Συνήθως, κανένας δεν μισεί κάποιον που περιφρονεί ή θεωρεί κατώτερο. Μισεί κάποιον ίσο ή ανώτερό του τις περισσότερες φορές. Ο άνθρωπος που φαίνεται ανταγωνιστικός, στην πραγματικότητα ομολογεί έναν κρυφό θαυμασμό. Κάτι καλό έχει πετύχει το αντικείμενο του εγωισμού του. Ο φθόνος δουλεύει στην ίδια κατεύθυνση. Εκεί όπου σημαδεύει η οργή του φθονερού υπάρχει ένα επίτευγμα. Κάθε φορά που κάποιος ηγέτης εντυπωσιάζει, αποκτά και έναν νέο εχθρό.

«Ένα φίδι κυνηγούσε μια πυγολαμπίδα. Μετά από πολύ τρέξιμο η πυγολαμπίδα κοντοστέκεται και ρωτάει το φίδι. Μα γιατί με κυνηγάς;; Αφού δεν ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα. Και το φίδι απαντά: Ναι, αλλά με ενοχλεί που λαμπυρίζεις τόσο πολύ.»

Όσον αφορά στους άντρες στις περισσότερες περιπτώσεις έχει να κάνει με το τι έχω πετύχει και τι έχω αποκτήσει στη ζωή μου, και πόσο θελκτική είμαι όσον αφορά στις γυναίκες. Η βάση όμως και στις δυο περιπτώσεις ξεκινάει από την ανάγκη και την αναζήτηση για προσωπική αναγνώριση μέσω της επιβολής πάνω στους άλλους. Όλα ξεκινάνε από τον φθόνο και τη σύγκριση. Ο φθόνος είναι αδελφός του ανταγωνισμού. Δεν θα τους βρούμε χωριστά. Ο ένας είναι η σκιά του άλλου. Ο φθόνος είναι το όνομα που δίνουμε στην εξάρτηση από τους άλλους σε συναισθηματικό επίπεδο, και ο ανταγωνισμός είναι ο όρος που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε το αποτέλεσμα στην πράξη της εξαρτημένης συμπεριφοράς.

Όταν σαν ηγέτη με ενδιαφέρει η σχέση, όταν με ενδιαφέρει η λύση, δεν έχω εγωισμό άρα δεν έχω ανταγωνισμό, δεν έχω κατωτερότητα, δεν θέλω ανωτερότητα, δεν φοβάμαι. Ανταγωνιστικός είναι αυτός που θέλει να είναι καλύτερος, αυτός εξαρτάται γιατί συγκρίνεται με τον άλλον και δεν βλέπει τον άλλον σαν ισότιμο συνάνθρωπο. Η συνεργατικότητα είναι το αντίθετο του ανταγωνισμού.

Ανταγωνισμός σημαίνει σου πάω κόντρα για να σε νικήσω. Το αντίθετο είναι έρχομαι μαζί σου για να λύσουμε το πρόβλημα. Και οι λύσεις των θεμάτων έρχονται στην συντριπτική πλειοψηφία μέσα από την συνεργασία.