«Ο Ολάντ, κράτησε καλά», διαπιστώνει εισαγωγικά. «Και η Μέρκελ αψήφησε αυτούς που δεν ήθελαν, με καμία δύναμη, μια συμφωνία. Τιμή και στους δύο».
«Μια συμφωνία που έχει αρκετές πιθανότητες εφαρμογής, απομακρύνοντας ή διαγράφοντας τους κινδύνους του Grexit.
Δεν είναι επαρκής, αλλά είναι καλό που επιτεύχθηκε» χαιρετίζει ο Καν και προσθέτει:
«Σε ό,τι αφορά όμως τις συνθήκες διαπραγμάτευσης για την επίτευξη της συμφωνίας, αυτές είναι ξεκάθαρα τρομακτικές, για όποιον θέλει ακόμα να πιστεύει στο μέλλον της Ευρώπης».
"Ο δαίμονας όμως, δεν είναι ποτέ πολύ μακριά και μας κάνει να επιστρέφουμε στα σφάλματα του παρελθόντος. Και αυτό ακριβώς έγινε σε αυτό το θανατηφόρο Σαββατοκύριακο. Χωρίς να μπω στις λεπτομέρειες για τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, για να δούμε εάν είναι καλοδεχούμενα, νόμιμα, αποτελεσματικά, προσαρμοσμένα, αυτό που θέλω να υπογραμμίσω εδώ είναι ότι, οι συνθήκες μέσα στις οποίες, με δικτατορικό τρόπο, επιβλήθηκαν, δημιουργούν ένα καταστροφικό κλίμα.
Το ότι ο ερασιτεχνισμός της ελληνικής κυβέρνησης και η σχετική απραξία των προηγούμενων κυβερνήσεων, ξεπέρασαν τα όρια, το μετράω.
Το ότι ο συνασπισμός των πιστωτών καθοδηγούμενος από τους Γερμανούς έχει αγανακτήσει από την κατάσταση, που με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε, το καταλαβαίνω.
Οι πολιτικοί ηγέτες όμως, έδειχναν εξαιρετικά ενήμεροι για την όλη κατάσταση και ήθελαν να αδράξουν την ευκαιρία για μια ιδεολογική νίκη ενάντια σε μια ριζοσπαστική κυβέρνηση της αριστεράς, με αντίτιμο τον κατακερματισμό της Ευρώπης.
Διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
Προτιμάμε το να μετράμε τα δισεκατομμύρια μας μάλλον, από το να τα χρησιμοποιούμε για να οικοδομούμε.
Αναβάλλοντας μονίμως μια δέσμευση για τη μείωση του χρέους, προτιμάμε την ταπείνωση ενός λαού επειδή δεν είναι ικανός να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και προκαλούμε αρνητικά συναισθήματα πριν ασχοληθούμε με σχέδια για το μέλλον.
Γυρίζουμε την πλάτη σε αυτό που πρέπει να είναι η Ευρώπη, γυρίζουμε την πλάτη στην κατά Χάμπερμας «αλληλεγγύη των πολιτών».
Σπαταλάμε τις δυνάμεις μας σε αλληλοεξοντωτικούς καυγάδες και διακινδυνεύουμε να ενεργοποιηθεί ένας εκρηκτικός μηχανισμός διάσπασης της Ευρώπης.
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα.
Μια λειτουργία της ευρωζώνης, μέσα στην οποία εσείς, φίλοι Γερμανοί με την ακολουθία κάποιων Βαλτικών και Βόρειων χωρών, θα επιχειρούσατε την επιβολή του δικού σας νόμου, μη αποδεκτού όμως, από τις άλλες χώρες".
Ο Ντομινίκ Στρος Καν, αναλύει στη συνέχεια τη γέννηση και την καθιέρωση του ευρώ και υποστηρίζει ότι γεννήθηκε μέσα από μια διφορούμενη συμφωνία ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία.
Όπως εξηγεί, η μεν Γερμανία ήθελε να οργανώσει ένα σύστημα σταθερού συναλλάγματος γύρω από το μάρκο, η δε Γαλλία είχε «την αφελή και ρομαντική αντίληψη δημιουργίας ενός διεθνούς νομίσματος κατά την υψηλή φιλοδοξία της γαλλικής ελίτ».
«Θα πρέπει να απεγκλωβισθούμε από αυτή την αρχική διφορούμενη αντίληψη που έχει γίνει καταστροφική και να αναζητήσουμε επειγόντως ένα κοινό όραμα που θα μπορέσει να έχει την υποστήριξη των λαών» παρατηρεί ο Ντομινίκ Στρος Καν και απευθυνόμενος προς τους Γερμανούς υπογραμμίζει :
«Και μη μου πείτε ότι αφού ορισμένοι δεν υπακούουν, εσείς θα συνεχίσετε το δρόμο σας χωρίς αυτούς. Ποτέ η υπαναχώρηση και η απομόνωση στο Βορρά δεν θα είναι αρκετή για να σας σώσει.
Και εσείς, όπως όλοι οι Ευρωπαίοι, έχετε ανάγκη του συνόλου της Ευρώπης για να επιβιώσετε, διηρημένοι είμαστε πολύ μικροί» τονίζει.
Για να μπορέσει η γηραιά Ευρώπη να παίξει ένα ρόλο ανάμεσα στις νέες «γιγάντιες» δυνάμεις που αναπτύσσονται θα πρέπει «όχι μόνο να συσπειρωθεί στην τωρινή Ένωση, αλλά και πέρα από αυτήν» λέει ο Ντομινίκ Στρος Καν και επαναλαμβάνει την από χρόνια πάγια θέση του, ότι στο ευρωπαϊκό όραμα η Μεσόγειος θα πρέπει να ιδωθεί ως «εσωτερική θάλασσα» της Ευρώπης της οποίας τα σύνορα θα πρέπει να επεκταθούν σε νότο και βορρά.
«Η πρόκληση είναι πολύ μεγάλη. Μια ένωση μερικών ευρωπαϊκών χωρών, ακόμα και των ισχυρότερων, δεν θα είναι επαρκώς ικανή να αντιμετωπίσει τη ρωσική πίεση και θα γίνει υποτελής του εταίρου και φίλου μας Αμερικανού, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα, ίσως όχι ιδιαίτερα μεγάλο» προειδοποιεί.