Αυτό όμως που προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση, είναι η αδιαφορία των καταναλωτικών οργανώσεων, θεσμικός ρόλος των οποίων είναι η προστασία των καταναλωτών και η καταγγελία των περιπτώσεων αδικαιολόγητων αυξήσεων, τόσο από τις επιχειρήσεις λιανικής, όσο και από τις βιομηχανικές επιχειρήσεις, πολυεθνικές ή μη. Δεν τους άκουσα τελευταία να παροτρύνουν κανέναν σε μποϋκοτάζ, μια πολύ υγιή, κατά την άποψή μου, αντίδραση για όσες επιχειρήσεις επιδίδονται σ’ αυτή την πρακτική.

Τι δεν καταλαβαίνουν οι επιχειρήσεις αυτές, που «σφυρίζουν» αδιάφορα, ενώ γίνονται μάρτυρες μιας καταρρακωμένης κοινωνίας, που τρώει φάπες πανταχόθεν; Τι δεν καταλαβαίνουν ορισμένοι κύριοι, στο χώρο της εστίασης/διασκέδασης, όταν εξακολουθούν να πωλούν, μεταξύ άλλων, τον καφέ φραπέ προς 4.50 ευρώ; Μήπως νομίζουν ότι πουλάνε κάτι περισσότερο από αυτό που αντιλαμβάνονται οι καταναλωτές ότι τους προσφέρουν (ειδικά όταν συνοδεύεται από πολύ κακό service); Ή νομίζουν ότι διαθέτουν κάτι παραπάνω από τους αντίστοιχους συναδέλφους τους, που έχουν προχωρήσει σε μείωση των τιμών του καφέ και των άλλων ροφημάτων αλκοολούχων και μη;

Τι δεν καταλαβαίνει το 30% των ξενοδόχων, που παρά την προτροπή του θεσμικού τους οργάνου (ΣΕΤΕ), για μείωση των τιμών στα καταλύματα κλπ. εκείνοι αρνούνται, προτάσσοντας το επιχείρημα ότι ο τοπικός τουριστικός προορισμός, όπου βρίσκονται τα ξενοδοχεία τους, διαθέτει μοναδικού κάλλους ομορφιές; Μήπως έχουν μπερδευτεί; Κατά ποία έννοια ταυτίζουν και συνδέουν την αξία του φυσικού πλούτου της χώρας με την τσέπη τους; Δεν καταλαβαίνουν ότι ο εγχώριος τουρισμός, που είναι αυτός που τόσα χρόνια τους στήριζε, αφού οι Έλληνες ήταν οι πιο γαλαντόμοι τουρίστες, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους αυτό το καλοκαίρι δεν πρόκειται να κάνουν διακοπές. Και αν υπάρχουν ορισμένοι που θα έχουν αυτή τη δυνατότητα, θα προτιμήσουν να πάνε στη γειτονική Τουρκία, Βουλγαρία και Αλβανία, όπου θα περάσουν σαν βασιλιάδες με τα μισά λεφτά; Και καλά θα κάνουν!

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι τιμές στην Ελλάδα, βάσει των στοιχείων της Eurostat, είναι υψηλότερες κατά 13% από το μέσο όρο των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που δεν γνωρίζουμε, όμως, είναι γιατί. Όταν μάλιστα πολλές επιχειρήσεις έχουν προχωρήσει σε δραστικές μειώσεις των μισθών των εργαζομένων που απασχολούν, πράγμα που σημαίνει ότι το κόστος λειτουργίας τους έχει μειωθεί σημαντικά, ορισμένοι μιλούν για 40% -  και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ περισσότερο, για να μην αναφερθούμε στην αδήλωτη (μαύρη), εργασία. Αντιλαμβάνομαι ότι αντιμετωπίζουν άλλου είδους προβλήματα, όπως π.χ. το εντονότατο πρόβλημα ρευστότητας, ιδιαίτερα της τελευταίας περιόδου. Αλλά δεν μπορεί να αποτελεί λύση η αύξηση των τιμών. Διότι, πέραν του γεγονότος ότι είναι αντικοινωνική, σε μια εποχή μάλιστα που πολλοί κόπτονται για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, οδηγεί σε περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης.

Από την άλλη, δεν μπορούν όλες αυτές οι επιχειρήσεις να προβάλουν ως επιχείρημα για την ακρίβεια των τιμών, την αύξηση των φόρων. Διότι, πέραν του γεγονότος ότι εισπράττουν το ΦΠΑ από τους πελάτες τους, όλοι θυμόμαστε ότι όταν στο παρελθόν ο ΦΠΑ ήταν στο 9% για την εστίαση και τις τουριστικές υπηρεσίες, πάλι παράλογα πανάκριβες ήταν οι τιμές τους. Εν πάση περιπτώσει, λίγο απασχολεί τους καταναλωτές αν επιβαρύνονται οι τιμές των προϊόντων από τους φόρους, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν “value for money”. Να αγοράζουν δηλαδή τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που τους προσφέρονται στην τιμή που αξίζουν, τόσο από πλευράς ποιότητας όσο και από πλευράς service. Και, όχι να πληρώνουν ακριβά τις κακές υπηρεσίες που πολλοί τους προσφέρουν.

Ε, ρε… Jumbo, που σας χρειάζεται! (Συγχαρητήρια Jumbo!!!)