Μεταξύ μας, η διπλωματική ιστορία της Γερμανίας από την σύμπηξή της σε κράτος -από τα χρόνια του Βίσμαρκ και του Κάιζερ- δύσκολα χωνεύει συναινετικές τεχνικές όταν και όποτε λειτουργούσε με τις πρώτες ύλες της, την αποικιοκρατία της και βέβαια με το ζωνάρι της λυμένο για καυγά. Εξακολουθεί δε να παραμένει, παρά τις γαλλικές ιερές εμπνεύσεις, μια πανίσχυρη χώρα που δεν υπέκυψε ποτέ στον διπλωματικό αγγλοσαξονισμό και έφερε την Ευρώπη -όχι άπαξ- στα όρια της εξαθλίωσης. Κι όταν, όπως τώρα, μουρμουράει για εμμονές ουγγαρέζικες και έτσι ή αλλοιώς η Κίνα, ο συνήθως καταπτοημένος -μη Γερμανός- αναγνώστης των τεχνικών της, οφείλει να αναπληρώνει τα επίσημα χείλη της γερμανικής διπλωματίας σε άλλη κατεύθυνση: H Γερμανία, αν το εξετάσετε σε βάθος, βράζει όποτε "αναγκάζεται" να περάσει από τα Καυδιανά δίκρανα της Σοά, η γραμμή Όντερ-Νάισσε παραμένει φυσικά λογικό της Βαλκυριανό σύμβολο και χαρά του Ριχάρδου Βάγκνερ, ενώ οι πάντες (εχθροί και φίλοι) πρακτικά γνωρίζουν πως είναι σε θέση να επανεξοπλιστεί ώσπου να πούνε... "αλεύρι" οι σύμμαχοί της, αλλά και οι δορυφόροι της. Και καλύτερα να μην αναφερθούμε για το τι πρόκειται να συμβεί στη δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδας, καθώς και στο επίπεδο των πιθανών επιτοκίων δανεισμού της και στις δυνατότητες διαπραγμάτευσης των όρων για τη συνέχιση βιώσιμης εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους αν η Γερμανία κατορθώσει να περάσει τη γραμμή της για τον περιορισμό ή ακόμη και τον τερματισμό της πολιτικής της ποσοτικής χαλάρωσης της κυρίας Λαγκάρντ στο προσεχές μέλλον...

Η στάση της δεν είναι ακριβώς υποκριτική, αλλά ένα δάσος από δεύτερες σκέψεις (από το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου αλλά και του αναγκαστικού εναγκαλισμού του ανατολικού τμήματος της χώρας με το σιδηρούν παραπέτασμα και τους "σοσιαλιστικούς παραδείσους") το έχει καταντήσει πριονιστήριο ιδεών. Για παράδειγμα, επί δεκαετίες καλλιεργεί την αρχαία σχέση Αψβούργων-Ντιβανίου, αποβλέποντας μακροπρόθεσμα στην ένταξη μιας πλατφόρμας ογδόντα πέντε (85) και βάλε εκατομμυρίων Τούρκων -των περισσότερων νεαρής ηλικίας ατόμων- στο μαλακό υπογάστριο της γερασμένης δημογραφικά Ευρώπης και μιας Τουρκίας που στενεύεται στο κοστούμι της συνθήκης της Λωζάνης και που αυτοαξιολογούμενη ως περιφερειακή υπερδύναμη θεωρεί πως μπορεί να διαπραγματεύεται απ' ευθείας, ως ίσος προς ίσον, με τα "μεγάλα παιδιά" της περιοχής μας. Κι ας μη γελιόμαστε, Τούρκους και όχι Μαγιάρους μολογάει η Γερμανία όποτε δηλώνει πως το βέτο της Ε.Ε. είναι μια ενοχλητική αγκίδα στο δάχτυλό της. Στους λογαριασμούς της, η ύπαρξη της σπαραγμένης Κύπρου με την φίλη της Ελλάδα (στη Γιουροβίζιον) αποτελεί έναν μπαχτσέ με ενοχλητικά αγγούρια που αρνείται να καταναλώσει. Αν θέλετε, θεωρεί σπαστική την "βαλκανικότητα" που την χωρίζει από την καλή της φίλη, την πέραν των Στενών και την λειτουργούσα ως μπάστακα έναντι του μαυροθαλασσίτικου μετώπου.

Περιττό να υπενθυμίσω πως Ενωμένη Ευρώπη χωρίς Βέτο σίγουρα θα αποτελούσε σκέτο εφιάλτη για Ελλάδα και Κύπρο, καθώς οι δύο χώρες έχουν στηρίξει την επιβίωσή τους σε ένα κοινό μέτωπο στηριγμένο στην αρνησικυρία, έτσι και κάποια ευρωπαϊκή χώρα αλλάξει δραγουμάνο και σερίφη. Επίσης, σημαίνει την παράδοση των δύο χωρών σε έναν υπέρτατο σωβινισμό με ισχυρά στοιχεία αυταρχισμού (ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις και τις προσδοκίες ορισμένων πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων στο εσωτερικό της χώρας μας), κι άλλα λόγια δεν θέλω να προσθέσω στο σύντομο αυτό μου σχόλιο. Θα ήταν άλλωστε τελείως περιττά ως πρόσθετη 'τελευταία πινελιά' του πίνακα που προσπαθώ να ζωγραφίσω σ' αυτό μου το σημείωμα.

Υστερόγραφο:

-  Θεία κωμωδία: Ακατάσχετος γέλως μας κυριεύει όποτε απειλείται συνέντευξη Αλέξη Τσίπρα σ' ένα κανάλι, ήτοι παρουσία του ως... συνοφρυωμένου αγωνιστή και προστάτη των φτωχών, με άλλα λόγια ενός συριζαίου Ρομπέν των αναξιοπαθούντων (!) Βέβαια, το ορθό χάχανο συμπληρώνεται όταν ο "μοιραίος της Ημέρας (beau de Jour)" πρωθυπουργός, ακολουθώντας μια προβλεπόμενη επικοινωνιακή ετικέτα, απαντά σε ερωτήσεις παιδιών και δίνει "πατρικές" συμβουλές προς τους "ναυτιλομένους" για θέματα εμβολιασμού και πανδημίας (με ύφος -τουλάχιστον- δέκα καθηγητών Ιατρικής), καθώς επίσης και για το πως θα ανακουφίσει το πόπολο από την αναμενόμενη επέλαση των αυξητικών ανατιμήσεων, πως ακριβώς θα προχωρήσει ο ψηφιακός μετασχηματισμός και πως θα ενδυναμωθεί η "πράσινη" ανάπτυξη - Και μπράβο του (!) Δεν θα μπορέσετε φυσικά να αντισταθείτε στην θεωρία μας πως ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα πειθαρχεί στο ποίημα του Καβάφη για τα Κεριά...

-  Τον τελευταίο καιρό (μήπως άραγε άνευ λόγου; - ας μη παραβλέπουμε και τον αναβαθμισμένο ρόλο της Τουρκίας στη διεθνή σκακιέρα και την επανεξέταση των επί μέρους ισορροπιών και συμμαχιών μετά τα πρόσφατα γεγονότα του Αφγανιστάν), η Ελλάς ψωνίζει Ραφάλ, διαπραγματεύεται αγορά φρεγατών και άλλων σύγχρονων οπλικών συστημάτων, συγκροτεί λιμενική αντίσταση, αυξάνει τον χρόνο της στρατιωτικής θητείας των κληρωτών (μες τη τρελή χαρά οι στρατοκράτες που βλέπουν τις "μετοχές" τους να παίρνουν την ανιούσα, αντί να κάνουν προσπάθειες για τη δημιουργία -και διακράτηση- καλά εκπαιδευμένου, ευέλικτου και αποτελεσματικού επαγγελματικού στρατού και όχι απρόθυμων βισματιών εικοσάρηδων που μετράνε μέρες βαριεστημένοι και ημιαπασχολούμενοι σε ανούσιες και δευτερευούσης σημασίας δραστηριότητες που ελάχιστα προσφέρουν στην εθνική άμυνα της χώρας), σπεύδει στην Ευρώπη (που οι πολιτικο-στρατηγικές "μετοχές" της βρίσκονται σε κάθετη πτώση τον τελευταίο καιρό), χαίρεται που ξεκατσικώθηκε ο Τραμπ και κυρίως πάνω στα τούρκικα πατήματα εφαρμόζει το δικό της καλαπόδι. Αλλά ας μη ξεχνάμε και το πιο σημαντικό: Ότι ο πρωθυπουργός.. "τα έχει μιλήσει" με τον Ταγίπ. Και τι έβγαλε η κάλπη; Να περάσουμε καλό καλοκαιράκι (για τις φωτιές ας μη μιλήσουμε, γιατί αυτές αποτελούν μια ξεχωριστή αμαρτωλή ιστορία), χωρίς να τρέχουμε στα ξένα γόνατα. Αυτό ήθελε ο σουλτάνος Ταγίπ, κι αυτό πέτυχε. Στην Ελλάδα εκτιμήθηκε πως αρκεί η συμβολή μιας ευκταίας και ελπιδοφόρου έναρξης σχέσεων καλής γειτονίας επί τη βάσει του αμοιβαίου συμφέροντος, η συμβολή του Νίκου Μουτσινά, με το "καλό μεσημεράκι του" και φυσικά το κλίμα αισιοδοξίας και το κέφι που αποπνέει το.. "στην υγειά μας βρε παιδιά" με τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Κι αν "επακουμβήσει" -σκόπιμα ή από ατύχημα- κανένα σκάφος, μη μου τρέξεις, Ελλάς, στην Ευρώπη ή στον υπερατλαντικό.. "μεγάλο πατερούλη" (μια και έτσι συμφωνήσαμε με τον Ερντογάν). Ευτυχώς που έγινε κι ο ανασχηματισμός (με την ίντριγκα του Evangelos Apostolakis Gate) και θα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι... Μα τι μυαλό κουβαλάμε επιτέλους;

-  Το κράτος δεν είναι ακριβώς παραλυμένο, αλλά έναν αυτόματο πιλότο, μάλλον τονε χρειάζεται. Εάν αληθεύει πως άλλο η Ενημέρωση και άλλο η Ανάπτυξη, άλλο ο συνδυασμός Χρυσοχοΐδη-Χαρδαλιά-Κικίλια και άλλο ο Άδωνις, συμπαθάτε με, αλλά μάλλον γι' αυτό η κυβερνησιμότητα έπνεε τα λοίσθια, εξ ου και η αναγκαιότητα του ανασχηματισμού... Τουλάχιστον, αν είχαμε μια αντιπολίτευση.. "δράκο με χοντρό λαιμό, σέρτικη κι αράθυμη, για να κάνει πόλεμο", μπορεί και κάτι να γινόταν. Αντ΄αυτών, αταξιούλες και "καυστικά" σχόλια που μήτε καν καραπιπερίζουν τη γλώσσα, ενώ οι τυχαίες ή και εκ προθέσεως διαφημίσεις συνήθως υποκαθιστούν τον κρατικό σχεδιασμό και προγραμματισμό. Μακριά, πολύ μακριά, ακούγεται η ζωή να βαριανασαίνει.

-  Και το αισιόδοξο φινάλε (για να μη κατηγορηθούμε ότι βλέπουμε το ποτήρι μισο-άδειο): Μια απέραντη χαρά που -για αρκετό καιρό- διατηρείται μέσα μας, εν μέσω σποραδικών ειδήσεων και της γνωστής πλέον σύγκρουσης κυβερνητικού Καλατραβισμού με την αντιπολιτευτική βαρεμάρα, είναι πως ο υπουργός Νίκος Δένδιας (... ministre extraordinaire des affaires étrangères), συνεχίζει τη δουλειά του (γεγονός που φυσικά προϋποθέτει και τη σύμφωνη -κατά το μάλλον ή ήττον- γνώμη  του πρωθυπουργού), μπαίνοντας στο ρουθούνι των Γερμανών και των Τούρκων (που κάνουν υστερικές γκριμάτσες) και ορίζοντας με μαθηματική ακρίβεια (αν και σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, τουλάχιστον έως σήμερα) την "περίμετρο" που επιτάσσουν το Σύνταγμα των Ελλήνων και το Διεθνές Δίκαιο. "Και μπράβο του" λοιπόν του Κερκυραίου μινίστρου (έστω και -προς στιγμήν- μετ' επιφυλάξεως, μπας και γίνει ξαφνικά καμιά στραβή και μείνουμε με τον ορισμό της.. "περιμέτρου" στο χέρι).