Η κοινωνική μειονεξία αρχίζει από τη λάθος εκπαίδευση στην έννοια της κοινωνικής προσαρμογής. Η εκπαίδευση θα πρέπει να έχει σαν στόχο την κοινωνική προσαρμογή. Αν δεν γίνει σωστά, τότε θα έχουμε αίσθημα μειονεξίας.
Από τις πρώτες ακόμη μέρες της παιδικής ζωής γίνεται φανερή η τάση του παιδιού να προκαλέσει και να στρέψει επάνω του την προσοχή των γονιών του. Αυτές είναι οι πρώτες ενδείξεις ότι ξύπνησε η τάση του ανθρώπου για αναγνώριση , η οποία οδηγεί το παιδί στο να θέσει ένα βασικό σκοπό στον εαυτό του. Πρέπει να υπερέχω του περιβάλλοντός μου. Αυτή η επιδίωξη, που καθορίζεται από το μέγεθος του κοινωνικού αισθήματος, δημιουργεί μία ταραχή στη ψυχή. Προκαλεί αυξημένη ένταση, η οποία αποβλέπει στο να εκπληρώσει τον σκοπό της δύναμης. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην εντύπωση και στο τι σκέπτονται οι άλλοι για εμάς.
Ο ηγέτης που έχει τη νεύρωση της κοινωνικής μειονεξίας αισθάνεται ότι ζει σε εχθρικό στρατόπεδο, δηλ. όλοι γύρω του είναι κατ’ εκείνον αντίπαλοι ή εχθροί. Έτσι κρύβεται, μεταμφιέζεται, δεν εκφράζει τον εαυτό του και τη μειονεξία του, πιστεύει, όταν του συμβαίνει κάτι που δεν μπορεί να χειριστεί, ότι αυτό είναι προσωρινό και ότι μία ημέρα θα θριαμβεύσει και θα αναγνωριστεί.
Η μειονεξία είναι αυτή που με κάνει να χάνω την επαφή μου με την πραγματικότητα της ζωής και να μην προσπαθώ να ξεπερνάω τις δυσκολίες και τα εμπόδια, αλλά να προσπαθώ να ξεπεράσω τους συνανθρώπους μου. Επίσης με ωθεί στο να προσπαθώ να γίνω σημαντικός ώστε να μπορώ να ΑΝΗΚΩ στις ομάδες επιλογής μου και ως εκ τούτου να αισθάνομαι ΑΣΦΑΛΗΣ (κατά Μaslow).
Δημιουργεί την ανάγκη να με υπηρετεί ο κοινωνικός περίγυρος και να είναι αυτός που θα μου δώσει αξία. Μπορεί όμως να μου δώσει αξία; ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΧΙ. Δεν μπορεί κανένας να με κάνει άξιο ή ανάξιο. Δεν γίνεται. Μόνο εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό το συναίσθημα στον εαυτό μας. Ο άνθρωπος που δεν αισθάνεται μειονεκτικά, που αισθάνεται ισότιμα, καθόλου δεν φοβάται να εκφράσει εκτίμηση, στοργή, αγάπη, καλό λόγο, ενθάρρυνση. Του περισσεύει ο καλός ο λόγος, ενώ στον μειονεκτικό περισσεύει η δυσαρέσκεια, περισσεύει το να πάρει και όχι να δώσει.
Σαν ηγέτες πρέπει να έχουμε συνείδηση των σημείων μας προς βελτίωση, να αφιερώνουμε χρόνο στο καθένα από αυτά, σχεδιάζοντας στρατηγικές για να υποβιβάσουμε την αρνητική τους επίδραση ή/και να τα εξαλείψουμε.