Ο νέος ενεργειακός κόσμος του Πούτιν Gazprom: η μετασοβιετική αυτοκράτειρα πασών των…Γκαζιών! Του Γιώργου Τσιάρα Η διακριτική αναμόρφωση Διακριτικά, σχεδόν "απολυταρχικά", ο πρώην συνταγματάρχης της ΚGB αναμορφώνει την αχανή χώρα του με μια σιδερένια αποφασιστικότητα, που θυμίζει έντονα τους Σοβιετικούς προκατόχους του στην ηγεσία. Όμως οι ομοιότητες του νέου καθεστώτος με τον ολοκληρωτισμό της σοβιετικής περιόδου, που υπογραμμίζονται εμφατικά στα πρόσφατα δημοσιεύματα του αμερικανικού τύπου, είναι μηδαμινές μπροστά στις τεράστιες διαφορές: στην νέα ρωσική υπερδύναμη που προσπαθεί να οργανώσει ο Πούτιν, το ειδικό βάρος δεν πέφτει πια στην κούρσα των εξοπλισμών και τον Κόκκινο Στρατό, αλλά στο μεγαλύτερο όπλο όλων, τον απόλυτο έλεγχο των ενεργειακών πηγών. Η Σοβιετική Ένωση ηττήθηκε στον προηγούμενο Ψυχρό Πόλεμο επειδή απέτυχε να ακολουθήσει την οικονομική και καταναλωτική ανάπτυξη της Δύσης: ο Πούτιν σκοπεύει να κερδίσει τον Δεύτερο Ψυχρό Πόλεμο, που όλα δείχνουν πως έχει ήδη αρχίσει, χτυπώντας τους Αγγλοσάξωνες στο "δικό τους" παιχνίδι, αυτό που τους επέτρεψε να πρωταγωνιστήσουν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι για έναν αιώνα - το Μεγάλο Παιχνίδι του ελέγχου των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Όπως και στον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο, που κράτησε σχεδόν μισό αιώνα, βασικός κανόνας και στον νέο, ενεργειακό αυτό πόλεμο είναι πως οι δύο βασικοί αντίπαλοι ποτέ δεν πολεμούν μεταξύ τους. Οι όποιες αναμετρήσεις τους (Κορέα, Βιετναμ, Αφγανιστάν) γίνονται πάντοτε δι΄ αντιπροσώπων, και δεν κρίνονται τόσο από τις επιτόπιες δυνάμεις, όσο από τα επίπεδα συμμετοχής των υπερδυνάμεων και των κατά τόπους συμμάχων τους. Το ίδιο συμβαίνει ουσιαστικά και σήμερα: μετά από μια δεκαετία πλήρους ασυδοσίας στον ευρύτερο πρώην σοβιετικό χώρο, που με την σειρά του αποτελεί κληρονόμο της τσαρικής αυτοκρατορίας ¨Πασών των Ρωσιών", περίοδο κατά την οποία τα βιομηχανικά και εξορυκτικά φιλέτα της νεκρής πια ΕΣΣΔ πουλήθηκαν αντί πινακίου φακής στο ντόπιο και ξένο ιδιωτικό κεφάλαιο, ο Πούτιν δείχνει αποφασισμένος να ανακτήσει τον οικονομικό έλεγχο της χώρας του. Και για να το πετύχει, είναι αναγκασμένος όχι μόνο να ξεκαθαρίσει την εσωτερική του "κόπρο του Αυγεία" (φυλακίζοντας ή αποδυναμώνοντας τους πιο φιλοδοξους "ολιγάρχες" σαν τον Κχοντορκόφσκι ή το αφεντικό της Τσέλσι Ρομάν Αμπράμοβιτς), αλλά και να εξαλείψει όσο ταχύτερα μπορεί το ισχυρό προγεφύρωμα των δυτικών ενεργειακών κολοσσών- "αντιπροσώπων" της αμερικανικής ισχύος τόσο στο ρωσικό υπέδαφος, όσο και στην "μεγάλη σκακιέρα" υδρογονανθράκων κάτω από τις πρώην σοβιετικές "δημοκρατίες-δορυφόρους" της Κεντρικής Ασίας. Οι πορτοκαλί επαναστάσεις Στο Παιχνίδι αυτό ο Πούτιν φυσικά δεν παίζει μόνος του: η ολοκληρωτική στροφή του δεν είναι παρά η απάντηση μιας πανίσχυρης μετα-σοβιετικής (αλλά σε καμιά περίπτωση νέο-σοβιετικής) ελίτ στην απροκάλυπτη, ιμπεριαλιστικού τύπου επέκταση των αγγλοαμερικανικών εταιρειών και κυβερνήσεων, που εδώ και χρόνια δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να επιβληθούν στην - στιγμιαία ακέφαλη αυτή - "σφαίρα επιρροής" της Δυτικής και Κεντρικής Ασίας. Οι φιλοδυτικές "πορτοκαλί επαναστάσεις" στην Γεωργία, την Ουκρανία και το Κιργιστάν δεν είναι για την Μόσχα παρά τα προεόρτια μιας ευρύτερης αναμέτρησης για τον έλεγχο της δεξαμενής καυσίμων της Κασπίας, αλλά και της ίδιας της ρωσικής επικράτειας, και κυρίως τον έλεγχο των μέσων μεταφοράς του πετρελαίου και του γκαζιού στις ξένες αγορές. Και η Μόσχα έχει κάθε λόγο να ανησυχεί όσο εντείνεται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή - ιδίως μετά τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν, που επέτρεψαν την δημιουργία μόνιμων δυτικών "προκεχωρημένων φυλακίων" σε χώρες-κλειδιά του Μεγάλου Παιχνιδιού, όπως το Ουζμπεκιστάν. Μετά από ένα σύντομο διάστημα στενής "αντιτρομοκρατικής" συνεργασίας Κρεμλίνου και Λευκού Οίκου, ο Πούτιν και οι επιτελείς του φαίνεται να έχουν πεισθεί οριστικά ότι αποτελούν ένας από τους βασικούς στόχους της νέας αμερικανικής στρατηγικής που, σύμφωνα με το ίδιο το Σχέδιο για έναν Νέο Αμερικανικό Αιώνα - την "βίβλο" των