Φαινομενικά αυτό γίνεται, αφού μέρα παρά μέρα σχεδόν είτε ο κύριος Βενιζέλος παρουσιάζει τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, είτε ο κ. Σαμαράς , από το Ζάππειο παρουσιάζει τις θέσεις του δικού του κόμματος.
Δυστυχώς όμως ελάχιστος χρόνος αφιερώνεται σε αυτά.από το κυρίαρχο μέσο, που λέγεται τηλεόραση. Αντίθετα μεγάλος τηλεοπτικός χρόνος αναλώνεται σε ανούσιες τηλεμαχίες μεταξύ υποψήφιων στελεχών, που φωνασκούν, αλληλοκαλύπτονται φωνητικά, δημιουργώντας χάβρα, διακόπτει ο ένας τον άλλον, με τους τηλεαστέρες παρουσιαστές να τρίβουν τα χέρια τους γιατί ο τερτζελές πάντα πουλάει. Μερικές δε φορές τον υποδαυλίζουν κιόλας..είτε σχολιάζοντας με πονηρά χαμογελάκια προκαλώντας τους παρευρισκόμενους είτε μην παρεμβαίνοντας προκειμένου να μπει μία τάξη στη χάβρα.
Άντε μετά ο ακροατής να βγάλει άκρη. Άλλωστε αρκετά από τα κομματικά στελέχη που εμφανίζονται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εκφράζουν με τόσο κομματική ξύλινη γλώσσα ακόμη και το πιο ευγενές επιχείρημα, έτσι ώστε αντί να ελκύουν την προσοχή του ακροατή, να τον κάνουν να σκεφθεί και να τον καθηλώσουν, τον εκνευρίζουν, τον απογοητεύουν και συχνά εισπράττουν είτε μεγαλοπρεπείς ακατανόμαστες χειρονομίες είτε σχόλια όπως «Αυτοί παιδί μου μυαλό δε βάζουνε» .
Το έλλειμμα αυτό δεν εντοπίζεται μόνο στην τηλεόραση άλλα και στον έντυπο τύπο, που θα μπορούσε να αποτελέσει το ύστατο καταφύγιο για ενημέρωση, Έκεί βλέπουμε ότι οι κραυγαλέοι και συχνά εμπρηστικοί τίτλοι επίσης προϊδεάζουν και απομακρύνουν. Άλλωστε ποιος κάθεται πια να διαβάζει σεντόνια ατελείωτα, πέρα από μια Κυριακή αν και εφόσον υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Όσο για την ενημέρωση από το διαδίκτυο, ούτε συζήτηση να γίνεται με την τόση πανσπερμία δήθεν μέσων ενημέρωσης, άθλιας ποιότητας και ανύπαρκτης εγκυρότητας και αξιοπιστίας, αφού δεν υπάρχει στοιχειώδης έλεγχος και κυρίως στην συντριπτική πλειοψηφία ό,τι αναπαράγεται είναι προϊόν λογοκλοπής καθώς επικρατεί το ο κλέψας του κλέψαντος.
Ταυτόχρονα η υποτιθέμενη κατάκτηση του πολιτικού δημοκρατικού διαλόγου, το debate, απ΄ όπου οι πολίτες θα μπορούσαν τουλάχιστον να ακούσουν τις επίσημες κομματικές τοποθετήσεις, από τα χείλη των ίδιων των αρχηγών, πνέει τα λοίσθια. Είμαστε μία βδομάδα πριν τις εκλογές και τίποτα δεν έχει αποφασισθεί, κυρίως με ευθύνη της ΝΔ που επιδεικτικά σνόμπαρε την πρόταση Βενιζέλου, παραπέμποντας επιμόνως στην Διακομματική Επιτροπή, λες και δεν μπορούσε να σηκώσει πάνω της το βαρύ φορτίο. Οπότε τις λίγες ημέρες που απομένουν αναρωτιέται κανείς, τι σοβαρό μπορεί να οργανωθεί; Εκτός κι αν εννοούνται ως σοβαρή παρουσίαση , οι εφάπαξ μονόλογοι των πολιτικών αρχηγών χωρίς επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, όπως τους είχαμε συνηθίσει δηλαδή.
Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο δημόσιος διάλογος και η υγιής, και εποικοδομητική αντιπαράθεση είναι ότι πιο απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε, καθώς μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος βρίσκεται στα χαρακώματα, απογοητευμένο εξοργισμένο και ευάλωτο, ενώ ένα μικρότερο επιζητεί τον εκσυγχρονισμό και την ριζική ανανέωση, θέλοντας να πιστεύει, ό,τι κάτι επιτέλους πάει να αλλάξει αεχής γενομένης από το ύφος και την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Και σαν να μην έφθανε αυτό το πισωγύρισμα, τα δύο μεγάλα κόμματα όπως πληροφορούμεθα, σκέφτονται σοβαρά να επιστρέψουν στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, για να κατακτήσουν μεγαλειωδώς μερικά τετραγωνικά πλατείας και να μετρήσουν υποτίθεται τα κουκιά τους, ώστε να βγάλουν αλαζονικά την γλώσσα το ένα στο άλλο, για το ποιο την είχε μεγαλύτερη.. τη συγκέντρωση. Πίσω δηλαδή στην εποχή των μάγων σκηνοθετών, των επικών μουσικών επενδύσεων, των οπαδικών ζητωκραυγών και της πλαστικής σημαίας. Γιατί αυτή η επιστροφή στο προεκλογικό ξεπερασμένο πανηγύρι;
Στην καλύτερη περίπτωση, όπως μου έλεγε και ένας φίλος πολιτικός αναλυτής, το κάνουν για να αποτίσουν συνειδητά έναν τελευταίο φόρο τιμής στο παρελθόν που χάνεται ανεπιστρεπτί και στην χειρότερη, για να έχουν να έχουν κάτι να δείχνουν ως αποδεικτικό στοιχείο όταν θα λένε «Ήμουν κι εγώ εκεί».