Ήδη, σε πρόταση ψηφίσματος που κατατέθηκε από την Ομάδα της Ακροδεξιάς στο Ευρωκοινοβούλιο ( «Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας»), καλείται η Κομισιόν «να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, τόσο από νομοθετική όσο και από οικονομική άποψη, με στόχο να στηριχθούν οι συνταξιούχοι, έτσι ώστε να μην αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για να μπορέσουν να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή» στις χώρες όπου δικαιούνται να λαμβάνουν την σύνταξη τους.
Η φυγή και εγκατάσταση εκατοντάδων συνταξιούχων, σε άλλη χώρα από εκείνη που συνταξιοδοτούνται, «έχει οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, καθ’ όσον η καταβολή μιας σύνταξης στο εξωτερικό συνιστά οικονομική απώλεια για την χώρα καταγωγής τους, μιας και το χορηγούμενο ποσόν δεν εισέρχεται εκ νέου στην οικονομία της χώρας υπό μορφή κατανάλωσης ή επενδύσεων , ενώ προκαλούνται και φορολογικές απώλειες», υπογραμμίζεται στην εν λόγω πρόταση Ψηφίσματος.
Παράλληλα, η Κομισιόν απαντά με «ήξεις-αφίξεις», σε αναφορές ευρωπαίων πολιτών που, λόγω του ότι έχουν διπλή υπηκοότητα είτε διότι επέλεξαν να απολαύσουν τους κόπους μιας ζωής σε άλλη χώρα από εκείνη όπου ισχύει το συνταξιοδοτικό τους δικαίωμα, διαμαρτυρήθηκαν για το γεγονός ότι, οι χώρες τους αρνούνται να καταβάλλουν τις συντάξεις τους εκεί που διάλεξαν να μείνουν.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά Γερμανού υπηκόου, που δικαιούται σύνταξη από την Ρουμανία αλλά οι αρχές της χώρας του αρνούνται να του την καταβάλλουν σε γερμανική τράπεζα, παρά μόνον σε Ρουμανική τράπεζα.
Από άλλες αναφορές ελλήνων πολιτών, που δεν έχουν απαντηθεί ακόμη από την Κομισιόν, οι ίδιοι περιορισμοί ισχύουν και για τους συνταξιούχους της Ελλάδος που, για διάφορους λόγους, έχουν επιλέξει να ζήσουν σε άλλη χώρα-μέλος της ΕΕ.
Όπως υποστηρίζεται σ αυτές, το ποσό των συντάξεων και των ενδεχόμενων επικουρικών επιδομάτων, απαγορεύεται να κατατίθεται σε ευρωπαϊκή τράπεζα απευθείας, παρά μόνον σε ελληνική τράπεζα.
Η θέση της Κομισιόν, για το επίμαχο ζήτημα, φαίνεται να εξαντλείται στα όσα ισχύουν, με βάση της Συνθήκης της Λισσαβόνας, ότι και καλά δεν επιτρέπεται η μη χορήγηση, η μείωση ή η κατάσχεση συντάξεων σε συνταξιούχους που, ενώ δικαιούνται την καταβολή των συντάξεων τους σ ένα κράτος-μέλος, έχουν επιλέξει να ζουν σε άλλο κράτος-μέλος της ΕΕ.
Στην αρχή, ωστόσο, της επικαλούμενης παραγράφου της νομοθεσίας, υπάρχει ρητώς η αίρεση «...εκτός εάν άλλως προβλέπεται», γεγονός που, κατά τους επαϊοντες, αφήνει ένα ορθάνοιχτο παράθυρο στις κυβερνήσεις των κρατών-μελών, να επικαλεσθούν λόγους ανωτέρας βίας (συνέπειες κρίσης, έλλειψη ρευστότητας κ.α), για να μην καταβάλλουν τις συντάξεις των δικαιούχων στο εξωτερικό.
Νίκος Ρούσσης
Στρασβούργο