Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο των εύπορων πολιτικών δεν είναι καινούργιο, ούτε βέβαια αποκλειστικά ελληνικό. Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι ενασχολούμενοι με την πολιτική ήταν συνήθως άνθρωποι με εξασφαλισμένα τα προς το ζην, οπότε είχαν περισσότερο χρόνο και μεγαλύτερες φιλοδοξίες να ασχοληθούν με τα κοινά. Αυτό δεν σημαίνει ότι λείπουν τα παραδείγματα ανθρώπων που ήταν αυτοδημιούργητοι, ή και φτωχοί και μπήκαν στην πολιτική όπου διακρίθηκαν, αφού πρώτα αγωνίστηκαν για να θρέψουν τις οικογένειές τους και τον εαυτό τους.
Όπως δεν σημαίνει επίσης ότι το κράτος δεν πρέπει να φροντίζει ώστε οι βουλευτές θα πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά, αφ΄ ενός για να ασχολούνται επιμελώς με την πολιτική και να εκπροσωπούν χωρίς άγχος επιβίωσης τους ψηφοφόρους τους και αφ΄ ετέρου για να μη μπαίνουν σε πειρασμούς και χρηματίζονται. Να μπορούν δηλαδή να ασχολούνται με τα κοινά και πολίτες που δεν έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Αυτά όλα έχουν να κάνουν με την θεωρία. Γιατί στην πράξη τα πράγματα διαφέρουν, καθώς η τάση που αναπτύσσεται εδώ και χρόνια είναι ότι πολύ δύσκολα πλέον μπορεί να ασχοληθεί με την πολιτική πολίτης δίχως οικονομική άνεση. Οικονομική άνεση που σε πάρα πολλές περιπτώσεις προέρχεται από την οικογένεια με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία κλειστή πολιτική κάστα.
Επί της ουσία τώρα, τα «πόθεν έσχες», μπορεί να μην αποκαλύπτουν όλη την αλήθεια για τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών μας, Δεν αποκλείεται να υπάρχουν βουλευτές οι οποίοι έχουν «κρύψει» πλούτο με διάφορους πιθανώς τρόπους. Να τον έχουν εντάξει στα περιουσιακά στοιχεία έμπιστων ανθρώπων τους, ή να «ανήκουν» σε off shore εταιρίες. Σίγουρα, αυτοί που θέλουν να κρύψουν θα βρίσκουν και τους κατάλληλους τρόπους, αλλά δίχως αποδείξεις είναι πολύ επικίνδυνο να θεωρούμε ότι ολόκληρη η πολιτική τάξη της Ελλάδας αποτελείται από ύποπτους διαφθοράς.Γιατί κάπως έτσι παρουσιάζουν τα πράγματα πολλοί δημοσιογράφοι-εισαγγελείς και κάπως έτσι τα εκλαμβάνει ένα μεγάλο ποσοστό του νοήμονος κοινού.
Εκείνο όμως που μπορεί να γίνει, στο πλαίσιο μία δημοσιογραφικής έρευνας, αν και θα μπορούσε να το κάνει και η ίδια η Βουλή,προκειμένου να διατηρήσει την αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου, είναι να δημοσιοποιεί συγκριτικούς πίνακες με τα περιουσιακά στοιχεία των βουλευτών προ πενταετίας, προ δεκαετίας, προ δεκαπενταετίας, προ εικοσαετίας. Ετσι οι πολίτες θα μπορούν σε ένα βαθμό να κρίνουν κατά πόσον κάποιος αύξησε θεαματικά το βιος του ασχολούμενος με τα κοινά, ή όχι. Αν δηλαδή ο κ. Βουλγαράκης για παράδειγμα (τυχαίο), είχε τα ίδια ή ανάλογα περιουσιακά στοιχεία πριν από πέντε ή από δέκα χρόνια, ή αν τα αυγάτισε και πόσο. Οπότε βέβαια θα κληθεί να δώσει και επαρκείς εξηγήσεις.
Υπάρχει φυσικά και ένα ακόμη θέμα, πολύ σημαντικό. Πως μία Βουλή που η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της είναι άνθρωποι σχετικά ή πολύ εύποροι, μπορεί να νομοθετεί για να επιβληθούν μέτρα λιτότητας ή περιορισμού ασφαλιστικών δικαιωμάτων μερίδας πολιτών, ή ακόμη και ρυθμίσεις για ελεύθερες απολύσεις; Πρόκειται για ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα, αλλά σίγουρα άπτεται της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.
Αγγελος Στάγκος