Είναι πράγματι άκρως ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τη "ξιφασκία" και τα "τσιτάτα" του συρφετού της Χρυσής Αυγής με τους βουλευτές του κόμματος της "αστικής ευγένειας" και με μέλη της κυβέρνησης (της.. "πρώτη φορά η αριστερά στην εξουσία", σφιχταγκαλιασμένη με τους ΑΝΕΛ). Δεν έχουν δα και πολύ δρόμο να διανύσουν οι εθνοπατέρες μας μέχρι να φτάσουν το κοινοβουλευτικό επίπεδο των Ουκρανών, των Ταϊβανών και των Τούρκων συναδέλφων τους. "Μη λες τίποτα, σε κατάλαβα απ' τη φωνή, είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, τέλος" (με όλα τα λι και τα νι πελοποννησιακά), που θα έλεγαν -πολύ εύστοχα- και τα παιδιά (τα γατάκια) του "ότι να 'ναι". Αν η μνήμη μου δεν με απατά, η Ραχήλ Μακρή (ναι ντε, η τέως εθνομητέρα και νυν διευθυντικό στέλεχος υπουργείου), μεταξύ σοβαρού και αστείου -κλίνοντας προς το σοβαρό-, είχε προβλέψει ότι το κανάλι της Βουλής θα σπάσει ταμεία σε τηλεθέαση και μάλιστα πρότεινε να τιμολογηθεί ο διαφημιστικός του χρόνος, προκειμένου να αποκομίσει έσοδα το κράτος - και να αρχίσει να πέφτει λιγάκι η πίεση των τεχνοκρατών του κουαρτέτου ώστε να σκάσει επιτέλους κανένα χαμόγελο και η Νάντια (του ΔΝΤ), λέω εγώ. Μεταξύ σοβαρού και αστείου όμως -κλίνοντας προς το αστείο-, επιτρέψτε μου να συμφωνήσω με τη κυρία Μακρή. Στις μέρες μας, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις -εντός και εκτός Ελλάδας- οι κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις φλερτάρουν οριακά με τη σουρεαλιστική κιτσερέλα. Μόνο ο συνταγματάρχης Βαρτάνης μας λείπει από το φρουραρχείο της Βουλής -συνεπικουρούμενος από τις υστερικές τσιρίδες της Γκέλυς Μαυροπούλου- για να συμπληρωθεί η εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου.
Στο μυαλό μου επίσης έρχονται κάτι αξέχαστες εποχές που κρατούσαμε τα μάτια μας ανοιχτά με το ζόρι, για να μη χάσουμε τα μεταμεσονύκτια "νταραβέρια" κάποιας άλλης εποχής. Για να ακριβολογίσω και για να δοθεί η δέουσα προσοχή στα ελληνικά τηλεοπτικά "υπερπροϊόντα" -προϊόντα μεγάλης αισθητικής συνάφειας με αυτά του καναλιού του ελληνικού κοινοβουλίου- και για να γίνουν οι πρέποντες παραλληλισμοί, αναφέρω συγκεκριμένα: Το τρελό αγόρι, τον κύριο Λεωτσάκο στο αλησμόνητο "Αυτόφωρο", το ταντρικό ζεν της παρουσιάστριας στο "Ερωτοδικείο" (όπου συμμετείχε και ένας από τους τέσσερεις υποψήφιους για την προεδρία του κόμματος της "αστικής ευγένειας"), τα σπαρταριστά ποιητικά δίστιχα της Πέπης (της "άλλο Πέπη κι άλλο Πρέπει") και πάει λέγοντας... Οφείλω να παραδεχτώ ότι μακρηγορώ, γιατί με συνεπήρε η νοσταλγία για τις "ωραίες" εκείνες εποχές. Σίγουρα πάντως, το τηλεοπτικό σουξέ είναι σχετικό πράγμα. Δεν συναρτάται πάντα ευθέως με την ποιότητα του προβαλλόμενου τηλεοπτικού προϊόντος. Τα μεγαλύτερα τηλεπολιτικά σουξέ στον πλανήτη -γίνονται ανάρπαστα από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ανά τον κόσμο- τα κάνουν οι συνεδριάσεις της ουκρανικής εθνοσυνέλευσης, του κοινοβουλίου της Ταϊβάν, και, όχι σπάνια, του κοινοβουλίου της.. γείτονος και φίλης Τουρκίας. Αίλουροι στον τσαμπουκά, στον ψευτοτσαμπουκά και στη κλωτσοπατινάδα οι πατέρες των εθνών: πηδάνε έδρανα και πλακώνονται αλύπητα, φτύνονται, διδάσκουν λαβές που τύφλα να 'χουν τα μεταπτυχιακά στην ελληνορωμαϊκή - στην Ελλάδα φυσικά πάντοτε εκ του ασφαλούς και χωρίς να ανοίξει μύτη, σε στυλ ντε λα μαγκέ ντε βοτανίκ. Όλα αυτά ασκούν στον τηλεθεατή μια έλξη, ένα πράγμα σαν μαγνήτη, παρόμοια κατώτερου -αλλά ακατανίκητου- ενστίκτου που μας κάνει να σταματάμε στον δρόμο για να "δούμε τι παίζει", λίγα λεπτά μετά από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Χωρίς καμία αμφιβολία, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, αν οι κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις του "γαλατικού χωριού μας" εξακολουθήσουν να εκτρέπονται με τον αύξοντα κωμικοτραγικό ρυθμό που έχουν πάρει, τότε ο διαφημιστικός χρόνος του καναλιού της Βουλής θα μπορούσε να αποφέρει αστρονομικά έσοδα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που ονομάζεται Ελληνική Δημοκρατία. Ας προσέξουν όμως λιγάκι περισσότερο οι εθνοπατέρες μας, διότι μ' όλο αυτό το τζέρτζελο, ενδέχεται η δημοκρατία να μην είναι πλέον παρούσα για να τα χαρεί.
Υστερόγραφο
Έχουμε και τον υπουργό οικονομικών να μας λέει ότι.. "πέσαμε θύματα της επιτυχίας μας". Ώωω, γέροντα η ευχή, ώωω... Αχ, μωρέ Ευκλείδη, καλό θα ήταν να προσέχουμε λιγάκι περισσότερο το τι λέμε, πως το λέμε, πότε το λέμε και σε ποιούς το λέμε. Είναι άλλωστε φρέσκο το παράδειγμα του προκατόχου σου στο υπουργείο οικονομικών. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, άλλο Παρί-Ματς κι άλλο Βαρύ Ματς κύριε Τσακαλώτε μας.