Στην ερώτηση μου για την άποψή του σχετικά με το πλάνο, μου απάντησε «even the worst plan, is better than no plan». Σε όλη μου τη μετέπειτα επαγγελματική ζωή δεν ξέχασα αυτή την πολύ σωστή και πάντα αποδεικνυόμενη, μέχρι σήμερα εκ των πραγμάτων, φράση.

Η έννοια ενός σχεδίου, ορίζεται, από την ανάγκη ενός ατόμου, δύο ατόμων, μιας ομάδας, οι οποίες αναλαμβάνουν ένα εγχείρημα. Στην περίπτωση του ενός, φανταστείτε ένα νέο άνθρωπο ο οποίος αφού απογαλακτισθεί και περάσει στην πραγματικότητα της ζωής, επιθυμεί να κάνει κάτι με αυτήν, για το οποίο θα είναι υπερήφανος στη συνέχεια και, αντιλαμβάνεται, ότι για να το επιτύχει πρέπει να έχει ένα μπούσουλα, από πού θα ξεκινήσει, τι θα χρειαστεί, ποιοι είναι οι παράγοντες που μπορούν να ανατρέψουν το σχέδιο του, πως θα τους διαχειριστεί και τελικά, πως θα επιτύχει τον στόχο του.

Αυτό το σενάριο ανάγεται στην ιδανική περίπτωση ενός ιδανικού ατόμου, γιατί διαφορετικά, ένα συνηθισμένο άτομο μπορεί να επιλέξει να πάει «with the flow». Και οι δύο περιπτώσεις είναι κατανοητές και αποδεκτές, γιατί στο τέλος της ημέρας, οι επιπτώσεις θα έχουν αντίκτυπο στους ίδιους και στο άμεσο περιβάλλον τους.
 
Όταν αυτή η εξίσωση ξεφεύγει από το ατομικό «μέλλει γενέσθαι», τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και οι επιπτώσεις, είτε πρόκειται για μια επιχείρηση είτε για μια κυβέρνηση, καθώς και ο αντίκτυπος των συνεπειών, είναι πολύ μεγαλύτερες και αφορούν, στη μεν περίπτωση της επιχείρησης, μια ομάδα ανθρώπων που ενδεχομένως να βρεθούν στο δρόμο, στη δε της διακυβέρνησης μιας χώρας, τους πολίτες. Και αυτό δεν είναι σχέδιο, είναι εφιάλτης!

Πάνος Τσαγκαράκης
[email protected]