Είναι θέμα πολύπλευρο. Κατά κοινή όμως ομολογία προχώρησε σε αυτή την εκλογική επιλογή γιατί δεν άντεχε άλλο. Πολλοί βιάζονται να κατακρίνουν το εκλογικό σώμα ότι αποφάσισε με θυμό, οργή και τιμωρητικά. Πιθανόν. Αλλά είναι εξ ίσου πιθανόν να αποφάσισε εν πλήρη συνειδήσει με απολύτως πολιτικά κριτήρια. Αποφάσισε να δώσει την ψήφο σε αυτόν που κατά τεκμήριο έχει το πληρέστερο κοινωνικό πρόγραμμα και κατά τεκμήριο βρίσκεται εγγύτερα στα κοινωνικά προβλήματα από άλλες πολιτικές δυνάμεις που θεωρεί ότι βρίσκονται πλησιέστερα στις δυνάμεις της αγοράς που εν πολλοίς δεν διακρίνονται για την κοινωνική ευαισθησία τους.
Ας μην παραβλέπουμε ότι στην χώρα υπάρχουν 1.1 εκ. άνεργοι με τις οικογένειες τους. Ότι η ανεργία στους νέους έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, ότι υπάρχουν συσσίτια, ότι παιδιά πηγαίνουν αδιάβαστα γιατί τους έχει κοπεί το ρεύμα στα σπίτια τους. Οτι κόσμος ψάχνει τα σκουπίδια στα supermarket. Όσο κι αν αγωνιούμε για το τραπεζικό σύστημα, την ρευστότητα στην αγορά,την ανάπτυξη το εμπόριο, καλώς ή κακώς υπάρχει παραδίπλα και μία πολύ σκληρή και ανηλεής πραγματικότητα.
Κάπως έτσι φθάσαμε στο αποτέλεσμα της Κυριακής αλλά όπως φαίνεται οδηγούμαστε σε αδιέξοδο αφού, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, γεγονός που οδηγεί αναπόφευκτα σε επαναληπτικές εκλογές.
Μόνο που οι νέες εκλογές δεν θα θυμίζουν σε τίποτα τις προχθεσινές. Το δίλημμα πλέον για το εκλογικό σώμα δεν είναι Μνημόνιο η Αντιμνημόνιο. Όλοι πλέον, ακόμη και ό,τι απέμεινε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, συμφωνούν κατ’ ελάχιστο ότι η δανειακή σύμβαση πρέπει να τροποποιηθεί. Τροποποίηση το λέει ο ένας, απαγκίστρωση ο άλλος, καταγγελία και μορατόριθμ o τρίτος. Απλά διαφωνούν στο εύρος των τροποποιήσεων. Το ίδιο διχασμένοι είναι και αρκετοί Ευρωπαίοι, που σαφώς είναι πιο ρεαλιστές από τους δικούς μας, ενώ σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε και η δήλωση του Charles Dalara “ Χαλαρώστε το μνημόνιο της Ελλάδας". Επίσης η εκλογή Ολάντ δημιουργεί πρόσθτες ελπίδες.
Το δίλημμα δεν είναι ούτε Ευρωπαϊστές ή Αντιευρωπαϊστές. Όλοι με εξαίρεση το ΚΚΕ που παραμένει σταθερά αντιευρωπαϊκό, διαβεβαιώνουν πως ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας παραμένει στο ακέραιο, όσο κι αν ο κ. Σαμαράς απελπισμένα προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βγάλει από το ψυγείο τον κ. Δραγασάκη νωρίτερα, τώρα θα ήταν πρώτο κόμμα καθώς θα είχαν διαλυθεί οι αμφιβολίες για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του.
Ποιο λοιπόν θα είναι το δίλημμα των εκλογών; Αν παρατηρήσει κανείς την κινητικότητα από την Κυριακή, διακρίνει ότι επιχειρείται μία συσπείρωση δυνάμεων, καθώς όλοι ετοιμάζονται για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση την οποία θεωρούν βέβαιη. Άλλωστε όπως έλεγε παλαιός κοινοβουλευτικός ανήρ «ο προεκλογικός αγώνας ξεκινά την επομένη των εκλογών».
Διακρίνουμε λοιπόν πως μετά την πλήρη κατάρρευση του Κέντρου ή Μεσαίου Χώρου, οι συσπειρώσεις των πολιτικών δυνάμεων επιστρέφει στο αρχετυπικό Αριστερά – Δεξιά.
Ο κ. Τσίπρας κάλεσε πρώτος ανοικτά τις δυνάμεις τις Αριστεράς, ενώ έκανε άνοιγμα και σε κόμματα που δεν μπήκαν στην Βουλή καθώς και σε κοινωνικές ομάδες που ασκούν επιρροή διαμορφώνοντας πολιτικές. Ανάλογες κινήσεις ξεκίνησαν αθόρυβα στον παραδοσιακό δεξιό χώρο που αυτήν τη στιγμή επιστρέφει, λόγω του πολιτικού διακυβεύματος, σε αντι αριστερή ρητορική και αντιαριστερό έδαφος επισήμως με το διάγγελμα Σαμαρά. Ξεκίνησε πρώτος ο κ. Μάνος προσφέροντας εαυτόν στην διάθεση των ισχυρότερων όμορων με την ΔΡΑΣΗ δυνάμεων, και προς αυτήν την κατεύθυνση ενδεχομένως να κινηθούν και αρκετοί από το ΛΑΟΣ. Αίνιγμα παραμένει ο κ. Καμμένος. Παρά την ρητορική του, ο φόβος να περάσει η χώρα σε αριστερή διακυβέρνηση, μπορεί να αποδειχθεί ισχυρότερο πολιτικό κίνητρο από «την τιμωρία των δοσιλόγων». Υπό αυτές τις συνθήκες, όπως όλα δείχνουν, στις επόμενες εκλογές θα συνταχθούν και θα συνασπισθούν νεοφιλελεύθεροι, φιλελεύθεροι, λαϊκή δεξιά και λάιτ ακροδεξιά. Ενδεχομένως να συνταχθεί και κομμάτι της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας λόγω της εγγύτητας της προς την οικονομία της αγοράς, αλλά αυτό απομένει να φανεί στην πορεία αφού ο κ. Βενιζέλος κρατά χαμηλούς και συμβιβαστικούς τόνους.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι, το αντιαριστερό μέτωπο είναι αυτό που συνειδητά ή ασυνείδητα σπρώχνει με τον τρόπο του τις εξελίξεις προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς είναι αυτό που στην ρητορική του περιλαμβάνει φράσεις όπως «Η Αριστερά πρέπει να σταθεί απέναντι στην ευθύνη της», ή «Η υπεύθυνη στάση των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ σήμερα είναι να δώσουν ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, που είναι ο ισχυρότερος αντιμνημονιακός αρχηγός»… και πολλά άλλα. Αλήθεια ποια είναι η ευθύνη της Αριστεράς;
Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν και το τέλος του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έρχεται να γεμίσει ο διπολισμός ΑΡΙΣΤΕΡΑ- ΔΕΞΙΑ. Το πόσο θα διατηρηθεί εν ζωή αυτή η νέα πολιτική πραγματικότητα είναι στην διακριτική ευχέρεια του κυρίαρχου, κατά τις δημοκρατικές αξίες, λαού.