Από την άλλη μεριά, για παράδειγμα, είναι δυνατό να πιστεύει κανείς ότι είναι αληθινή η εικόνα ενός ζευγαριού που δειπνεί σε ένα restaurant και όλο το βράδυ ο ένας λέει συνεχώς στον άλλον πόσο τέλεια είναι η ζωή τους; Ή ένας υποψήφιος για μια κενή θέση εργασίας σε μια επιχείρηση να δηλώνει πως αποτελεί την τέλεια επιλογή; Με την ίδια λογική, γιατί να πιστέψουμε ότι ένα οποιοδήποτε προϊόν μιας διαφήμισης είναι τέλειο.
Αυτό που παρατηρείται στις διαφημίσεις πολλών premium προϊόντων, είναι η προβολή ενός παραμυθένιου κόσμου. Θα επιλέξω για παράδειγμα ένα ανδρικό προϊόν περιποίησης προσώπου, όπου στο τηλεοπτικό spot, εμφανίζεται το αψεγάδιαστο πρόσωπο ενός μοντέλου να κοιτά με ικανοποίηση τον εαυτό του στον καθρέπτη, μετά από την επάλειψη μιας κρέμας προσώπου. Ή την εικόνα ενός πανέμορφου μοντέλου – μωρού να ποζάρει χαμογελώντας τρισευτυχισμένο και στεγνό, φορώντας την φρέσκο-τοποθετημένη, από την επίσης κούκλα μαμά, πάνα του.
Στην πραγματικότητα της ζωής, οι περισσότεροι άνδρες δεν έχουν τόσο τέλεια και αψεγάδιαστα πρόσωπα. Τα μωρά επίσης, δεν είναι τόσο ευτυχισμένα και χαμογελούν στις μαμάδες τους, που και αυτές δεν είναι τόσο όμορφες και χαρούμενες (ιδιαίτερα, όταν σηκώνονται στη μέση της νύχτας για να τους αλλάξουν πάνα), μετά από το βραδινό τάϊσμα τους με κάποια κρέμα, που έχει σαν αποτέλεσμα να κάνουν κακά τους – και τα οποία σε πραγματικές συνθήκες, οι μαμάδες χρειάζονται μάλλον μάσκες οξυγόνου για να τ’ αντέξουν.
Στα παραπάνω σενάρια, ο καταναλωτής δεν βλέπει ούτε ένα ψεγάδι στο πρόσωπο του τέλειου άντρα – μοντέλου. Επίσης, κανένα σημάδι συγκάματος ή ερεθισμού στον πισινό του μωρού, κάτι που θα ήταν απόλυτα φυσιολογικό και θα έκανε την εικόνα πιο ρεαλιστική.
Το ίδιο συμβαίνει, όταν διασχίζετε τους διαδρόμους των σουπερμάρκετ, με τα ράφια γεμάτα με διάφορα προϊόντα. Κάθε προϊόν, είναι τοποθετημένο τέλεια και δίπλα του πάντα υπάρχει κάποια αφίσα, π.χ. με τη φωτογραφία κάποιου μπισκότου να δείχνει το τέλειο χαμόγελο μιας μαμάς και ενός παιδιού που το δοκιμάζει. Αν ρωτήσετε τους περισσότερους καταναλωτές τί ζητούν από ένα προϊόν, είναι πολύ πιθανό να σας απαντήσουν πως θέλουν αυθεντικότητα. Σκεπτόμενος όμως, τον τεράστιο αριθμό εκατομμυρίων μπισκότων που παράγουν τα εργοστάσια, αλλά και τα διάφορα τρόφιμα, τα οποία είναι εμπλουτισμένα με πρόσθετα συστατικά για να φαίνονται πιο «φυσικά» σε χρώμα και άρωμα, ή ακόμα και με τη διαδικασία ακτινοβολίας, η οποία κάνει τα μπαγιάτικα να φαίνονται φρέσκα, μόνο η αυθεντικότητα δεν μου έρχεται στο νου.
Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι καταναλωτές σήμερα είναι πιο υποψιασμένοι, πιο ώριμοι και πιο ενημερωμένοι και σε αυτές τις περιπτώσεις – των βιομηχανιών που χρησιμοποιούν τέτοιες πρακτικές – εκείνο που πιθανώς τους μεταφέρεται, μέσω των νευρο–μηνυμάτων, είναι απέχθεια και τρόμος.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, εκείνοι που ασχολούνται με την προβολή των προϊόντων εξακολουθούν να προσπαθούν να τα εμφανίζουν ως τέλεια, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι είναι αυθεντικά και ωραιοποιώντας τις στιγμές της καθημερινότητας. Διότι απλά, ο ρεαλισμός δεν συμπεριλαμβάνεται στη γλώσσα της διαφήμισης και της επικοινωνίας, αλλά και πολλών άλλων πραγμάτων στη ζωή μας!