Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος του κειμένου Hamish McRae η εμπειρία διδάσκει πως σε ανάλογες περιπτώσεις τα τινά είναι δύο, είτε η κυβέρνηση της χώρας υποκύπτει στις πιέσεις των πιστωτών είτε κηρύττει στάση πληρωμών για τα χρέη της, όπως έκανε το Ηνωμένο Βασίλειο το 1976 αλλά και η Αργεντινή η οποία κήρυξε στάση πληρωμών τον περασμένο Αύγουστο για δεύτερη φορά μέσα σε 13 χρόνια.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, η Ελλάδα έχει ενδώσει ήδη δύο φορές και έχει κηρύξει «de facto» στάση πληρωμών. Σε περίπτωση λοιπόν, που κάνει πίσω αυτή τη φορά στις απαιτήσεις των πιστωτών της, αυτή θα είναι η τρίτη φορά. Αυτό όμως που έχει αλλάξει τώρα, είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι χρηματοοικονομικά ανεξάρτητη. Αν δεν ελέγχεις το δικό σου νόμισμα, τότε γίνεσαι ένα είδος υπερ-δήμου, σχολιάζει ο αρθρογράφος. Άρα η ικανότητά να συνεχίσεις να λειτουργείς ικανοποιητικά εξαρτάται από την ικανότητά σου να αυξήσεις τους φόρους ώστε να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις και να αγοράσεις αγαθά και υπηρεσίες που κάθε κυβέρνηση χρειάζεται.
Στο δημοσίευμα επισημαίνεται πως μέχρι πριν από λίγο καιρό η οικονομία αναπτυσσόταν, αν και με αργούς ρυθμούς, η ανεργία, αν και ακόμη φοβερή, φαινόταν να σταθεροποιείται και να αρχίζει να υποχωρεί, ενώ η χώρα κατέγραφε ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα. Τώρα όμως, τρία αρνητικά γεγονότα έχουν ανατρέψει την κατάσταση.
Το πρώτο είναι ότι η ανάπτυξη σταμάτησε και η Ελλάδα εισήλθε σε ύφεση, το δεύτερο ότι το πρωτογενές πλεόνασμα εξανεμίστηκε, για λόγους που ακόμη δεν είναι σαφείς, και πιθανόν να σχετίζονται με την οικονομική παράλυση που πολλοί Έλληνες αισθάνονται. Το τρίτο είναι ότι οι Έλληνες αποσύρουν τα χρήματά τους από τους τραπεζικούς λογαριασμούς, κάτι που φαίνεται στο δεύτερο γράφημα.
Τι θα συμβεί όμως στο τέλος διερωτάται ο αρθρογράφος. Όπως σημειώνεται, το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξει τελικά μια συμφωνία που θα επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να λειτουργήσει, με αντάλλαγμα τις απαραίτητες υποχωρήσεις.
Η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ προς το παρόν και δεν θα υπάρξει επίσημη στάση πληρωμών.
Ίσως, μάλιστα, να διεξαχθεί και ένα δημοψήφισμα ώστε η κυβέρνηση να λάβει τη λαϊκή έγκριση για μια συμφωνία που ίσως να φαίνεται μη δημοφιλής.
Η συμφωνία αυτή θα διαρκέσει για μερικούς μήνες, ίσως μέχρι και τον επόμενο χρόνο, η οικονομία θα ανακάμψει μερικώς, όμως όχι τόσο ώστε να πείσει το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα ότι έχει υπάρξει πραγματική στροφή στην οικονομία.
Εν συνεχεία, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα υπάρξει περαιτέρω πολιτική αντίδραση, με την Ελλάδα και τους Ευρωπαίους πιστωτές να πρέπει να αποδεχθούν ότι θα πρέπει να υπάρξει μια επίσημη διαγραφή του ελληνικούς χρέους, κάτι που νομικά δεν είναι εφικτό αυτήν τη στιγμή.