Καλώς ή κακώς η λαϊκή επιταγή προκειμένου να μην τεθεί σε περιπέτειες η παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έφερε στην πρώτη θέση την ΝΔ, η οποία εφόσον από μόνη της δεν μπορεί να κυβερνήσει, αναγκαστικά θα προστρέξει στην στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Γυρίσαμε δηλαδή στην εποχή Παπαδήμου.
Φυσικά από τότε μέχρι σήμερα η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς οπότε το έργο της νέας Κυβέρνησης είναι ακόμη πιο δύσκολο και ακόμη πιο πολύπλοκο. Γιατί το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο το υπέρογκο δημόσιο χρέος της, το οποίο κάπως περιορίστηκε με το PSI, αλλά και τα ελλείμματα με τις γενεσιουργές αιτίες τους, που ζουν και βασιλεύουν.
Η νέα λοιπόν Κυβέρνηση θα πρέπει να ασχοληθεί επί της ουσίας με αυτά. Όλοι γνωρίζουμε πως αυτά καταπολεμούνται με βαθιές μεταρρυθμίσεις που δεν είναι άλλες από τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, την καταπολέμηση της διαφθοράς και την εξάλειψη της γραφειοκρατίας. Αυτά είναι τα αυτονόητα τα οποία καλούνται να εφαρμόσουν και μάλιστα πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά τα δύο κόμματα που επί τριάντα χρόνια δεν έκαναν το παραμικρό. Είναι τα δύο κόμματα που από το 2009 και μετά επίσης δεν έκαναν τίποτα φοβούμενα το πολιτικό κόστος. Το μεν πρώτο Μνημόνιο μας έδινε απλές κατευθυντήριες γραμμές τις οποίες όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις ουδέποτε ακολουθήσαμε με αποτέλεσμα στο Δεύτερο Μνημόνιο να επιβληθούν επιτακτικά από τους δανειστές ως απαράβατοι όροι. Φυσικά ήταν πολύ αργά, αφού εν τω μεταξύ το δημοσιονομικό σκληρότατο σκέλος των συμβάσεων με τις αλλεπάλληλες αφαιμάξεις, είχε δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες που δεν επέτρεπαν το παραμικρό.
Τώρα λοιπόν είναι σαν να επιστρέφουμε εκεί που ξεκινήσαμε. Σε αυτό το πεδίο θα δοθεί η μεγάλη μάχη. Από την πλευρά του το εκλογικό σώμα που ψήφισε την παραμονή στην ευρωζώνη οφείλει να γνωρίζει ποιά είναι η αχίλλειος φτέρνα της χώρας και η κοινωνία οφείλει να γνωρίζει πως αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία.
Δυστυχώς κατά την προεκλογική περίοδο δεν δόθηκε η απαραίτητη έμφαση στα οικονομικά προγράμματα των κομμάτων με αποτέλεσμα σήμερα να εξακολουθούμε να παραμένουμε στο σκοτάδι. Οι βαρύγδουπες γενικολογίες του στυλ « Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης» ή οι αλλεπάλληλες εκθέσεις ιδεών με τίτλο «Ζάππειο» καταδεικνύουν μόνο γενικές προθέσεις και επ’ ουδένι δεν καθησυχάζουν. Μην ξεχνάμε ότι τα κόμματα που καλούνται να συγκυβερνήσουν σήμερα είχαν αντιπαρατεθεί ως προς αυτά τόσο λυσσαλέα ώστε να είναι βάσιμες οι αμφιβολίες στο κατά πόσο σήμερα θα καταφέρουν να συνεννοηθούν αποτελεσματικά χωρίς να υπονομεύει το ένα το άλλο. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε τις διαφορές μεταξύ του νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικού κράτους.
Ακόμη όμως κι αν καταφέρουν να βρουν έναν κοινό τόπο, ακόμη κι αν επιτευχθεί η μέγιστη πολιτική στήριξη, το μεγάλο ζητούμενο παραμένει αν η νέα κυβέρνηση, Σωτηρίας όπως έσπευσε να την αποκαλέσει ο κ. Σαμαράς, καταφέρει να παγιώσει μία ελάχιστη κοινωνική στήριξη που θα της επιτρέψει να κινηθεί με μία σχετική άνεση, χωρίς να έχει την κοινωνία απέναντι της. Η κοινωνία δεν ξεχνά πως φορτώθηκε στην πλάτη της με τον πιο επώδυνο τρόπο τα δύο Μνημόνια, υποτίθεται για την Σωτηρία της χώρας και κατ επέκταση την δική της.
Το ζήτημα ωστόσο είναι το κατά πόσο η Κοινωνία θα επιτρέψει στην Κυβέρνηση Σωτηρίας να επιδείξει έστω και στοιχειώδες έργο προκειμένου να μπορέσει να επαναδιαπραγματευτεί αλλαγές στην δανειακή σύμβαση και να διευκολύνει τους εταίρους μας στο να προχωρήσουν σε νέα οικονομική στήριξη, χωρίς την οποία είμαστε χαμένοι.