκάτσιας. Όποιοι και να κινούν τα νήματα, βρίσκουν πλέον έμψυχο υλικό που εύκολα χειραχωγείται.  Αυτό είναι το ουσιώδες.   Νομίζω  δε πως τα καδρόνια, οι πέτρες και τα ρόπαλα που κάποτε ήταν το οπλοστάσιο ομάδων πολιτών που συγκρούονταν η μία με την άλλη, απλά αντικαθίστανται με φονικότερα μέσα. Ποιός ξέρει αύριο ίσως δούμε ελεύθερους σκοπευτές εκατέρωθεν. Θα είναι και αυτό μέρος των δραματικών αλλαγών που συντελούνται. 

Αυτό, αν δεν το καταλαβαίνουν οι ηγεσίες των πολιτικών μας κομμάτων που φιλάρεσκα οχυρώνονται πίσω από το αλάθητο των επιλογών τους, ας ελπίσουμε ότι το καταλαβαίνουν κάποιοι νέοι πολιτικοί που ελλείψει άλλων πολιτικών σχηματισμών είναι εγκλωβισμένοι στα υπάρχοντα ξεπερασμένα από τις εξελίξεις πολιτικά σχήματα.

Ίσως αυτούς τους νέους πολιτικούς αφορούν κατά κύριο λόγο τα μηνύματα των καιρών και κυρίως  το ερώτημα που θα τεθεί  αργά η γρήγορα προς τους Έλληνες Πολίτες που δεν θα είναι άλλο από το αν θέλουμε ως λαός να συμβαδίσουμε με την Ευρώπη ακολουθώντας κάποιους κοινούς κανόνες και οικονομική διακυβέρνηση ή δεν θέλουμε και αποχωρούμε.

Γιατί εδώ που έχουμε φτάσει, μόνο νέοι πολιτικοί  ίσως μπορούν να χειριστούν ένα τόσο θεμελιώδες για την χώρα ζήτημα με την απαιτούμενη σοβαρότητα, κόβωντας τον ομφάλιο λώρο με το παλαιό πολιτικό δυναμικό που φέρει ακέραια την ευθύνη  για τα όσα συμβαίνουν.

Τάκης Λαϊνάς