Πιο συγκεκριμένα, ο αρθρογράφος επικεντρώνεται στα εξής επτά σημεία:
1. Οι αξιωματούχοι της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ αποδίδουν μέρος της πρόσφατης οικονομικής επιβράδυνσης σε «προσωρινούς παράγοντες» που θεωρούν πιθανό να αποδειχθούν βραχύβιοι και αναστρέψιμοι. Ο ίδιος χαρακτηρισμός ταιριάζει επίσης και στις δαπάνες των νοικοκυριών, που θεωρούνται «εν μέρει ή ακόμη και εν πολλοίς παροδικές». Οι ίδιοι αναμένουν ότι η «πραγματική οικονομική δραστηριότητα θα επανέλθει σε ανάπτυξη ήπιων ρυθμών και ότι οι συνθήκες στην αγορά εργασίας θα βελτιωθούν περαιτέρω».
2. Το διεθνές πλαίσιο δεν βοηθά την οικονομία των ΗΠΑ. Οι αξιωματούχοι της Fed θεωρούν ότι «οι εξωτερικές οικονομικές και χρηματοπιστωτικές εξελίξεις» συνιστούν «πιθανό κίνδυνο καθοδικής απόκλισης» και αναφέρονται ειδικότερα στην Ελλάδα και την Κίνα.
Επιπλέον, παρά την πρόσφατη μερική υποχώρηση, η ανατίμηση του δολαρίου είναι «πιθανό να συνεχίσει να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τις καθαρές εξαγωγές των ΗΠΑ και την οικονομική ανάπτυξη για κάποιο διάστημα».
3. Οι αξιωματούχοι παραμένουν χαλαροί σχετικά με τις προοπτικές των υψηλότερων τιμών και αναμένουν ο πληθωρισμός να «αυξηθεί σταδιακά» προς το επίπεδο-στόχο της Fed του 2%. Ο αποπληθωρισμός ή ο υψηλός και ασταθής πληθωρισμός δεν θεωρείται ότι αποτελούν σημαντικούς κινδύνους.
4. Η χρηματοπιστωτική σταθερότητα είναι μια πηγή ανησυχίας για την Fed. Τα μέλη της επιτροπής νομισματικής πολιτικής (FOMC) έκαναν ειδική αναφορά στα χαμηλά ασφάλιστρα κινδύνου που μπορούν κάλλιστα να αντιστραφούν «όταν η Επιτροπή αποφασίσει να ξεκινήσει την πολιτική σύσφιξης». Θέλοντας να μεταδώσουν το μήνυμα αυτό, υπενθύμισαν το ξέσπασμα οργής του tapering το 2013, όταν οι επενδυτές άλλαξαν την αντίληψή τους για την πορεία της πολιτικής της Fed , προκαλώντας απότομες μεταβολές στις τιμές και δυσλειτουργίες στην αγορά. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ανησυχίας για τον κίνδυνο ρευστότητας, που απασχολεί επίσης έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό τραπεζιτών σε όλο τον κόσμο.
5. Η FOMC μένει ακόμη να συμφωνήσει στην ημερομηνία που θα ξεκινήσει ο κύκλος αύξησης των επιτοκίων. Παρά το γεγονός ότι ο Ιούνιος δεν έχει αποκλειστεί, τα πρακτικά δείχνουν πολύ περιορισμένη όρεξη να γίνει τόσο σύντομα η κίνηση. Η ερμηνεία αυτή είναι σύμφωνη με το φάσμα των απόψεων που εκφράζονται από τα μέλη της FOMC για το πότε είναι καλύτερο να φανεί στον ορίζοντα μια αύξηση -ειδικά από τη στιγμή που οι «οι περισσότεροι συμμετέχοντες» δείχνουν πρόθυμοι να διατηρήσουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν σε κάθε συνεδρίαση ξεχωριστά ανάλογα με την εξέλιξη των οικονομικών συνθηκών και προοπτικών.
6. Η αβεβαιότητα δεν περιορίζεται στο χρόνο της πρώτης αύξησης των επιτοκίων. Οι κεντρικοί τραπεζίτες συζητούν επίσης για τον τελικό προορισμό, δεδομένου ότι «οι εκτιμήσεις για τέτοιου είδους επιτόκια ισορροπίας ήταν εξαιρετικά αβέβαιες».
7. Πίσω από τις κλειστές πόρτες και σε αναγνώριση της αβεβαιότητας που ακολουθεί, οι αξιωματούχοι της Fed έχουν «δοκιμάσει εργαλεία εξομάλυνσης», όπως τα τέλη επί των τραπεζικών αποθεματικών. Αξιολογώντας αυτή τη διαδικασία, τα μέλη της FOMC νιώθουν πλέον πιο άνετα με την ιδέα πως μόλις ληφθεί η απόφαση για την έναρξη του κύκλου αύξησης των επιτοκίων τα διαθέσιμα εργαλεία θα έχουν «δημιουργήσει συνθήκες υπό τις οποίες η πολιτική εξομάλυνσης πιθανότατα θα προχωρήσει ομαλά».
Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος στο τέλος, συνολικά, η Fed παραμένει επιφυλακτική και εξαρτημένη από τα δεδομένα. Οι αξιωματούχοι είναι αισιόδοξοι αλλά όχι αρκετά σίγουροι για τις οικονομικές προοπτικές των ΗΠΑ. Παρότι επιθυμούν να μάθουν περισσότερα τις επόμενες εβδομάδες, οι φορείς χάραξης πολιτικής της Fed προτιμούν να ξεκινήσουν έναν κύκλο αύξησης επιτοκίων αργότερα μέσα στο έτος, απουσία κάποιας απρόσμενης εξασθένησης της αμερικανικής οικονομίας που θα οφείλεται είτε σε εγχώριες, είτε σε διεθνείς εξελίξεις. Αλλά δεν θα υπάρχει τίποτα παραδοσιακό ή αυτόματο σε αυτόν τον κύκλο σε σχέση με τους προηγούμενους. Θα ξεκινήσει υπό πολλούς όρους, θα κινηθεί σε ένα πολύ ήπιο μονοπάτι και θα υπόκειται σε αδιάκοπο έλεγχο και ενδεχόμενη διόρθωση πορείας. Ως αποτέλεσμα, η διαδικασία θα γίνει γνωστή ως το χαλαρότερη σφίξιμο στη σύγχρονη ιστορία των κεντρικών τραπεζών.