Όπως υποστήριξε σε σχετική εισήγησή του ο κ. Σανιδάς, κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στην Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου, το «φάουλ» στα δάνεια με σταθερό επιτόκιο δεν είναι καταχρηστικό, αλλά αντιθέτως είναι «εντός των νομίμων ορίων» και σύμφωνο με τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα και τους γενικούς όρους των συναλλαγών (ΓΟΣ). Σημειώνεται ότι το 2005 η Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου είχε κρίνει παράνομη τη ρήτρα αποζημίωσης στις περιπτώσεις προεξόφλησης δανείων με κυμαινόμενο επιτόκιο.

Ειδικότερα, σύμφωνα με το σκεπτικό της εισήγησης του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου:

·Οι τόκοι προεξόφλησης στα δάνεια με σταθερό επιτόκιο εντάσσονται μέσα στα όρια που επιβάλλει «η καλή πίστη, τα συναλλακτικά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος της δανείστριας τράπεζας να αποζημιωθεί για την αντιπαροχή που θα απολέσει, δηλαδή τους τόκους, εξαιτίας της πρόωρης αποδόσεως του δανείου εκ μέρους των δανειοληπτών, οι οποίοι με τη λήψη του δανείου θα έχουν ήδη, ωφεληθεί ως προς το σκοπό για τον οποίο το έλαβαν».

·Η «ποινή» της αποζημίωσης προεξόφλησης που επιβάλλουν οι τράπεζες δεν είναι υπερβολική.

·Δεν είναι νοητή καταχρηστικότητα γενικού όρου των συναλλαγών (Ν. 2251/1994), όταν με τη βούλησή του ο καταναλωτής μεταβάλλει την αρχική μορφή της σύμβασης.