Ο λόγος για τη σύμβαση διαχείρισης απορριμμάτων Πελοποννήσου (ΣΔΙΤ), με τη διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης και προσωρινού αναδόχου, δηλαδή της ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ, να παραμένει στον «αέρα» δίχως μεγάλα, ή τουλάχιστον ορατά, περιθώρια επιτυχίας και δίχως να διαφαίνεται η δυνατότητα μεγάλων παρεμβάσεων. Η νέα «μάζωξη» των αρμοδίων δεν έβγαλε «λευκό καπνό» καθώς δεν φάνηκε κάποια πρόοδος, με την κυβέρνηση να ανακοινώνει ότι εμμένει στην ικανοποίηση των τεσσάρων όρων που έχουν τεθεί από την πρώτη συνεδρίαση.

Η Διυπουργική έχει θέσει τέσσερα σημεία διαπραγμάτευσης και συγκεκριμένα τις ελάχιστες εγγυημένες ποσότητες απορριμμάτων (150.000 τόνοι / έτος με βάση τη σύμβαση), το κόστος της διαχείρισης ανά δήμο (80 ευρώ συν ΦΠΑ για τους πρώτους 150.000 τόνους), τη μείωση του χρόνου παραχώρησης και την αύξηση των εργοστασίων επεξεργασίας, ώστε να μην απέχουν πολύ από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Για παράδειγμα, αναφέρεται πως είναι δύσκολο να ικανοποιηθεί ο όρος για εφαρμογή του μέσου κόστους ανά τόνο από τον πρώτο τόνο απορριμμάτων.

Το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί να προκύψουν αλλαγές-τροποποιήσεις σε θέματα που προέκυψαν εκ των υστέρων στο διαγωνισμό. Όσοι παρακολουθούν το εγχείρημα θεωρούν πως ορισμένοι από τους όρους που έχει θέση η Διυπουργική είναι δύσκολο να ικανοποιηθούν, καθώς ανατρέπεται το χρηματοοικονομικό μοντέλο που έχει συμφωνηθεί με τις τράπεζες, ενώ εγείρονται και νομικά ζητήματα.

Όπως αναφέρουν μια σχετικά εύκολη τροποποίηση θα μπορούσε να αποτελέσει το θέμα της εγγυημένης ποσότητας στο βαθμό που το αποδεχόταν ο ανάδοχος. Ειδικά για το θέμα της αύξησης των υποδομών εκφράζονται μεγάλες επιφυλάξεις όσον αφορά στον χρόνο που θα απαιτηθεί για την έγκριση περιβαλλοντικών όρων, ενώ σε ότι αφορά την μείωση του χρόνου διάρκειας θεωρείται ότι περιορίζει τα έσοδα του ανάδοχου, άρα αλλάζει το χρηματοοικονομικό μοντέλο.

Γιώργος Παπακωνσταντίνου