Επέλεξα, λοιπόν σαν εισαγωγή στο σημερινό μου άρθρο το ανέκδοτο αυτό, για να καταδείξω τη σχέση που έχουν οι πολιτικοί με την πραγματική οικονομία, την αγορά και γενικότερα το τι συμβαίνει στη χώρα τους. Πως είναι δυνατόν να γνωρίζει κάποιος υπεύθυνος μάρκετινγκ για παράδειγμα, τι συμβαίνει στην αγορά, όταν δεν έχει βγει ποτέ του από το γραφείο του για να κάνει μόνος την έρευνα του, να μιλήσει με τους υπεύθυνους των καταστημάτων που διαθέτουν τα προϊόντα που προωθεί καθώς επίσης και να γνωρίσει από πρώτο χέρι τι κάνει ο ανταγωνισμός του.

Το ίδιο ισχύει και για τους υπεύθυνους αρμοδίους υπουργούς, υφυπουργούς γενικούς γραμματείς κλπ. Οι οποίοι εξ αποστάσεως και μέσα από τα κλειστά παράθυρα και τις πόρτες των γραφείων τους, αποφασίζουν πολιτικές οι οποίες δεν έχουν συνήθως σχέση με την πραγματικότητα, ούτε βοηθούν τους έμπορους αλλά κυρίως τους καταναλωτές να τις καταλάβουν. Και το λέω αυτό, για την περίφημη απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών να διορίσει, εμμέσως πλην σαφώς, τους έλληνες καταναλωτές ως «ελεγκτές του κράτους», για να πατάξει τη φοροδιαφυγή. Και μάλιστα σ’ ένα περιβάλλον, όπως της νύχτας όπου είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι που ασχολούνται μ΄αυτή, δεν είναι παιδιά κολεγίων, ούτε αρσακειάδες. (Βλέπε το πρόσφατο, απίστευτο περιστατικό με τους νεαρούς φοιτητές στην Κομοτηνή, οι όποιοι αρνήθηκαν να πληρώσουν οκτώ ευρώ παρακαλώ, διότι δεν τους έδινε απόδειξη το κατάστημα. Με αποτέλεσμα, να κτυπηθεί βάναυσα ο ένας εξ αυτών από μπράβο, και να καταλήξει στο νοσοκομείο με σπασμένη την κάτω γνάθο).

Μα, έτσι δηλώνει την ανικανότητα των φοροεισπρακτικών του μηχανισμών ένα ευνομούμενο κράτος; Όχι βέβαια, μόνο σε μια ζούγκλα ή σε μια πρωτόγονη – αφρικανική χώρα μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, εκεί που εφαρμόζεται ο νόμος του ισχυρού.

Δεν έχουν καμιά δουλειά οι καταναλωτές να παίζουν το ρόλο του ελεγκτή – και να κάνουν με κίνδυνο της ζωής τους τη δουλειά των εφοριακών. Αν θέλει η κυβέρνηση να πατάξει τη φοροδιαφυγή θα πρέπει να εμπεδώσει μια σχετική φορολογική συνείδηση στους εμπόρους πρώτα και μετά στους καταναλωτές, αντί να τους μετατρέπει σε υποχείρια της, με ότι αυτό συνεπάγεται για τη σωματική τους ακεραιότητα και την ψυχική τους ηρεμία.