Ο κ. Ζανιάς επικαλούμενος τις εδώ και καιρό εκφρασμένες απόψεις του Olivier Blanchard, βασικού οικονομολόγου του Δ.Ν.Τ. και σε ευθεία γραμμή με την κριτική του συγγραφέα στην ακολουθούμενη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική σημείωσε ότι «η πολιτική της λιτότητας είναι αντιπαραγωγική λόγω ύφεσης» και συμπλήρωσε: «Είναι λάθος να ασκείται πίεση στη χώρα. Έχουν γίνει τα 2/3 από τους στόχους που έχουν τεθεί. Δεν είναι δίκαιο να λέγεται ότι δεν έχει γίνει τίποτα. Ασκείται πίεση με λάθος τρόπο. Το αρνητικό κλίμα δημιουργεί συναλλαγματικό κίνδυνο, ενώ αυξάνει την ύφεση, αποθαρρύνει τις επενδύσεις και διώχνει τις καταθέσεις. Δεν μπορεί να γίνει μία ιδιωτικοποίηση».
Ο κος Ζανιάς έφερε ως παράδειγμα την Πορτογαλία για την οποία οι δανειστές είχαν ελαστικότερη στάση, αντέδρασαν άμεσα και αναθεώρησαν τους στόχους προσαρμογής μόλις η Πορτογαλία ξέφυγε από τον στόχο. «Στην περίπτωση της Ελλάδας πάντα ζητούσαν πρόσθετα μέτρα. Οι αρνητικές προσδοκίες», πρόσθεσε, επηρεάζουν πάρα πολύ τους πολλαπλασιαστές για την απόδοση των μέτρων. Εκτίμησε επίσης ότι η ανεργία (επισήμως στο 25% του εργατικού δυναμικού) χωρίς τις δράσεις του ΟΑΕΔ μπορεί να φτάνει στο 30%».
Ο πρόεδρος της ΕΤΕ αναφερόμενος στα όσα καταγράφει ο συγγραφέας για τη σχέση που διαμορφώνεται μεταξύ των οικονομολόγων και όσων λαμβάνουν τις αποφάσεις, (κάτι άλλωστε που δίνει και τον τίτλο στο βιβλίο) τόνισε ότι με αφορμή την Ελλάδα γίνεται για πρώτη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο τέτοιο πείραμα συνεργασίας πολιτικών και ειδικών τεχνοκρατών.
Επίσης τάσσεται υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών για τη διατήρηση της ενεργούς ζήτησης, σχολιάζοντας την άποψη του συγγραφέα, ο οποίος καταγράφει στο βιβλίο ότι η μόνη διέξοδος στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης είναι ο «κευνσιανισμός προϋποθετικώς συνδεμένος με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και μοιραίως και με θεσμούς δημοσιονομικής οικονομικής αλληλεγγύης».
Στον αντίποδα ο πρώην υπουργός και καθηγητής του Παν/μίου Αθηνών Τάσος Γιαννίτσης παρουσιάζοντας το βιβλίο με αναφορές στις θεωρίες του Schumpeter (distructive force) τάχθηκε υπέρ των ριζικών διαρθρωτικών αλλαγών για τη διατήρηση της ενεργούς ζήτησης. Τάχθηκε κατά της δημοσιονομικής επέκτασης, λέγοντας ότι τόσο ο κρατικοποιημένος όσο και ο ιδωτικοποιημένος κενσυανισμός δεν δίνουν λύσεις, καθώς προϋποθέτουν, όπως είπε, απεριόριστη διόγκωση χρέους, ειδικά όταν η ύφεση διαρκεί. Αφού χαρακτήρισε θολή τη διαχωριστική γραμμή δεξιάς αριστεράς, τόνισε ότι η σύγχρονη προοδευτική προσέγγιση οφείλει να απαντάει σε ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το πώς εκφράζεται η κοινωνική αλληλεγγύη σε περιόδους δημοσιονομικής πίεσης, στα διλήμματα μεγέθυνση ή πληθωρισμός. Επίσης σημείωσε ότι ο συγγραφέας δεν επεξεργάζεται αρκούντως το τι είναι προοδευτικό, αλλά δίνει έμφαση στην καταγραφή των συνεπειών του σύγχρονου διανοητικού συντηρητισμού, ως απότοκο της σκέψης που βασίζεται στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία.
Από την πλευρά του ο καθηγητής του Παν/μίου Αθηνών Λουκάς Τσούκαλης τόνισε ότι το βιβλίο καλύπτει με διεισδυτικό τρόπο την εξέλιξη της μακροοικονομικής θεωρίας, αλλά και το συνδυασμό της με την πολιτική πράξη. Σε σχέση με την οικονομική πορεία της χώρας ανέφερε ότι ήταν προβλέψιμη η κρίση, αλλά οι διεθνείς εξελίξεις του 2008 επιτάχυναν την κατάρρευση. Επίσης, σημείωσε ότι η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι μόνο αποτυχία των αγορών αλλά και αποτυχία του κράτους. «Δεν ξέρουμε που θα σταματήσει το εκκρεμές» υπογράμμισε αναφερόμενος στις δύο βασικές θεωρίες που αντιπαλεύουν, σε αυτήν της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και σε αυτήν που προτάσσει επεκτατικές πολιτικές για την αντιμετώπιση της ανεργίας και της ύφεσης.