Πρέπει να νικάτε. Ο μεγάλος ηγέτης έχει ανάγκη τις νίκες. Εκτός όλων των άλλων, ένας νικηφόρος προπονητής ή ηγέτης επιχείρησης, έχει τη δυνατότητα να στρατολογεί παίκτες πολύ πιο εύκολα από κάποιον χωρίς αντίστοιχο ιστορικό νικών. Επικεντρώνοντας την προσοχή του σε ένα όραμα, ο ηγέτης χειρίζεται συναισθηματικούς και πνευματικούς πόρους της οργάνωσης, αξίες, δέσμευση και προσδοκίες. Προωθεί τη διαφορετικότητα των απόψεων μέσα στην ομάδα και ενθαρρύνει την ανάδειξή τους. Καλωσορίζει τις διαφορετικές δυναμικές που είναι δυνατό να προέρχονται από την ηλικία, το φύλο, το χρώμα και άλλους τεχνητούς διαιρέτες της κουλτούρας μας. Δεν επιτίθεται στους ανθρώπους επειδή εκφράζουν διαφορετική άποψη –αυτό δεν είναι ηγεσία είναι σφαλιαροδοσία. Οι άνθρωποι θέλουν παραδείγματα και όχι κριτικές από τους ηγέτες τους. Ο ηγέτης προσπαθεί να βρει τι κάνουν καλά οι άνθρωποι του και να τους συγχαρεί γι’ αυτό. Δεν αποζητά να βρει τι κάνουν λάθος –αυτό λέγεται κατασκοπεία. Ή ακόμα χειρότερα κακοήθεια.
Ο ηγέτης ξέρει ότι οι άνθρωποι είναι κατά 90% υποκινούμενοι από το συναίσθημα και κατά 10% από τη λογική. Κι ακόμα ότι οι παράλογες απαιτήσεις απόδοσης οδηγούν σε παράλογες συμπεριφορές. Ηγηθείτε χωρίς να πιέζετε. Είναι καλύτερα να έλκεις τους ανθρώπους, παρά να τους ωθείς. Για να αποκτήσει επαφή με τους ανθρώπους του, ο ηγέτης οφείλει να κινείται με τη δική τους ταχύτητα. Είναι καλός μαζί τους, γιατί ξέρει ότι καθένας από αυτούς δίνει τη δική του μάχη. Τους δίνει συνεχώς feedback, επειδή γνωρίζει ότι οι άνθρωποι, όταν δεν τους λες πού βρίσκονται, έχουν την τάση να θεωρούν ότι είναι καλύτεροι απ’ όσο πραγματικά είναι.
Έξω από το γραφείο του αντί για το αφελές και ματαιόδοξο «διευθύνων σύμβουλος» ή «γενικός διευθυντής» θα μπορούσε και θα έπρεπε να γράφει «κέντρο υπηρετούσας ηγεσίας» ή «Η ευθύνη σταματάει σε μένα. I am responsible».
Η πιο αποτελεσματική ηγεσία γίνεται με το παράδειγμα, όχι με διατάγματα.
Υπάρχει μια σχετική ιστορία με πρωταγωνιστή τον στρατηγό –και μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ- Αϊζενχάουερ, ο οποίος, για να εξηγήσει αυτή την αρχή στους αξιωματικούς του, ακουμπούσε ένα κομμάτι σπάγκο στο πάτωμα. Τους έδειχνε ότι σπρώχνοντάς τον δεν κατάφερνε τίποτα, αλλά όταν τον τραβούσε, ο σπάγκος τον ακολουθούσε όπου πήγαινε.
Εσείς τι λέτε λοιπόν να κάνετε με τον σπάγκο σας;