Το αγγλικό fund σε σχέση με άλλους ενδιαφερόμενους ενδιαφέρεται να αποκτήσει το σύνολο της περιουσιακής κατάστσης της ΕΒΖ και όχι μόνο τα κερδοφόρα assets που είναι οι θυγατρικές στη Σερβία. Η διοίκηση της ΕΒΖ έχει έρθει σε πρώτες συζητήσεις και εκτιμάται ότι μέσα στις επόμενες εβδομάδες πιθανότατα να υπογράψει και μνημόνιο αλληλοκατανόησης (MoU). Οι διαχειριστές του επενδυτικού κεφαλαίου, που έχει έδρα στο Λονδίνο κι ενδιαφέρεται για το σύνολο του ομίλου της ΕΒΖ ΑΕ, έχουν καταθέσει, επίσης, το απαραίτητο «proof of fund», που σημαίνει ότι διαθέτουν την οικονομική επιφάνεια να ολοκληρώσουν την εξαγορά και η προέλευση των χρημάτων τους είναι καθ’ όλα νόμιμη. Σύμφωνα με το πρόεδρο της ΕΒΖ Παναγιώτη Αλεξάκη η όλη διαδικασία για την πώληση της ΕΒΖ θα μπορούσε να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος της χρονιάς αφού απαιτούνται πλήρης έλεγχος(due diligence) που περιλαμβάνει τη λεπτομερή διάγνωση, εξέταση, έρευνα, ανάλυση και αναθεώρηση όλων των χρηματοοικονομικών στοιχείων της επιχείρησης. Σύμφωνα με το κ. Αλεξάκη και με βάση την πληροφόρηση που έχει από την «Ernst & Young», που λειτουργεί ως σύμβουλος της πιστώτριας τράπεζας Πειραιώς, υπάρχουν και άλλοι δυνάμει ενδιαφερόμενοι για τη βιομηχανία, με τη διαφορά πως κάποιοι δεν κοιτάζουν το σύνολο της.
Τα πράγματα, ωστόσο, είναι πολύ δύσκολα για την ΕΒΖ, πολλώ δε μάλλον που και οι ορκωτοί λογιστές εξέφρασαν την αδυναμία τους να διατυπώσουν άποψη για τα οικονομικά της. Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία που παρουσίασε η διοίκηση στη πρόσφατη ετήσια γενική συνέλευση, η επιχείρηση είναι με «ενάμιση πόδι» στην πτώχευση και χρήζει άμεσης χρηματοδότησης. Ενδεικτικά οι δανειακές υποχρεώσεις ανέρχονται κοντά 170 εκατ. ευρώ, άλλες υποχρεώσεις στα 60 εκατ. ευρώ και τα αρνητικά ίδια κεφάλαια φτάνουν στα 115 εκατ. ευρώ. Επίσης, το βιομηχανικό της κόστος -με στοιχεία της καμπάνιας του 2017- διαμορφώθηκε στα 872 ευρώ ο τόνος (σ. σ. συνολικό κόστος 1.125 ευρώ ο τόνος), όταν η τιμή της ζάχαρης στην αγορά έχει πέσει στα 350 ευρώ. Υπό αυτό το πρίσμα, κατά τον κ. Αλεξάκη, απαιτούνται παρεμβάσεις για περιορισμό του παραγωγικού και μεταφορικού κόστους, μείωση του μισθολογικού κόστους μέσω κατάργησης επιδομάτων, εκλογίκευσης του βασικού μισθού και μειώσεις προσωπικού με εθελούσιες εξόδους, είτε με μετατάξεις και στο τέλος της ημέρας η πιστώτρια τράπεζα να δώσει τη συγκατάθεσή της για ένα νέο σχέδιο διάσωσης.
ΑΝΕΣΤΗΣ ΝΤΟΚΑΣ