Ο όρος Υ, οι νέοι μιλλένιανς, έχει οριστεί από το περιοδικό Fortune, ως η γενιά, η οποία όπως προκύπτει από τα τελευταία γεγονότα δεν είναι η γενιά που ασχολείται μόνο με τα I pods και τα κινητά, αλλά είναι κυρίως, η γενιά των νέων που βρίσκεται σ’ ένα κοινωνικό και υπαρξιακό αδιέξοδο, εξ’ αιτίας της απομόνωσης τους από τις παλιότερες γενιές, όσον αφορά στη διαμόρφωση μας νέας κοινωνίας με ρεαλιστικές αξίες, ιδανικά και δημοκρατικούς όρους διαχείρισης.

Είναι η γενιά, που επιτέλους, θέλει να συμμετέχει στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας με διαφορετική κουλτούρα, αυτήν της διαφάνειας και της εμπιστοσύνης στους θεσμούς της δημοκρατίας, της αξιοκρατίας, των ίσων ευκαιριών, της αναγνώρισης, και όχι της κοινωνίας που έφτιαξαν οι πατεράδες τους, οι πολιτικοί και οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι συμβιβάστηκαν.

Είναι η γενιά που χρησιμοποιεί ένα άλλο τρόπο επικοινωνίας ένα τρόπο που οι μεγάλοι δεν προσπάθησαν ποτέ να καταλάβουν ούτε να πλησιάσουν με αποτέλεσμα να αφήσουν τα πράγματα να εξελιχτούν εις βάρος τους πολύ γρηγορότερα, από τη δυνατότητα τους να τα προλάβουν.

Κι όμως, το Fortune χαρακτηρίζει τη γενιά αυτή σαν την πλέον αποδοτική, η οποία εισέρχεται στην αγορά εργασίας με περισσότερη πληροφόρηση, μεγαλύτερη γνώση της τεχνολογίας και των εφαρμογών της, με μεγαλύτερες απαιτήσεις και προσδοκίες, είναι η γενιά η οποία καινοτομεί, και αντιλαμβάνεται τη σημασία του όρου, από οποιαδήποτε άλλη γενιά του παρελθόντος. Είναι οι μελλοντικοί ηγέτες, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι μεγάλοι, τόσο γρηγορότερα θα τους ενδυναμώσουν, μέσω της εκπαίδευσης και της αποδοχής θα τους διευκολύνουν στα επόμενα βήματα τους.

Για τη γενιά αυτή, το σημείο εκκίνησης είναι η ανάγκη στην έκφραση των αιτημάτων τους για ριζικές αλλαγές. Η ανάγκη να νοιώσουν μέρος αυτών των αλλαγών, για να αντιδράσουν θετικά, διαφορετικά, αν απομονωθούν και οι αποφάσεις ληφθούν ερήμην τους, θα θεωρήσουν τις οποιεσδήποτε αλλαγές, άνευ ουσίας και  επίπλαστες, με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται.

Σ’ ένα άρθρο του στο HBP, o Vineet Nayar, αποκαλεί την προσέγγιση αυτή ‘’Mirror Mirror’’ με τη μεταφορική έννοια του καθρέπτη στον τοίχο και αυτού που αναρωτιέται μπροστά του ‘’ποιος είναι ο δικαιότερος από όλους’’, ο καθρέπτης αντικατοπτρίζει την αλήθεια και δίνει το λάκτισμα για την αλλαγή του σημερινού καθεστώτος σ’ όλο το φάσμα της κοινωνίας,  μέσω μιας διαδικασίας αναγνώρισης της σημερινής απαράδεκτης πραγματικότητας, με την αποδοχή των ατελειών της να λειτουργούν καταλυτικά στις οποιεσδήποτε μελλοντικές, εκπαιδευτικές, κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Πάνος Τσαγκαράκης
[email protected]