Το τι μας αρέσει στη ζωή έχει να κάνει με το τι μας κάνει να αισθανόμαστε σημαντικοί και ανώτεροι. Αυτό με τη σειρά του μας οδηγεί στο να γινόμαστε για τον εαυτό μας το κέντρο του κόσμου και να κυκλοφορούμε απορροφημένοι τελείως, από τις ανάγκες (παράλογες ή μη) του βασιλιά ΕΓΩ.
Το ζητούμενο στη ζωή όμως είναι η ευτυχία και όχι η ανωτερότητα. Ο υγιής ηγέτης θέλει να ζει ευτυχισμένα αυτός και οι άνθρωποί του.
Ο μη υγιής δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον. Για τι πραγματικά ενδιαφέρεται; Για το γόητρο. Η θεληση μας για ασφάλεια και για να ανηκουμε (δεύτερο και τρίτο επίπεδο της πυραμίδας του ΜASLOW), οδηγεί την ανάγκη μας για ανωτερότητα. Στις περισσότερες εκδηλώσεις της ζωής μας από πίσω κρύβεται αυτός ο στόχος και η αναγνώριση πάντα σχετίζεται με την επιβολή πάνω στους άλλους. Είναι πίσω από τον τρόπο που ντυνόμαστε, πίσω απ’ αυτά που λέμε, πίσω απ’ αυτά που νιώθουμε, είτε ηγούμεθα άλλων είτε όχι.
Ότι συμβαίνει στη ζωή μας το συνδέουμε με το αν είμαστε λίγοι ή σπουδαίοι στο μυαλό ή στην ομορφιά ή σε οικονομική ευρωστία. Όλα τα συνδέουμε με την προσωπική μας αξία. Δεν ζούμε για να καλυτερέψουμε τη ζωή μας, ζούμε για να εξυπηρετούμε την προσωπική μας αξία και έτσι οι περισσότεροι δυστυχώς βάζουμε το κύρος και την ανωτερότητα πάνω από το προσωπικό μας συμφέρον. Με αυτόν τον τρόπο η ηγεσία καταλήγει σε μεγάλη μοναξιά.
Πάρτε για παράδειγμα ένα ζευγάρι που ξέρει ότι το συμφέρον του είναι να κοιμάται αγκαλιά κάθε βράδυ, αλλά παρόλα αυτά κάποια βράδια γυρίζουν ο ένας την πλάτη στον άλλον θυμωμένοι μετά από έναν τσακωμό, έχοντας και οι δυο την απαίτηση να είναι ο άλλος αυτός που θα κάνει την πρώτη κίνηση. Κανένας δεν την κάνει και έτσι καταλήγουν να χάνουν τη δυνατότητα να κοιμηθούν αγαπημένοι άλλο ένα βράδυ της ζωής τους. Ουσιαστικά δηλαδή το κυνήγι της ανωτερότητας μας απομακρύνει.
Στις διαφωνίες που έχουμε δεν παλεύουμε για το δίκιο μας. Παλεύουμε για να έρθουμε εμείς από πάνω, για να νικήσει η γνώμη μας και βρίσκουμε όλα τα επιχειρήματα που δίνουν δίκιο σ’ εμάς και άδικο στον άλλον.
Το πραγματικό ενδιαφέρον του ηγέτη για τους άλλους όμως συνεπάγεται την αποδοχή της ισοτιμίας ως βασικής ανθρώπινης αξίας.