Ωστόσο ο κ. Κεφαλογιάννης, μέσα στον πανικό του, έκανε κατά την άποψη μου και κάτι καλό. Ενδεχομένως χωρίς να το γνωρίζει. Με το να επιτρέψει στα πλοία άνω των 30 ετών να πλέουν στις ελληνικές θάλασσες, δεν είναι μόνο που δεν προκάλεσε έμφραγμα στα νησιά, αφού κοντά στα 21 πλοία έπρεπε να αποσυρθούν μέσα στο 2006 και άλλα τόσα το 2007, αλλά έδωσε μία ευκαιρία τόσο στην Κυβέρνηση όσο και στην Αντιπολίτευση να κάτσουν και να συζητήσουν σοβαρά χωρίς κορώνες το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική ακτοπλοΐα.


Ας γίνει επιτέλους μία επιτροπή, στην οποία να συμμετέχουν όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως οι ακτοοπλόοι, μικροί και μεγάλοι, εισηγμένοι και μη στην οποία να κάτσουν και να συζητήσουν με νηφαλιότητα πως μπορεί νευραλγικός για την οικονομία της χώρας κλάδος της ακτοπλοΐας να περάσει ανάμεσα από τις συμπληγάδες, στο μέτρο του δυνατού,  με τις λιγότερες απώλειες. Τόσος χρόνος χάθηκε δεν πειράζει αν χαθεί ένας χρόνος ακόμη. Εδώ κινδυνεύει ολόκληρος ο κλάδος με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Τα καύσιμα είναι απαγορευτικά, η χρηματοδότηση για νέα επιχειρηματικά σχέδια και ανανέωση του γερασμένου στόλου ολοένα και πιο απαγορευτική.

Τι μένει λοιπόν; H να μπει ο κλάδος στον αυτόματο, με όποιες συνέπειες κι αν αυτό επιφέρει, ή να κάτσουν κάτω όλοι οι εμπλεκόμενοι να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, να χαρτογραφήσουν τις ανάγκες τους και να χαράξουν πορεία.

Αλλά αυτή να είναι η τελευταία τους ευκαιρία. Από εκεί και πέρα ο καθένας άξιος της μοίρας του.

Τάκης Λαϊνάς