Το μέγεθος των επενδύσεων αυτών είναι τόσο μεγάλο, που πολλοί χαρακτηρίζουν την ενέργεια (ηλεκτρισμός, φυσικό αέριο, ΑΠΕ) ως το νέο «Ελντοράντο» της ελληνικής αγοράς μετά τις κατασκευές. Αν και η παραγωγή ενέργειας εμπεριέχει σημαντικό ρίσκο, όπως οι αυξομειώσεις στις τιμές των καυσίμων και της μεγαβατώρας, δεν είναι τυχαίο ότι δεκάδες ελληνικές επιχειρήσεις, είτε μόνες τους είτε σε συνεργασία με διεθνείς ομίλους, ποντάρουν στον τομέα αυτόν.

Μαγνήτης

Ο λόγος που τα μεγαβάτ προσελκύουν τέτοιο ενδιαφέρον είναι απλός. Για τους «παίκτες» της συμβατικής ενέργειας που χτίζουν θερμικές μονάδες φυσικού αερίου, σχετίζεται με τα όλο μεγαλύτερα κενά που αφήνει ο γηρασμένος στόλος της ΔΕΗ, αλλά και με τη βεβαιότητα ότι αργά ή γρήγορα τα τιμολόγια θα πάψουν να ρυθμίζονται από το κράτος, θα απελευθερωθούν και επομένως θα αυξηθούν. Με δεδομένα μάλιστα το «όχι» στον λιθάνθρακα και τα πυρηνικά, αλλά και τη σταδιακή μείωση των αποθεμάτων λιγνίτη, το φυσικό αέριο θα αποτελέσει το καύσιμο βάσης του μέλλοντος. Εύλογες προσδοκίες έχουν και οι «παίκτες» της πράσινης ενέργειας. Αργά ή γρήγορα η χώρα θα ακολουθήσει τα ευρωπαϊκά χνάρια, δηλαδή τις επενδύσεις σε αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, στις οποίες το ρίσκο είναι περιορισμένο, αφού το ρεύμα που παράγουν αγοράζεται σε «κλειδωμένη», υψηλή τιμή από τη ΔΕΗ για διάστημα 20 ετών.

Μπαλαντέρ οι ΑΠΕ

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας αποτελούν ένα είδος μπαλαντέρ σε αυτό το επενδυτικό ράλι. Ανάλογα δηλαδή με τη διείσδυσή τους, θα κριθεί και το τελικό ύψος των επενδύσεων στην ενέργεια, αφού υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον που μάλλον δεν θα καλυφθεί εντελώς. Στο απαισιόδοξο σενάριο του Συμβουλίου Εθνικής Ενεργειακής Πολιτικής για μόνο 8.000 ΜW κάθε μορφής ΑΠΕ έως το 2020, το συνολικό ενεργειακό πακέτο διαμορφώνεται στα 25 δισ. ευρώ. Στο αισιόδοξο σενάριο των παραγόντων της πράσινης αγοράς, για 9.000- 10.000 ΜW αιολικών και άλλων τόσων μεγαβάτ υπόλοιπων μορφών ΑΠΕ έως το 2020, το συνολικό πακέτο θα προσεγγίσει τα 40 δισ. ευρώ.

Αγωγοί ίσον ρεύμα

Το ποσό αυτό αυξάνεται περαιτέρω, εφόσον συμπεριλάβουμε το κόστος- ύψους άνω των 2 δισ. ευρώ- που αναλογεί στην Ελλάδα για τα μεγάλα έργα υποδομής φυσικού αερίου και πετρελαίου. Δηλαδή τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολης, αλλά κυρίως τους αγωγούς αερίου, Τουρκίας- Ελλάδας- Ιταλίας- ΤGΙ (ΔΕΠΑΕdison) και South Stream (Γκάζπρομ- ιταλική ΕΝΙ).

Αγωγοί που αν δεν γίνουν, το πιθανότερο είναι στο μέλλον να μην έχουμε ρεύμα. Και αυτό, διότι το 2020 η κατανάλωση φυσικού αερίου στην Ελλάδα υπολογίζεται να έχει αυξηθεί κατά 300%, οπότε οι επιπλέον ποσότητες μόνο μέσω των νέων αγωγών μπορούν να προέλθουν. Σε όλα τα παραπάνω δεν έχουν υπολογιστεί η βέβαιη δημιουργία από τον ΔΕΣΦΑ και τρίτης δεξαμενής υγροποιημένου αερίου (LΝG) στη Ρεβυθούσα, στον κόλπο των Μεγάρων, και τα σχέδια για τερματικό σταθμό επίσης υγροποιημένου αερίου στην Καβάλα.

Οι πρωταγωνιστές

Πρωταγωνιστής στον τομέα της ηλεκτροπαραγωγής θα παραμείνει η ΔΕΗ, που με πρόγραμμα επενδύσεων άνω των 12 δισ. ευρώ θα μπορούσε να αναδειχτεί σε ατμομηχανή της ανάπτυξης, εφόσον κατάφερνε να ξεπεράσει τις χρόνιες αγκυλώσεις της.

Όμως όσο το επενδυτικό πρόγραμμά της καρκινοβατεί, θα στέκονται απέναντί της με όλο και μεγαλύτερες αξιώσεις η ΤΕΡΝΑ, η θυγατρική της οποίας, Ήρων, ολοκληρώνει πιθανώς και φέτος τη δεύτερη μονάδα της (420 ΜW φυσικού αερίου) στη Βοιωτία, η ΕLΡΕDΙSΟΝ (ΕΛΠΕΕdison- Ελληνική Τεχνοδομική) που σε λιγότερο από έναν χρόνο θα θέσει σε λειτουργία τη δεύτερη μονάδα της στη Θίσβη Βοιωτίας (390 ΜW φυσικού αερίου) και το σχήμα της Εndesa Ηellas. Η μεικτή εταιρεία του ομίλου Μυτιληναίου και της ισπανικής Εndesa (νυν Εnel, αφού οι Ιταλοί εξαγόρασαν εδώ και έναν χρόνο τους Ισπανούς) εντός του 2010 πρόκειται να λειτουργήσει δεύτερη μονάδα συνδυασμένου κύκλου φυσικού αερίου 400 ΜW στον ’γιο Νικόλαο Βοιωτίας.

Πιο πίσω, λόγω εμπλοκών που όμως ξεπεράστηκαν, έχει μείνει το έργο της ΕΝΕLCΟ (Εnel- όμιλος Κοπελούζου), 440 ΜW στη Χαιρώνε