Εκδικάζοντας την προσφυγή «Μαματάς και άλλοι κατά Ελλάδος» (αρ αίτηση 63066/14, 64297/14 και 66106/14.), που αφορούσε την υπόθεση του κουρέματος των ομολόγων του δημοσίου που κατείχαν έλληνες ιδιώτες, το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι:

Επειδή το «κούρεμα» των ομολόγων τους έγινε για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και τη διατήρηση της οικονομικής σταθερότητας, σε εποχή που η Ελλάδα βυθίσθηκε σε σοβαρή οικονομική κρίση, δεν θεωρείται ότι οι προσφεύγοντες υπέστησαν κάποια ειδική ή υπερβολική επιβάρυνση.

Επειδή η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους προέβλεπε ένα κατάλληλο και αναγκαίο μέσο για τη μείωση του και τη διάσωση του κράτους από τη χρεοκοπία, και δεδομένου ότι η επένδυση σε ομόλογα δεν ήταν ποτέ χωρίς κίνδυνο, οι αιτούντες θα έπρεπε να γνωρίζουν τις ιδιοτροπίες της χρηματοπιστωτικής αγοράς και του κινδύνου μιας πιθανής πτώσης της αξίας των ομολόγων τους, λαμβάνοντας υπόψη το ελληνικό έλλειμμα και το μεγάλο χρέος της χώρας, ακόμη και πριν από την κρίση του 2009.

Η διαδικασία ανταλλαγής των ομολόγων δεν συνιστά καμία διάκριση, ιδίως λόγω της δυσκολίας εντοπισμού ομολογιούχων σε μια τέτοια ασταθή αγορά, τη δυσκολία καθορισμού συγκεκριμένων κριτηρίων για τη διαφοροποίηση μεταξύ των ομολογιούχων, τον κίνδυνο να θέσει σε κίνδυνο το σύνολο της λειτουργίας, με καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία, και την ανάγκη να δράσει γρήγορα για την αναδιάρθρωση του χρέους.

Κατά συνέπεια, όπως συμπέρανε το Δικαστήριο, στην εν λόγω υπόθεση, δεν υπηρξε καμία παραβίαση του άρθρου 1 του πρωτοκόλλου Νο 1 (προστασία της ιδιοκτησίας) της Ευρωπαϊκής σύμβασης για τα δικαιώματα του Ανθρώπου και δεν παραβιάσθηκε το άρθρο 14 (απαγόρευση διακρίσεων) της Σύμβασης, σε συνδυασμό με το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου Νο 1 της Σύμβασης.

Νίκος Ρούσσης
Στρασβούργο