Η νέα νομοθεσία με τα αυστηρότερα κριτήρια κεφαλαιακής επάρκειας που ρυθμίζει και γενικότερα με τον τρόπο ελέγχου της φερεγγυότητας και αξιοπιστίας της ασφαλιστικής εταιρείας που εισάγει, δημιουργεί ιδιαίτερες απαιτήσεις σε κεφάλαια για προϊόντα «μακράς διαρκείας», για ασφαλιστικά προϊόντα δηλαδή που ισχύουν για πολλά χρόνια και τα οποία συνοδεύονται με οποιασδήποτε μορφής εγγύηση στις παροχές.
Τέτοιου είδους προϊόντα ήταν τα κλασικά νοσοκομειακά συμβόλαια ισόβιας διάρκειας και τα συνταξιοδοτικά εγγυημένης απόδοσης ή εγγυημένου τεχνικού επιτοκίου. Είναι γνωστά τα συνταξιοδοτικά ή επενδυτικά προϊόντα που πρόσφεραν στη λήξη εγγυημένη απόδοση 5% παλαιότερα, 3,35% στη συνέχεια και 2,25% μέχρι πρόσφατα.
Τα προϊόντα αυτά δεν «απαγορεύονται» αλλά καθίστανται ‘απαγορευτικά» γιατί είναι πλέον πολύ ακριβά για τον καταναλωτή και συνεπώς ασύμφορα.
Ειδικά σε ότι αφορά τα συνταξιοδοτικά συμβόλαια εγγυημένου επιτοκίου, ένας ακόμη παράγοντας που τα καθιστά «απαγορευτικά» για το καταναλωτή είναι το παγκόσμιο περιβάλλον χαμηλών επιτοκίων. Όταν οι «συμβατικές» και κατά τεκμήριο χαμηλού ρίσκου επενδύσεις (κρατικά ομόλογα ισχυρών οικονομικά χωρών, εταιρικά ομόλογα, διαφόρων τύπων καταθέσεις, κ.λ.π.) προσφέρουν πολύ χαμηλές έως και μηδενικές αποδόσεις, η ασφαλιστική εταιρεία ως μακροπρόθεσμος επενδυτής δεν μπορεί να «γεννήσει» χρήματα διακινδυνεύοντας τα κεφάλαια της σε επενδύσεις πολύ υψηλού ρίσκου.
Έτσι ακολουθώντας μία επενδυτική πολιτική χαμηλού ρίσκου θα εξασφαλίζει πολύ χαμηλές αποδόσεις. Σε αυτή την περίπτωση τα περιθώρια είναι πολύ μικρά (1-2%) για να παρασχεθούν και αξιόλογες εγγυήσεις προς τους ασφαλισμένους, καθώς από την απόδοση θα πρέπει να καλυφθούν και έξοδα διαχείρισης των συμβολαίων, προμήθειες για τους ασφαλιστές , κ.λ.π.
Όπως εκτιμούν παράγοντες της ασφαλιστικής αγοράς, τα επόμενα χρόνια όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, τα συνταξιοδοτικά προϊόντα που θα προωθούν οι ασφαλιστικές εταιρείες, δεν θα προσφέρουν κάποιους είδους εγγυήσεις στις αποδόσεις. Όμως θα διακρίνονται σε προϊόντα χαμηλού ή υψηλού ρίσκου.