Αφορμή για την εισήγηση του κ. Λινού έδωσε αντιδικία μεταξύ της τράπεζας Πειραιώς και των «Ναυτιλιακών και Τουριστικών Επιχειρήσεων Αιγαίου, για τα πανωτόκια, η οποία και έφθασε μέχρι την ολομέλεια του Αρειου Πάγου. Σημειώνεται ότι οι μέχρι στιγμής αποφάσεις Τμημάτων του Αρείου Πάγου είναι αντίθετες, γεγονός που «οδήγησε» σε παραπομπή της υπόθεσης στην Ολομέλεια, η οποία είχε κρίνει, το 1998, με δύο αποφάσεις της, τα εξής: · Αν στο δανειακό συμβόλαιο δεν γίνεται αναφορά για «πανωτόκια» οι τράπεζες δεν μπορούν να ανατοκίζουν με τόκους τις καθυστερούμενες οφειλές. · Τα τραπεζικά ιδρύματα, μέχρι το 1998, έβαζαν πανωτόκια από την πρώτη ημέρα καθυστέρησης των δόσεων. Και αυτό, ανεξάρτητα από το εάν στη σύμβαση υπήρχε ή όχι πρόβλεψη για ανατοκισμό των τόκων. Το 1998, ο νόμος 2601/1998 προέβλεψε ότι ο ανατοκισμός των καθυστερούμενων τόκων μπορεί να γίνεται, κατά ελάχιστο όριο, ανά εξάμηνο. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου υποστήριξε ότι ο νόμος του 1998 έχει αναδρομική ισχύ και πρέπει να εφαρμόζεται στις εκκρεμείς δίκες ενώπιον των Πρωτοδικείων και Εφετείων. Με το σκεπτικό αυτό ο κ. Λινός πρότεινε να αναιρεθεί απόφαση του Εφετείου που είχε κρίνει ότι ο νόμος του 1998 δεν έχει αναδρομική ισχύ και δεν καταλαμβάνει τις δανειακές συμβάσεις που είχαν καταρτιστεί πριν από την ισχύ του νόμου, καθώς και ότι για τις δανειακές συμβάσεις που έχουν καταρτιστεί πριν από τις 15 Απριλίου 1998 δεν οφείλονται «πανωτόκια», αν αυτό δεν έχει συμφωνηθεί μεταξύ Τράπεζας και δανειολήπτη.