Σύμφωνα λοιπόν με το πρακτορείο Reuters, το κόστος του κλεισίματος τραπεζών της ευρωζώνης θα το επωμίζεται αρχικά σχεδόν αποκλειστικά η χώρα στην οποία εδρεύει η τράπεζα, όμως οι υποχρεώσεις των εταίρων της ευρωζώνης θα αυξηθούν σταδιακά και το βάρος θα μοιράζεται δίκαια μετά από 10 χρόνια.
Πιο αναλυτικά, τα κόστη του κλεισίματος μιας τράπεζας τον πρώτο χρόνο λειτουργίας θα καλύπτονται πλήρως από Ταμείο που θα δημιουργηθεί στην χώρα στην οποία βρίσκεται η τράπεζα. Τέτοια Ταμεία θα δημιουργηθούν σε κάθε χώρα της ευρωζώνης και το καθένα θα αντλεί τους πόρους του από αμοιβές που θα πληρώνουν οι τράπεζες στη χώρα τους, και που θα αντιστοιχούν κάθε χρόνο στο 0,1% όλων των καλυμμένων καταθέσεων που κατέχουν.
Αυτά τα Ταμεία θα φθάσουν στο πλήρες μέγεθός τους, που θα ανέρχεται στο 1% όλων των καλυμμένων καταθέσεων, μετά από 10 χρόνια, όμως τον πρώτο χρόνο το καθένα θα έχει μόνο το 0,1% όλων των καλυμμένων καταθέσεων της χώρας της ευρωζώνης, το 0,2% τον δεύτερο χρόνο κ.ο.κ.
Εάν τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από τις αμοιβές των τραπεζών σε μια χώρα, τον πρώτο χρόνο, δεν αρκούν για να χρηματοδοτήσουν το κλείσιμο μιας τράπεζας, τότε άλλα ταμεία της ευρωζώνης θα συνεισφέρουν έως και 10% των συνολικών χρημάτων τους.
Τον δεύτερο χρόνο, το ταμείο της χώρας θα είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει έως και το 90% των συνολικών του πόρων για να χρηματοδοτήσει το κόστος του κλεισίματος μιας τράπεζας προτού ζητήσει συνεισφορά από τους ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι θα κληθούν να συνεισφέρουν έως και το 20% των πόρων που διαθέτουν.
Η υποχρέωση της χώρας προτού ζητήσει βοήθεια από τους εταίρους, θα μειώνεται κατά 10% κάθε χρόνο και η ενδεχόμενη υποχρέωση άλλων χωρών της ευρωζώνης θα αυξάνεται κατά 10%.
Με αυτόν τον τρόπο, τον δέκατο χρόνο, το εθνικό ταμείο θα χρειάζεται να συνεισφέρει μόνο το 10% των πόρων του προτού ζητήσει βοήθεια από τους ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι θα είναι υποχρεωμένοι να συνεισφέρουν ότι τους ζητηθεί – έως και το 100% των συνολικών πόρων των αντίστοιχων ταμείων τους- για να πληρώσουν το κλείσιμο της τράπεζας.
Εάν το κόστος του κλεισίματος μιας τράπεζας, σε οποιαδήποτε από τα δέκα μεταβατικά χρόνια, είναι μεγαλύτερο από την συνδυασμένη συνεισφορά της χώρας και των αναλογικών ποσοστών των άλλων ταμείων, τότε το εθνικό ταμείο θα μπορούσε να επιβάλει επιπλέον εισφορά από τον τραπεζικό του τομέα.
Εάν και αυτό δεν αρκεί, τότε η κυβέρνηση της χώρας στην οποία βρίσκεται η τράπεζα, θα μπορούσε να παράσχει δάνειο-γέφυρα, το οποίο θα αποπληρωθεί αργότερα από αμοιβές που θα δίνουν οι τράπεζες, ή, εάν δεν διαθέτει το ρευστό, θα μπορεί να ζητά πρόγραμμα από τον ESM –όπως έγινε στην Ισπανία το 2012.
Όλα τα εθνικά ταμεία για το κλείσιμο τραπεζών θα συγχωνευθούν σε ένα Ενιαίο Ταμείο Εκκαθάρισης τραπεζών της ευρωζώνης μετά από δέκα χρόνια και από τα στιγμή εκείνη το Ενιαίο Ταμείο Εκκαθάρισης θα χρηματοδοτεί όλα τα κλεισίματα των τραπεζών, αμοιβαιοποιώντας πλήρως το ρίσκο.
Η δημιουργία του Ενιαίου Ταμείου Εκκαθάρισης και η περίπλοκη συμφωνία για το μοίρασμα του ρίσκου και του κόστους κατά τα δέκα μεταβατικά χρόνια θα συμπεριλαμβάνεται σε διακυβερνητική συμφωνία, την οποία θα διαπραγματευτούν οι χώρες της ευρωζώνης μέχρι την 1η Μαρτίου του 2014, όπως αναφέρει η λιθουανική πρόταση.
Η χρήση του Ενιαίου Ταμείου Εκκαθάρισης θα αποφασιστεί από το Συμβούλιο της Ενιαίας Αρχής Εκκαθάρισης, η οποία θα απαρτίζεται από εκπροσώπους των χωρών και θεσμών της ευρωζώνης. Για την λήψη αποφάσεων, θα απαιτείται πλειοψηφία και όχι ομοφωνία.
Το μεγάλο πρόβλημα
Σύμφωνα με οικονομικούς και πολιτικούς αναλυτές, για να γίνει η οικονομική ολοκλήρωση πρέπει να προηγηθεί η τραπεζική, αφού πρώτα θεσπιστεί ο κεντρικός έλεγχος, ο οποίος θα οδηγήσει στο κλείσιμο τραπεζών που έχουν σημαντικά προβλήματα έγκαιρα, ώστε να μην παρουσιάζονται τα κακά φαινόμενα του παρελθόντος.
Όλος ο "καβγάς", λοιπόν, γίνεται για το "πάπλωμα", δηλαδή για το τι θα συμβεί εάν μια τράπεζα στην Ευρώπη καταρρεύσει. Ποιος θα αποφασίσει εάν πρέπει να διασωθεί ή εάν πρέπει να αφεθεί να χρεωκοπήσει και ποιος θα καλύψει το κόστος της όποιας επιλογής. Με άλλα λόγια, ποιος θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο κατά τη λήψη αποφάσεων στην κοινή αρχή εκκαθάρισης των τραπεζών και ποιος θα "βάζει το χέρι στην τσέπη" για να υποστηριχθούν οι όποιες επιλογές.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Γερμανοί δεν επιθυμούν με κανέναν τρόπο να υπάρχει η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση έτσι όπως σχεδιάστηκε από την Ευρώπη και τον επικεφαλής της ΕΚΤ κ. Μ. Ντράγκι. Δεν επιθυμούν δηλαδή για κανέναν λόγο να υπάρχει η τραπεζική ενοποίηση, και ο αυστηρός κεντρικός έλεγος, καθώς η διαφάνεια θα μπορούσε να επιφέρει "λουκέτα" και σε γερμανικές τράπεζες.
