Η παραπάνω παροιμία, αφορά το έμψυχο πολιτικό δυναμικό μας, το οποίο όπως όλοι γνωρίζουμε δεν κατάφερε να βρει μία λύση ώστε να περιορίσει τον θανάσιμο κίνδυνο ακυβερνησίας που διατρέχει η χώρα. Γιατί δυστυχώς εδώ δεν είμαστε Βέλγιο, όπου ναι μεν δεν υπήρχε κυβέρνηση για 18 μήνες, ωστόσο υπήρχε μία στιβαρή δημόσια διοίκηση συνεπικουρούμενη από συνετούς παραγωγικούς και κοινωνικούς εταίρους που κράτησαν την χώρα και την οικονομία της όχι μόνο όρθια, αλλά και με οικονομική ανάπτυξη.
Φυσικά κανείς δεν μας υποχρεώνει να γίνουμε Βέλγοι με το ζόρι. Ωστόσο υπάρχει και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, στο οποίο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, ως ασπίδα σωτηρίας, ενάντια σε ό,τι μπορεί να επιφέρει η μωροφιλοδοξία, ατολμία, ασυναρτησία , αφροσύνη και κατ’ επέκταση η παντελής ασυνεννοησία, που χαρακτήρισαν το συντριπτικό μέρους του πολιτικού μας δυναμικού με τα όσα μεσολάβησαν μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της έκτης Μαΐου.
Τώρα δίνεται μία δεύτερη ευκαιρία να βρεθεί μία κάποια λύση. Όχι γιατί στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όπως περίτρανα διαπιστώσαμε, υπάρχουν και μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικά. Γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι πλήρες αδιέξοδο να γινόταν κυβέρνηση με κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μόνο , την στιγμή που αυτοί που θα την συγκροτούσαν, θα αποτελούσαν την «συντριπτική» μειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και αποκτούν ιδιάζουσα σημασία «των φρονίμων τα παιδιά». Ο λόγος είναι πολύ απλός. Υπάρχει και πάλι μεγάλη πιθανότητα να μην μπορεί να σχηματισθεί κυβέρνηση μετά τις επερχόμενες εκλογές. Συνέβη μία φορά με πανηγυρικό τρόπο, γιατί να μην συμβεί άλλη μία;
Είναι γεγονός πως οι ζυμώσεις έχουν ξεκινήσει παρασκηνιακά. Οι συζητήσεις τρέχουν ώστε να σχηματιστούν είτε ισχυροί δεσμοί, είτε λυκοφιλίες. Ενδεχομένως να σχηματιστούν ακόμη και ετερόκλητα μέτωπα, παρά τις περί του αντιθέτου δηλαδή περί προγραμματικών συγκλίσεων διαβεβαιώσεις που θα ακουστούν. Κακά τα ψέματα. Μέσα σε δυο βδομάδες, ορκισμένοι εχθροί δεν γίνονται οι καλύτεροι φίλοι, όσο και να προσπαθήσουν.
Μπορούν όμως να ξεκινήσουν από μηδενική βάση με δυο καίρια ερωτήματα. Τι θα κάνουν αν και πάλι δεν βγει κυβέρνηση και τι θα κάνουν για την οικονομία. Αυτό θα έπρεπε να είναι το plan Β για όλους. Πέρα από τις συμμαχίες που πάνε να σχηματιστούν, που όπως όλα δείχνουν θα δημιουργήσουν δύο ισχυρά αντίπαλα στρατόπεδα, θα πρέπει αυτά τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα να ρίξουν γέφυρες μεταξύ τους από τώρα, ώστε να έχουν ένα μίνιμουμ επίπεδο συνεννόησης για το πως και κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα μπορέσει να κυβερνηθεί αποτελεσματικά η χώρα, στην περίπτωση που ούτε το ένα ούτε το άλλο καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Όσο και αν αυτό ακούγεται τρελό, είναι εφικτό, αν υποθέσουμε πως οι πολιτικοί μας πέραν των άλλων δεξιοτήτων οφείλουν να είναι πραγματιστές.
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, παράδειγμα και προς μίμηση και προς αποφυγή το έδωσε, συνειδητά ή ασυνείδητα ( δεν θα το μάθουμε ποτέ), ο κ. Καμμένος με το έγγραφο που παρέδωσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έστω κι αν το αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας χαρακτηρίζοντας το πλαστό. Το ότι το αποκήρυξε, προϊδεάζει ότι πήρε πιθανόν μόνος του μία πρωτοβουλία αλλά όταν αποκαλύφθηκε, τα άκουσε για τα καλά από τους εσωκομματικούς του εταίρους, με αποτέλεσμα να κάνει θεαματική αναστροφή ή κωλοτούμπα για να χρησιμοποιήσω πιο πολιτική ορολογία τελευταίας εσοδείας . Αυτό είναι το παράδειγμα προς αποφυγή.
Από την άλλη όμως και αυτό είναι το παράδειγμα προς μίμηση, έθεσε ανεστραμμένες κόκκινες γραμμές, για το τι ο ίδιος έκρινε, ως βασικές αιτίες που θα τον οδηγούσαν στην στήριξη μίας κυβέρνησης σωτηρίας, κάνοντας το κρασί του νερό. Και επειδή αυτά που υπαινισσόταν ότι θα μπορούσαν να συμβούν δεν είναι καν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, καλό θα είναι οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί να ετοιμάζουν και αυτοί από τώρα ένα plan B. Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός από μικρό και από "τρελό" μαθαίνεις την αλήθεια.