Όπως κάθε πρωί, στο δρόμο για τη δουλειά μου, έτσι και εκείνο το πρωί, σταμάτησα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου, για να αγοράσω την εφημερίδα μου. Η Θοδώρα, η ιδιοκτήτρια του καταστήματος, μια γοητευτική, κοκέτα-γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας, με υποδέχτηκε όπως πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο, το οποίο ομολογώ, ότι μου φτιάχνει τη διάθεση.
Αφού την καλημέρισα και σχολίασα πόσο ωραία ήταν. Εκείνη, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, με αντάμειψε με ένα ακόμα χαμόγελο και έσπευσε να με ενημερώσει, για τα διάφορα life style γεγονότα, που συνέβησαν την προηγούμενη ημέρα, στην πρωινή και μεσημεριανή ζώνη της ελληνικής τηλεόρασης. Κάτι, που συνηθίζει να κάνει κάθε πρωί.
Αλλά εκείνο το πρωινό την πρόλαβα και πριν ξεκινήσει, της ζήτησα να μου πει, ποια ήταν η γνώμη της, για την ομιλία του πρωθυπουργού και τα μέτρα που ανακοίνωσε για το νοικοκύρεμα της ελληνικής οικονομίας. Εκείνη, με απορημένο ύφος, μου απάντησε “καλέ πια ομιλία του πρωθυπουργού, εδώ έχουμε χωρισμό και μάλιστα εθνικό, δεν τα έμαθες;” Απορημένος, αναρωτήθηκα, μήπως ζω σε άλλη χώρα, για πιο εθνικό διαζύγιο μιλάει και δεν το γνωρίζω. Μπας και μας ξαπόστειλε η Ευρωπαϊκή Ένωση; Χώρισε τα τσανάκια της η εκκλησία με το κράτος; Η ΕΠΟ, έδιωξε τον προπονητή της εθνικής ομάδας, τον Ρεχάγκελ; Ή η ΕΡΤ, πήρε διαζύγιο από την ΝΕΤ;
Μετά από λίγα λεπτά, αφού παραιτήθηκα από τη διαδικασία να βρω σε πιο διαζύγιο αναφέρετε, στάθηκα μπροστά της, με ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπο μου. Τότε εκείνη, προφανώς, με λυπήθηκε και έσπευσε να με βγάλει από την αγωνία που μ’ έτρωγε, λέγοντας μου "κ. Πάνο, σας πιάνω ανημέρωτο, εσείς που υποτίθεται ότι είστε μέσα στα πράγματα, στα μέσα ενημέρωσης και δεν γνωρίζετε για το διαζύγιο της Ελένης;” Ποιας Ελένης την ρώτησα, ακόμα πιο μπερδεμένος, “καλέ της Μενεγάκης, μου απάντησε, συμπληρώνοντας, καλά, δεν βλέπεις ειδήσεις;”.
Προφανώς, εννοούσε, ένα συγκεκριμένο κανάλι και τα δελτία ειδήσεων που μεταδίδει, καθώς, και τις διάφορες εκπομπές άλλων καναλιών της πρωινής και μεσημεριανής ζώνης, τις οποίες δικαιολογημένα, τις αντιλαμβάνεται και αυτές, σαν δελτία ειδήσεων.
Αφού της ζήτησα συγγνώμη, για την άγνοια μου σε ένα τόσο «σοβαρό και επίκαιρο εθνικό θέμα», την ευχαρίστησα που με ενημέρωσε, και πήρα το δρόμο προς το γραφείο.
Καθώς περπατούσα, αναρωτήθηκα, τελικά μήπως υπάρχουν δυο διαφορετικές κοινωνίες σε αυτήν τη χώρα; Όπου, η μια έχει λύσει όλα της τα προβλήματα και το μόνο που την απασχολεί είναι να παρακολουθεί τι συμβαίνει πίσω από την τηλεοπτική κλειδαρότρυπα; Ενώ, η άλλη, ίσως από έλλειψη ενημέρωσης, αγνοεί το τόσο σημαντικό “εθνικό διαζύγιο”, όπως το χαρακτήρισε η γειτόνισσα μου, και ασχολείται με τα ζωτικής σημασίας προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και αυτή προσωπικά;
Μήπως η πρώτη, είναι δημιούργημα ορισμένων τηλεοπτικών σταθμών, οι οποίοι φροντίζουν επιμελώς, να ανανεώνουν και να εμπλουτίζουν το περιεχόμενο της κλειδαρότρυπας. Ποντάροντας, στην περιέργεια των γυναικών, που εξιτάρονται όταν μαθαίνουν τι γίνεται πίσω από την πόρτα ενός εικονικού- μαγικού, για αυτές κόσμου. Με αποτέλεσμα, να τις καθιστούν εν αγνοία τους, βαρόμετρο στη διαμόρφωση των ποσοστών τηλεθέασης του τηλεοπτικού τους προϊόντος.
Είναι αλήθεια, ότι όλα χρειάζονται στη ζωή των ανθρώπων, δεν είναι δυνατόν η ζωή τους να περιβάλλεται από σοβαρότητα μόνο, χρειάζεται και η ανάλαφρη πλευρά της ζωής και η διασκέδαση. Αλλά με κάποια ισορροπία και εντός λογικών ορίων.
Άλλωστε, ο θεσμικός ρόλος της τηλεόρασης, είναι να προσφέρει στους τηλεθεατές ενημέρωση, διασκέδαση αλλά και εκπαίδευση. Την οποία ορισμένοι σταθμοί, δεν την αναλαμβάνονται επαρκώς και την μπερδεύουν. Θεωρώντας, ως εκπαιδευτικές εκπομπές αυτές, που έχουν βαλθεί να αποκαταστήσουν τους Έλληνες τηλεθεατές, με προξενιές σε γεύματα. Απελπισμένους, ανύπαντρους άνδρες της μαμάς, που στερούνται του δικαιώματος να αποφασίσουν για την προτεινόμενη νύφη, αφού ως είθισται, σε αυτές τις περιπτώσεις αυτό, είναι αναφαίρετο δικαίωμα της μαμάς τους.
Άλλες, που έχουν σκοπό να τους εκπαιδεύσουν στα μυστικά της κουζίνας, μετατρέποντας τους σε chef. Και άλλες, σε “ειδικούς” στο να ανακατεύονται τις “ζωές των άλλων”. Με αποτέλεσμα, να χάνεται η ουσία του ρόλου τους και η έλλειψη πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας και περιεχομένου, να είναι εμφανής.
Καταλήγω, λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι ακόμα και η τηλεθέαση, είναι ζήτημα προσωπικών επιλογών και αν είναι επιλογή της “άλλης κοινωνίας”, που έχει διαμορφώσει το τηλεοπτικό μενού, προϊόντων ενημέρωσης ή οτιδήποτε άλλο το αποκαλούν να το παρακολουθεί, είναι δικαίωμα της.
Σε αυτή την περίπτωση, το μόνο που ταιριάζει και μπορούμε να προσθέσουμε, είναι η αγγλική ρήση “different strokes for different folks” δηλαδή, κάτι σαν «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα»