Η διάλεξη του βασίζεται πάνω σε τρεις άξονες:

• Επιλογές αγοράς εργασίας από τους νέους ανθρώπους
• Σύγκριση νεότερων και παλαιότερων αγορών εργασίας
• Συνέπειες της ανεργίας και των ευρύτερων πολιτικών σχεδιασμού

Ως προς το πρώτο σκέλος, οι νεότεροι εργαζόμενοι έχουν δύο κυρίως επιλογές: είτε να συνεχίσουν τις σπουδές τους μπαίνοντας σταδιακά στην αγορά εργασίας, είτε να μην προχωρήσουν καθόλου προς την κατεύθυνση αυτή.

Εργαζόμενοι με περισσότερες ακαδημαϊκές σπουδές έχουν αυξημένες πιθανότητες για μία επιτυχή εργασιακή καριέρα αλλά και (θεωρητικά) λιγότερο κίνδυνο να έρθουν αντιμέτωποι με την ανεργία.

Αντίθετα εκείνοι που δε θα προχωρήσουν στον τομέα των σπουδών, ενσωματώνωνται πιο γρήγορα στο εργατικό δυναμικό μιάς εταιρίας ή ενός ομίλου, χωρίς όμως να έχουν αποκτήσει τα προσόντα και τις δεξιότητες των πρώτων.

Σε καιρούς ύφεσης, οι παλαιότεροι εργαζόμενοι έχουν πολύ λιγότερες πιθανότητες να χάσουν τις θέσεις τους διότι δεν υπάρχουν εναλλακτικοί αντικαταστάτες. Οι νεότεροι αλλάζουν συχνά δουλειές στο ξεκίνημα της καριέρας τους, μέχρι να βρουν εκέινη που ανταποκρίνεται πλήρως στα όποια ταλέντα και τις δεξιότητές τους. Αυτό πρακτικά τους κάνει πιο ευάλωτους, καθώς το σύντομο εργασιακό "πέρασμα" από το ένα πόστο στο άλλο σηματοδοτεί λιγότερη μόνιμη εργασιακή εμπειρία.

Συγκρινόντας τις νεότερες με τις παλιότερες αγορές, προκύπτουν ενδιαφέροντα στοιχεία:

• Οι νέοι βιώνουν υψηλότερα επίπεδα ανεργίας
• Η ανεργία τους είναι πιο ευμετάβλητη
• Η νεανική ανεργία στην Ευρώπη είναι δύο φορές μεγαλύτερη από τη συνολική.
• Ενώ ο μέσος όρος της συνολικής ανεργίας στην Ευρώπη κυμαινόταν πριν από την περίοδο της ύφεσης στο 7,2%, διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της στο 10,5%.
• Η νεανική ανεργία πριν και κατά τη διάρκεια της ύφεσης, διαμορφώθηκε στο 15,7% και στο 23% αντίστοιχα.

Σύμφωνα με τον Πισσαρίδη, η μικρή περίοδος ανεργίας καθίσταται εποικοδομητική, αφού αναπτύσσονται ειδικά προγράμματα κατάρτισης για τους ανέργους μέσω (των όποιων) επιδοτήσεων.

Το ζήτημα όμως είναι πως μία μακροχρόνια ανεργία αορίστου χρόνου, μπορεί να διαιωνίσει την ήδη υπάρχουσα με ολέθριες συνέπειες.

Μία σύγχρονη αγορά εργασίας με έμφαση στην ευελιξία είναι ικανή να σώσει την κατάσταση, καθώς δε θα εξασφαλίζει μία "σύντομη εργασιακή θητεία", αλλά θα δώσει την ευκαιρία στους νέους να αποκτήσουν ένα καλό, ουσιαστικό γνωστικό υπόβαθρο σε πολλούς τομείς και να εντρυφήσουν ουσιαστικά στους αντίστοιχους εργασιακούς τομέις.

Μία πιο ουσιαστική τομή σύμφωνα με τον καθηγητή είναι το λεγόμενο "job guarantee". Στη Δανία για παράδειγμα, η πρακτική αυτή δίνει την ευκαιρία απασχόλησης στους νέους που εγκαταλείπουν το σχολείο ή χάνουν τη δουλειά τους εντός τριών μηνών και στοχεύει κυρίως σε άτομα που πλήττονται απο χρόνια ανεργία, φτώχεια, αναπηρία κλπ. Η Γερμανία πάλι, δίνει προτεραιότητα στο συνδυασμό δουλειάς με θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση.

Όπως επισημαίνει ο διακεκριμένος οικονομολόγος, τέτοιες τακτικές σίγουρα βοηθάνε στην αντιμετώπιση του προβλήματος, οι οποίες όμως πρέπει να συνοδεύονται από γενναίες κρατικές επιχορηγήσεις, όσο και δαπανηρό μπορεί να αποβεί αυτό, προκειμένου να συντηρηθεί στο ελάχιστο ένα αξιοπρεπές εργατικό δυναμικό.