Δεν είναι οι ξένοι επενδυτές τρελοί, για να επενδύσουν σε μια χώρα όπου οι φορολογικοί συντελεστές είναι απρόβλεπτοι και το φορολογικό πλαίσιο αλλάζει ακόμα και μέσα στην ίδια χρονιά, ενώ τα συνδικάτα, είτε για θεμιτούς είτε για αθέμιτους λόγους, κλείνουν τους οδικούς άξονες παραλύοντας τη χώρα και τις επιχειρήσεις. Σε μια χώρα που οι αναθέσεις δημοσίων έργων γίνονται με αδιαφανείς διαδικασίες (quick & dirty), που τα περισσότερα έργα δίνονται στους συνήθεις επιχειρηματικούς ομίλους, πελάτες του κράτους. (Η Ελλάδα στον Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς CPI2012 καταλαμβάνει την 94η θέση, δηλαδή την τελευταία στην ευρωζώνη αλλά και στην ΕΕ και προτελευταία στις 33 χώρες του ΟΟΣΑ και ναι μεν ο δείκτης αυτός απεικονίζει αντιλήψεις και όχι πραγματικά γεγονότα διαφθοράς στο δημόσιο, ωστόσο η εικόνα και η αντίληψη για το τι συμβαίνει σε μια χώρα χρειάζεται χρόνο για να ανασκευαστεί. Και δυστυχώς ο χρόνος κυλάει εις βάρος μας). Σ’ ένα κράτος που δεν έχει κατορθώσει να τιθασεύσει το Δαίδαλο της δημόσιας διοίκησης, η όποια λειτουργεί με ένα δικό της ανεξέλεγκτο «modus operandi».
Για να ξυπνήσουμε το ενδιαφέρον των διεθνών επενδυτών και να έρθουν να επενδύσουν στη χώρα μας πρέπει να γίνουν πρώτα ορισμένα απαραίτητα βήματα που θα κάνουν πιο «φιλικό» το επιχειρηματικό περιβάλλον: Πρώτον, η διαμόρφωση ενός σταθερού φορολογικού πλαισίου, που δεν θα αλλάζει κάθε φορά που η κυβέρνηση δεν θα έχει στο ταμείο της τα προϋπολογισμένα έσοδα και θα είναι ελκυστικό για τις ξένες, αλλά και τις εγχώριες, επιχειρήσεις. Δεύτερον, η άρση των περιορισμών στην αγορά (καρτέλ, μονοπώλια). Τρίτον, η απελευθέρωση των μεταφορών και της ενέργειας. Τέταρτον η πραγματική απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και τέλος, η μείωση της ανεξάντλητης γραφειοκρατίας που εκτρέφει τη διαφθορά. Χωρίς τα παραπάνω, σοβαρές επενδύσεις η Ελλάδα δεν πρόκειται να δει και κατά συνέπεια δεν θα έχει ανάπτυξη.
Αλλά, ας μην κοιτάμε μόνο τις μεγάλες επενδύσεις, εδώ φαίνεται πως δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε μικρές επενδύσεις, νέων επιχειρηματιών. Είναι επιεικώς απαράδεκτο να μην μπορεί ένας νέος Έλληνας επιχειρηματίας, όπως προκύπτει από σχετικά δημοσιεύματα, να ξεκινήσει μια αγροτική επιχείρηση για να παράγει προϊόντα θερμοκηπίου, ενώ έχει πληρώσει την επένδυση για τον εξοπλισμό τους και επί έξι μήνες δεν μπορεί να πάρει παροχή ρεύματος, νερού και ακόμα πιο απογοητευτικό, δεν έχει πάρει την άδεια για να ξεκινήσει. Με τη συνήθη πρακτική τής από – μέρα – σε – μέρα παραπομπής της υπόθεσης από την μια υπηρεσία στην άλλη, η οποία είναι προφανές ότι τον οδηγεί, είτε στο να πληρώσει το «γρηγορόσημο» για να πάρει επιτέλους το πράσινο φως, είτε στην εγκατάλειψη της επιχειρηματικής του ιδέας και στην απώλεια των κεφαλαίων που έχει μέχρι στιγμής επενδύσει.
Ακόμα και κομμωτήριο να θέλει να ανοίξει κάποιος, δεν μπορεί. Ένα επάγγελμα που υποτίθεται ότι έχει απελευθερωθεί εδώ και ένα χρόνο, και πάλι σύμφωνα με όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ένας νέος από την Κέρκυρα, όντας αγανακτισμένος, έφτασε ακόμα και να στείλει επιστολές στον Όλι Ρεν και την τρόικα για να διαμαρτυρηθεί για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, αφού το σύστημα δεν γνωρίζει και δεν έχει ακόμα στα χέρια του το πλαίσιο νόμου, μέσω του οποίου γίνεται η απελευθέρωση του επαγγέλματος, έτσι ώστε να του χορηγηθεί η άδεια άσκησης επαγγέλματος.
Για ποιες Άμεσες Ξένες επενδύσεις πασχίζουμε; Ποια ξένη σοβαρή επιχείρηση θα έρθει να επενδύσει σε ένα τέτοιο άθλιο περιβάλλον; Δεν εξαφανίζεται ως δια μαγείας η κακή εικόνα μιας χώρας, που την καλλιεργούμε επί χρόνια, ούτε με την πολύ προβεβλημένη επανάκτηση της «αξιοπιστίας» της στα δημοσιονομικά, όπως διαλαλούν οι εταίροι της συγκυβέρνησης. Πρέπει να πεισθεί η διεθνής επιχειρηματική κοινότητα, ότι έχουμε τη βούληση και το θάρρος να προχωρήσουμε αποφασιστικά στην εφαρμογή όλων των αποφάσεων για τις οποίες δεσμεύτηκε η κυβέρνηση και εμπεριέχονται στη συμφωνία που υπόγραψε με τους εταίρους της.