Δεν γίνεται πλέον λόγος στην αγορά μόνο, ή μάλλον τόσο, για τη «νέα γενιά» έργων που θα βγούνε από την πλευρά του δημοσίου, είτε ως συμβάσεις παραχώρησης, είτε ως αμιγώς δημόσιοι διαγωνισμοί (οδικά, σιδηροδρομικά, ενεργειακά κ.λπ.), είτε ως ΣΔΙΤ (π.χ. διαχείριση απορριμμάτων) κ.λπ., αλλά για τα «συμβόλαια», τα οποία θα επιδιώξουν να «κλείσουν» οι τεχνικές εταιρείες, που σχετίζονται με ιδιωτικά έργα ή ιδιωτικές αναπτύξεις-επενδύσεις. Και κοντά σε αυτά, προστίθενται οι μπίζνες που αφορούν σε ιδιωτικοποιήσεις, με κάποιες επενδύσεις να… συνδυάζουν τα δύο παραπάνω.

Projects όπως η ανακατασκευή του Αστέρα, το Ελληνικό προσεχώς, τα περιφερειακά αεροδρόμια κ.λπ., ή η Εγνατία Οδός, ο ΟΛΘ, η Κασσιώπη, η Αφάντου και ουκ ολίγες ακόμα υποδομές, αναμένεται να αποτελέσουν πεδίο «σύγκρουσης» μεταξύ των ισχυρών του κατασκευαστικού κλάδου, που βέβαια θα έχουν να αντιμετωπίσουν και τον όποιο, ανά περίσταση και περίπτωση, διεθνή ανταγωνισμό.

Επενδύσεις δεκάδων ή εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, ανάλογα τα «δουλειά», αναμένεται να βγούνε προσεχώς στο προσκήνιο, δίνοντας το έναυσμα για μία ακόμα μάχη στην κατασκευαστική αγορά. Και προφανώς, όσο προκύπτουν ιδιωτικά projects, τόσο θα «φουντώνει» ο ανταγωνισμός, κάτι που ήδη έχει φανεί και σε δημόσιους ή άλλους διαγωνισμούς (π.χ. στα οδικά έργα του Πάτρα-Πύργος ή ακόμα, πολύ περισσότερο, στον διαγωνισμό για την ανάπλαση του Φαληρικού Όρμου).

Γιώργος Παπακωνσταντίνου