Η κριτική είναι μεγάλη τροχοπέδη στη ζωή μας! Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των άλλων, έχουν σαν καθημερινή απασχόληση την κατάκριση.
Κατάκριση = κατά της κρίσης, ή κατάχρηση της κρίσης
Κατάκριση: Λέμε αρνητικά πράγματα ακόμα και όταν λέμε: «Ενδιαφέρομαι για σένα και γι’αυτό στα λέω».
Πως γίνεται η κατάκριση: Μειώνω τον άλλον ευθέως. Του λέω: είσαι ψεύτης, είσαι άδικος, είσαι απαράδεκτος και άλλους επιθετικούς προσδιορισµούς, που δεν έχουν σκοπό την διόρθωσή του, αλλά την δική µας εκτόνωση. Η κατάκριση ισοδυναµεί µε ελεγκτική βία και θα πρέπει να µην υπάρχει. Ο στόχος της κατάκρισης, είναι το να µην ασχοληθώ ούτε µε τον άλλον για να τον διορθώσω, αλλά ούτε και µε µένα για να δω µήπως έχω εγώ άδικο. Αιτία της κατάκρισης, είναι η αίσθηση µειονεξίας που όλοι αισθανόµαστε στη ζωή µας για διαφόρους λόγους. Πότε κατακρίνουμε; Όταν δεν αισθανόµαστε σηµαντικοί και προσπαθούµε να βγούµε από πάνω και να αισθανθούµε και να προβάλλουµε την υπεροχή µας. Έτσι µε την κατάκριση εκλείπει η συνεργασία. Το κουτσομπολιό εμπεριέχει κατάκριση. Το παράπονο είναι κατάκριση (τι άνθρωπος είσαι που δεν µε βοηθάς να τελειώσω τη δουλειά µου;)
Πως μάθαμε την κατάκριση??? Eίναι αυτονόητο, οι πρόγονοί µας τη δηµιούργησαν. Διότι παλαιότερα ο τρόπος συµβίωσης ήταν αυταρχικός και η πατριαρχική οικογένεια µείωνε από τα πάνω προς τα κάτω (άρα είναι υπόλειµµα του παρελθόντος)...
Τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Αντίθετο της κατάκρισης είναι το «αποδέχομαι και ενθαρρύνω». Αποδοχή είναι: Έγινε, τελειώσαμε, πάμε μπροστά. Να σκεπτόµαστε θετικά. Αντιµετωπίζω τον άλλο σαν να ξέρει και µπορεί και στις συνοµιλίες µας δεν δίνω έµφαση στα αρνητικά του αλλά στα θετικά του. Είναι ο µόνος τρόπος για να τον κάνουµε καλύτερο.. Είναι εκπαίδευση και αυτοβελτίωση να βλέπω τα θετικά των άλλων. Να παρατηρούµε χωρίς να κατακρίνουµε ώστε να γίνουµε κυρίαρχοι της σκέψης µας. Οι μεγάλοι ηγέτες δεν κατακρίνουν τους συναδέλφους τους, γιατί πιστεύουν ότι κατακρίνεις όταν δεν καταλαβαίνεις ή όταν δεν γνωρίζεις ή όταν πιστεύουµε ότι ο άλλος θέλει να βγει από πάνω ή για κάποιο λόγο δεν θέλουµε εµείς να αλλάξουµε θέση στη ζωή και έτσι αδικούµε την αντίθετη άποψη. Όταν κάποιος δηλαδή δεν θέλει να µετακινηθεί από την θέση του κατακρίνει τον άλλο για την δική του θέση. Όταν λοιπόν για κάποιο λόγο δεν θέλουµε να αλλάξουµε θέση στη ζωή, κατακρίνουµε τους άλλους για τη δική τους θέση, η οποία µπορεί να µην είναι κακή, αλλά απλά διαφορετική. Να µην κατακρίνουμε λοιπόν τους άλλους, αλλά να τους αποδεχόμαστε όπως είναι (κατανόηση) γνωρίζοντας ότι έχουμε την επιλογή της απόστασης και της απομάκρυνσης στα χέρια μας. Όταν χρειαστεί να κατακρίνουµε, πρέπει να κατακρίνουµε την πράξη και όχι τον άνθρωπο
Γενικώς όμως εμείς οι ηγέτες θα πρέπει να αποφεύγουµε την κατάκριση, γιατί δεν έχει απολύτως κανένα νόημα και εν τέλει είναι εμπόδιο για την αυτοβελτίωση.