Στον άτυπο αυτό αγώνα δρόμου, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται και η Ελλάδα, το τελευταίο επεισόδιο είναι οι υπογραφές που πρόκειται να μπουν σήμερα στην πόλη Σότσι της Μαύρης Θάλασσας, ανάμεσα στην ρωσική πλευρά και τους άλλους συμμετέχοντες στο έργο, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας σε σχέση με τις εταιρείες που αφορούν στην κατασκευή του αγωγού South Stream.

Εκτός από τη ΔΕΣΦΑ που πρόκειται σήμερα να υπογράψει με τη Gazprom τη σύσταση της κοινής εταιρείας που θα κατασκευάσει και θα εκμεταλλεύεται το "ελληνικό" τμήμα του αγωγού, αντίστοιχες συμφωνίες θα κλείσουν με τη ρωσική εταιρεία τόσο η Ιταλική Eni, όσο επίσης οι κρατικές εταιρείες αερίου Βουλγαρίας και Σερβίας. Και δεν είναι τυχαίο ότι στη συνάντηση θα παρευρεθούν ο Ιταλός Πρωθυπουργός Σ. Μπερλουσκόνι και ο Ρώσος Πρωθυπουργός Βλ. Πούτιν.

Η πρόοδος που συντελείται με τον South Stream δικαιολογεί τη ρωσική αισιοδοξία, που έχει θέσει σαν στόχο να τεθεί σε λειτουργία ο αγωγός μέχρι το 2015. Νωρίτερα δηλαδή από τους δυτικών συμφερόντων αγωγούς Nabucco και Τουρκίας- Ελλάδας- Ιταλίας, που προωθούνται από Βρυξέλλες (με τις ευλογίες της Ουάσινγκτον) για να μεταφέρουν το αέριο της Κασπίας στην Ε.Ε, στο πλαίσιο της πολιτικής απεξάρτησης της από το Ρωσικό καύσιμο...

Γιατί βιάζονται

Η ρωσική "βιασύνη" δεν είναι τυχαία. Εκδηλώθηκε σε μια περίοδο, όπου η Μόσχα βλέπει πως ΕΕ και ΗΠΑ έχουν εντείνει τις προσπάθειές τους και μέσω μιας σειράς διεθνών Συνόδων (Σόφια, Πράγα) πιέζουν τη Τουρκία για "να τα βρει" με το Αζερμπαιτζάν, προκειμένου να ξεμπλοκάρουν οι δύο δυτικών συμφερόντων αγωγοί. Τόσο ο ένας όσο και ο άλλος για να λειτουργήσουν θα πρέπει να εξασφαλίσουν φυσικό αέριο από την Κασπία, εν προμειμένω το Αζερμπαιτζάν, το μόνο διαθέσιμο τα επόμενα χρόνια.
 
Οι διαφορές όμως του Αζερμπαϊτζάν με την Τουρκία, απ' όπου θα διέρχεται το αέριο μοιάζουν αγεφύρωτες. Γι' αυτό και τους τελευταίους μήνες, με αρχή την επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία, η Δύση πιέζει τον Ερντογάν να βάλει νερό στο κρασί του. Η πρώτη διαφορά αφορά στις ποσότητες αζέρικου αέριου που η 'Αγκυρα ζητά να παρακρατεί για τις δικές της ανάγκες. Η Τουρκία απαιτεί από τους Αζέρους να της δίνουν 8 δισ. κ.μ. το χρόνο, αλλά εκείνη δεν δέχονται να τους παρέχουν πάνω από 4 δισ. κ.μ. Το χάσμα μοιάζει μεγάλο.

Η δεύτερη και ίσως ακόμη μεγαλύτερη διαφορά, αφορά στην χρονίζουσα διαμάχη ανάμεσα σε Αζερμπαιτζάν και Αρμενία για την διαφιλονικούμενη περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Το τελευταίο καιρό η Τουρκία έχει κάνει άνοιγμα προς την Αρμενία, γεγονός που έχει ενοχλήσει έντονα το Αζερμπαιτζάν, το οποίο και έχει σκληρύνει τη στάση του σχετικά με τη κατασκευή του Nabucco και του ΤGI.

Έτσι, σε μια κίνηση - έκπληξη, η αζερική πλευρά άφησε πρόσφατα ανοικτό το ενδεχόμενο να πωλήσει τις ποσότητες φυσικού αερίου που θα παράξει η χώρα στο μέλλον - από το κοίτασμα Sach Deniz II- στην Ρωσία και όχι στην Ε.Ε. Επίσης, ο Αζέρος πρόεδρος Αλίγεφ έχει δηλώσει ότι η χώρα του εξετάζει να αυξήσει την τιμή του φυσικού αερίου που πωλεί στην Τουρκία, και από το οποίο η τελευταία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό.
 
Σε μία προσπάθειά της Ουάσινγκτον να αναθερμάνει την υποστήριξη προς τον αγωγό Nabucco, στις αρχές Μάιου η αμερικανίδα υπουργός Εξαωτερικών Χίλαρυ Κλίντον συνάντησε στην Ουάσινγκτον τους υπ. Εξωτερικών της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, χωρίς να γίνει γνωστό αν ξεπεράστηκαν οι διαφορές τους.

Παρτίδα ρωσικού σκάκι

Η Μόσχα ξέρει ότι αν δεν "τρέξει" τώρα, κινδυνεύει να δώσει την ευκαιρία στη Δύση να κάνει πράξη το στοίχημα της. Δηλαδή την εξεύρεση ενός εναλλακτικού δρόμου τροφοδοσίας της Ευρώπης με αέριο. Όχι με ρωσικό, αλλά από την Κασπία. Αυτό θα γίνει αν καμφθούν οι τουρκικές αιτιάσεις και η ’γκυρα τα βρει με το Αζερμπαιτζάν.

Ο Ενεργειακός
[email protected]