Οι αρθογράφοι Αlex Barker και Jim Brunsden αφού σημειώνουν ότι «οι από καιρό υπεσχημένες συνομιλίες για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους ξεκίνησαν παραμένει ασαφές αν η Γερμανία και άλλες περισσότερο σκληροπυρηνικές πιστώτριες χώρες είναι πρόθυμες να αναλάβουν από τώρα το πολιτικό κόστος απτών δεσμεύσεων για ελάφρυνση του χρέους, δεσμεύσεις που αρκετές κυβερνήσεις εξακολουθούν να θεωρούν αχρείαστες.»

Την ίδια ώρα στη στήλη FT Review η εφημερίδα αναφέρει ότι η «επίδειξη λογικής στο ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους άργησε πολύ για κάτι που είναι τόσο αυτονόητο. Κατά τη συνάντηση ωστόσο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης τη Δευτέρα, οι μη συνεργάσιμες κυβερνήσεις των πιστωτριών χωρών - με σπουδαιότερη τη Γερμανία αναπόφευκτα - έφθασαν κοντύτερα από ποτέ στην παραδοχή της αναγκαιότητας να διαγραφεί μέρος του τεράστιου χρέους της Αθήνας προς τον επίσημο τομέα.»

Κατά την συνάντηση μειώθηκε κάπως το χάσμα μεταξύ ευρωζώνης και ΔΝΤ. Το Ταμείο είχε εν πολλοίς, αν και όχι ολοκληρωτικά, δίκιο κατά τις επανειλημμένες προστριβές του με τους υπουργούς. Οι εξελίξεις αυτής της εβδομάδας, μετά τη νομοθέτηση δύσκολων αλλαγών από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, συνιστούν καλά νέα για την επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας. Για πολλά χρόνια το ΔΝΤ υποστήριζε σε γενικές γραμμές ότι η ευρωζώνη ανέμενε από την Ελλάδα να περιορίσει τη δημοσιονομική της πολιτική υπερβολικά γρήγορα, ενώ έκανε αδικαιολόγητα αισιόδοξες υποθέσεις για τις προοπτικές της οικονομικής ανάπτυξης και της βιωσιμότητας του χρέους. Επίσης, το Ταμείο ζητούσε εξωτερικό δανεισμό υπό τη μορφή νέων δανείων ή διαγραφές των υφιστάμενων, ώστε η Ελλάδα να επανέλθει σε διατηρήσιμη τροχιά.

Τέλος ο Martin Wolf σημειώνει ότι η «Γερμανία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ευρωζώνης. Η νομισματική ένωση θα αποτύχει αν συνεχίσει να λειτουργεί προς όφελος των πιστωτών μόνο. Ο γερμανικός οικονομικός τρόπος σκέψης έχει σημασία, διότι η Γερμανία είναι πιστώτρια χώρα και η οικονομική κρίση της έχει δώσει κυρίαρχη θέση στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Πρόκειται για ζήτημα δύναμης και όχι δικαιώματος. Τα συμφέροντα των πιστωτών είναι σημαντικά, αλλά αποτελούν μόνο μέρος της εικόνας και όχι ολόκληρη την εικόνα. Τα πρόσφατα παράπονα του γερμανού ΥΠΟΙΚ ότι η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ ευθύνεται κατά το ήμισυ για την άνοδο του AfD αποτελεί πρωτοφανή επίθεση κατά του ευρωπαϊκού θεσμού.»