Ο Mr. Nick Enlow, κάτοχος πτυχίου στην Ψυχολογία, από το παραπάνω πανεπιστήμιο, ανέβασε σε πλειστηριασμό το πτυχίο του στο eBay.
Βέβαια, το διαδικτυακό site eBay – που ειδικεύεται στους πλειστηριασμούς μέσω αυτού – σταμάτησε τη διεξαγωγή πώλησης του πτυχίου του. Λόγω της φύσης και ευαισθησίας του εν λόγω αντικειμένου. Κάτι για το οποίο, όπως δήλωσε ο Enlow, δεν πρόκειται να αντιδικήσει. Προσθέτοντας, «ότι ήταν να γίνει έγινε, ο διάλογος (ο οποίος ηταν ο δεύτερος στόχος του), όσον αφορά το κατά πόσο αξίζει κάποιος να δανειστεί, προκειμένου να αποκτήσει πανεπιστημιακή μόρφωση, ξεκίνησε».
Ο κύριος Enlow, έθεσε ως τιμή εκκίνησης πλειστηριασμού του πτυχίου του τα $36.000, σε μια περίεργη προσπάθεια να αποπληρώσει το δάνειο σπουδών του, αλλά και να προκαλέσει συζήτηση στο διαδίκτυο (για το πόσο αξίζει να δανειστεί κάποιος, για να αποκτήσει πανεπιστημιακή μόρφωση). Ο απόφοιτος του πανεπιστημίου της Indiana, δήλωσε, ότι το πτυχίο του, δεν τον βοήθησε να βρει δουλειά, έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να πληρώνει τα $470 μηνιαίως στην τράπεζα που τα είχε δανειστεί.
Και η οποία, με αφορμή την προσπάθεια του να πουλήσει το πτυχίο του, τον κάλεσε να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους αποπληρωμής του.
Η ιστορία, έχει ως εξής: Ο κύριος Enlow δήλωσε, ότι «πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο, έγινε η ζωή μου χειρότερη, και αυτό δεν ήθελα να το κρατήσω για τον εαυτό μου, αλλά ήθελα να το μοιραστώ με άλλους». Αλλά, ο τρόπος σκέψης του, δεν ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με του πρύτανη του πανεπιστημίου, ο οποίος, δεν το βρήκε διόλου διασκευαστικό, και ακόμα περισσότερο, δεν συμφώνησε, με τον πλειστηριασμό του πτυχίου του.
Τι άλλο θα ακούσουμε και θα δούμε;
Πέραν του τραγελαφικού της υπόθεσης του πλειστηριασμού του πτυχίου από τον εν λόγω κύριο, το θέμα καταδεικνύει και δυο σκληρές πραγματικότητες, κατά την άποψη μου:
Πρώτον, ότι η απόκτηση ενός πτυχίου bachelor από τους νέους, δεν προϋποθέτει και την επαγγελματική τους εξασφάλιση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι είναι χωρίς αξία. Διότι, οι σπουδές σε φιλολογικά και κοινωνιολογικά προγράμματα, αν μη τι άλλο, προετοιμάζουν τους σπουδαστές να επιτύχουν και να σταδιοδρομήσουν, με το να σκέπτονται πιο δημιουργικά, κριτικά και ηθικά και να επικοινωνούν αυτά που σκέπτονται στους άλλους, πιο αποτελεσματικά.
Δεύτερον, σε ότι αφορά –το αν αξίζει κάποιος να δανειστεί χρήματα προκειμένου να αποκτήσει πανεπιστημιακή μόρφωση – και βέβαια αξίζει. Αλλά σε μια χώρα σαν τις ΗΠΑ, όπου η παιδεία δεν είναι δωρεάν και μπορεί, από τη μια πλευρά να κοστίζει, αλλά από την άλλη, είναι τέτοιο το επίπεδο κατάρτισης και γνώσεων των φοιτούντων στα πανεπιστήμια της, που αξίζει να δανειστούν για να τα αποκτήσουν. Στη χώρα μας όμως τα πράγματα, ως γνωστόν, είναι διαφορετικά. Εδώ, στην Ελλάδα, που υποτίθεται, ότι η παιδεία είναι δωρεάν και που για να εισαχθεί ένας νέος στα πανεπιστήμια της χώρας – πέραν του αναχρονιστικού συστήματος εισαγωγής του – έχουν ξοδέψει μια περιουσία οι γονείς του για να το καταφέρει, τι πρέπει να κάνει κάποιος, ο οποίος δεν έχει τη βοήθεια των γονέων του, να μείνει ημιμαθής;