Μ' αυτή λοιπόν την αφορμή, στο μυαλό μας γεννήθηκαν δυο ερωτήματα:
Πρώτον, γιατί οι συζητήσεις κυβερνητικών στελεχών με τους εκπροσώπους της τρόικα αποκαλούνται "μαραθώνιες"; Τον μαραθώνιο έτρεξε ο Φειδιππίδης για να αναγγείλει το περιβόητο "Νενικήκαμεν". Υπήρξε άραγε κάποιο ανάλογο αποτέλεσμα από τις συζητήσεις των κυβερνητικών στελεχών με τους τροϊκανούς; Όχι βέβαια. Απλώς, για μια ακόμη φορά, συμφώνησαν στις διαφωνίες τους. Και δεύτερον, άραγε ο πρωθυπουργός είχε την "διαύγεια" να επιδόσει στους λοιπούς πολιτικούς αρχηγούς, πριν την άφιξη των ελεγκτών της τρόικα στην Αθήνα, ένα και μόνο πολύ σημαντικό διάγραμμα, το οποίο θα έπρεπε να έχει γίνει αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής από όλες τις πολιτικές παρατάξεις και να έχει συζητηθεί εκτενώς; Αμφιβάλλω εάν το έπραξε. Ποιό διάγραμμα λοιπόν εννοούμε ότι θα έπρεπε να τους είχε επιδόσει, έτσι ώστε όλοι μαζί, αντί να φλυαρούν ατέρμονα, να εργασθούν με σθένος για την απαραίτητη συναίνεση;
Αναφερόμαστε στα τοκοχρεολύσια της περιόδου 2016 - 2019, τα οποία βρίσκονται στην Wall Street Journal, και τα οποία, λογικά, δε θα έπρεπε να αφήνουν κανέναν πολιτικό να κοιμηθεί ήσυχα το βράδυ. Σύμφωνα λοιπόν με το διάγραμμα, πρέπει να αποπληρώσουμε ποσό που ανέρχεται στο περίπου 8,7% του ΑΕΠ, το έτος 2016 (χρησιμοποιούμε την πρόβλεψη του ονομαστικού ΑΕΠ από το ΔΝΤ), ποσό που ανέρχεται στο περίπου 7,3% του ΑΕΠ, το έτος 2017 (χρησιμοποιούμε και πάλι την πρόβλεψη του ονομαστικού ΑΕΠ από το ΔΝΤ) και ποσό που ανέρχεται στο περίπου 6,2% του ΑΕΠ, τo έτος 2019. Βέβαια, αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν χωρίς τις "δόσεις" των εταίρων, που φυσικά προϋποθέτουν αυστηρή τήρηση των συμφωνηθέντων από μέρους μας και περιοδικές θετικές αξιολογήσεις προόδου από τους εκπροσώπους των "θεσμών" - και τα αφεντικά τους.
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει υπό την υπάρχουσα δομή του. Συνεπώς, είτε πρέπει να χρεοκοπήσουμε επισήμως αν δεν γουστάρουμε άλλο ζόρι (πράγμα το οποίο πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι Έλληνες απεύχονται - ιδιαίτερα μετά από τόσο επίπονες προσπάθειες προς την αντίθετη κατεύθυνση και τις θυσίες που έχουμε υποστεί τα τελευταία έξη χρόνια), είτε πρέπει να "τρέξουμε" όλα τα προαπαιτούμενα, έτσι ώστε η χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος να συνεχίζεται ομαλά, αλλά παράλληλα να αρχίσει επιτέλους μια σοβαρή συζήτηση για την απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους - κι ας κρατήσει ο κ. Σόιμπλε την αναπνοή του μέχρι να μελανιάσει, τρέμοντας την οργή των ομοεθνών του στις επόμενες γερμανικές εκλογές.
Όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, η μόνη απομείωση χρέους που θα βοηθήσει τελικά στην πράξη είναι ένα σημαντικό "κούρεμα" χρέους, αντί της επιμήκυνσης στον χρόνο αποπληρωμής ή της μείωσης στο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους. Και τούτο διότι, σύμφωνα με τους οικονομολόγους Carmen Reinhart (Harvard University, Kennedy School of Government) και Christoph Trebesch (University of Munich), οι οποίοι μελέτησαν, από ιστορική άποψη, περιστατικά απομείωσης κυβερνητικού χρέους, μόνο ένα σημαντικό "κούρεμα" χρέους οδηγεί σε αύξηση στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ μέχρι και 21% εντός πενταετίας. Μιλάμε δηλαδή για μια παρεμφερή χρονική περίοδο (ακόμα μικρότερη, μέχρι το 2019), κατά την οποία έχουμε να αποπληρώσουμε αρκετά σημαντικά ποσά. Περιττό επίσης θα ήταν να αναφέρουμε ότι η απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους μέσω "εθελοντικού", από πλευράς των Ευρωπαίων δανειστών, "κουρέματος" θεωρείται από πολλούς αναγκαία προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα QΕ (quantitative easing) της ΕΚΤ, γεγονός που, αν και όταν πραγματοποιηθεί, αναμένεται να ανακουφίσει σημαντικά την πολύπαθη ελληνική οικονομία.
Επειδή λοιπόν, μέχρι το 2019, τα πράγματα προβλέπεται να είναι αρκετά δύσκολα - για να μην αναφερθούμε και στην έντονη οσμή τέταρτου μνημονίου, καλό θα ήταν οι πολιτικοί αρχηγοί να κάτσουν να "τα βρούν", μήπως και μπορέσουν να βγάλουν την χώρα από το "λούκι", χωρίς αναγκαστικά να σκέφτονται.. νέες εκλογές και να επιδίδονται διαρκώς στα γνωστά (και βαρετά) τους επικοινωνιακά τερτίπια, με τις ατέλειωτες και περιττές κοκορομαχίες, ατάκες και φαμφάρες εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε οι πολίτες ότι ο μαραθωνοδρόμος Φειδιππίδης θα τους "δείξει" τον δρόμο της συναίνεσης που οφείλουν να διανύσουν, μπας και τη σκαπουλάρουμε, έστω και τη τελευταία στιγμή;