Αυτό έκρινε ο Άρειος Πάγος και δικαίωσε, μέχρι τη νέα εκδίκαση της υπόθεσης, 173 εργαζομένους στα Λιπάσματα Δραπετσώνας, που έκλεισαν οριστικά το 2000, όταν την ευθύνη λειτουργίας τους είχε η «Συνεταιριστικά Λιπάσματα Α.Ε.». Το Β1 Τμήμα του ανωτάτου δικαστηρίου αναίρεσε την απόφαση του Εφετείου Πειραιά, που είχε απορρίψει τις αγωγές των εν λόγω εργαζομένων, οι οποίοι ζητούσαν να κριθεί άκυρη η καταγγελία των συμβάσεών τους και να τους καταβληθούν οι μισθοί υπερημερίας. Και ανέπεμψε την υπόθεση για νέα κρίση στο Εφετείο Πειραιά. Το Εφετείο είχε κρίνει ότι είναι έγκυρες οι καταγγελίες των συμβάσεων, αφού είχε διακοπεί οριστικά η λειτουργία της επιχείρησης, καθώς και ότι δεν κατέστη η επιχείρηση υπερήμερη. Σημειώνεται ότι τα ίδια ακριβώς με το Εφετείο είχαν κριθεί και πρωτοδίκως. Ειδικότερα, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι πρέπει να γίνονται πάντοτε σχετικές διαβουλεύσεις μεταξύ εργοδότη και εργαζομένων, διαβουλεύσεις που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρξαν. Παράλληλα, αναίρεσε την εφετειακή (και την πρωτόδικη) απόφαση και ως προς το σκέλος της «συνδρομής ανώτερης βίας», βάσει της οποίας η εταιρία «απηλλάγη» από την υποχρέωση καταβολής μισθών υπερημερίας. Στην προκειμένη περίπτωση, υπήρξαν πιέσεις για κλείσιμο του εργοστασίου, τόσο γιατί ο χώρος είχε ενταχθεί στη ζώνη ενεργού πολεοδομίας και επρόκειτο να αναπλαστεί ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων όσο και επειδή υπήρχαν έντονες διαμαρτυρίες κατοίκων, τοπικών συλλόγων, δημοτικών αρχών κ.α., που έκαναν λόγο για επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων και το περιβάλλον από τη λειτουργία του εργοστασίου. Στο σκεπτικό της αρεοπαγιτικής απόφασης υπογραμμίζεται ότι οι αιτιολογίες περί ανώτερης βίας είναι «πλημμελείς».