Ο κίνδυνος για τους επενδυτές είναι υψηλός αναφέρει η γερμανική τράπεζα και υπενθυμίζει ότι κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι συνεχείς διασώσεις των τραπεζών από τις κυβερνήσεις ήταν αναγκαίες για να αποφευχθεί η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Ένα νομικό πλαίσιο, για την αποτελεσματική λύση των τραπεζών, γρήγορα και χωρίς να προκαλούν σημαντική μόλυνση, έλειπε. Για την προστασία των χρημάτων των φορολογουμένων στο μέλλον, οι φορείς χάραξης πολιτικής έχουν πλέον αναπτύξει κανόνες λύσης χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κατά τα τελευταία χρόνια, εκτός από την αυστηροποίηση των κανόνων κεφαλαίου και ρευστότητας.

Ένα από τα εργαλεία λύσης είναι η διάσωση με ίδια μέσα (bail-in). Η ιδέα στηρίχτηκε στο στόχο να διασφαλίσει ότι για τους επενδυτές, οι υψηλότερες αποδόσεις περιλαμβάνουν επίσης υψηλότερο κίνδυνο, αποκαθιστώντας έτσι την πειθαρχία της αγοράς.
Οι τράπεζες δεν θα είναι σε θέση να βασίζονται στις κρατικές εγγυήσεις πια. Κατά συνέπεια, το κόστος χρηματοδότησης των τραπεζών είναι πιθανό να αυξηθεί, εκτιμά η Deutsche Bank.

Από την άλλη πλευρά όμως, οι διατάξεις bail-in θα πρέπει να κριθούν και για την αλληλοσύνδεσή τους στον τομέα, καθώς και τον κρίσιμο ρόλο των τραπεζών στη στήριξη της πραγματικής οικονομίας.
Επί του παρόντος υπάρχουν δύο έννοιες bail-in: Η συνολική ικανότητα Απώλειας - Απορρόφησης (TLAC) και η ελάχιστη απαίτηση για τα ίδια κεφάλαια και στοιχεία του παθητικού (MREL).
Παρά το γεγονός ότι μοιράζονται έναν κοινό στόχο, διαφέρουν ως προς το πεδίο εφαρμογής και τις λεπτομέρειές τους.Οι ρυθμιστικές αρχές θα πρέπει να ευθυγραμμίσουν τις δύο έννοιες για λόγους αποτελεσματικότητας. Κάθε επιτυχημένη εφαρμογή μιας διαδικασίας λύσης απαιτεί ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές αντιλαμβάνονται το πλαίσιο εξυγίανσης ως αξιόπιστο.
Σε αντίθετη περίπτωση, η ανάλυση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μείζονα αναταραχή αν οι επενδυτές εξακολουθούν να αναμένουν μια κυβέρνηση να διασώσει την τράπεζα, και κατά συνέπεια να υπολογίσει λάθος το κόστος της αποτυχίας.