Ήδη στο τραπέζι πάντως της συζήτησης έχει τεθεί το θέμα της «προσγείωσης» του ΑΕΠ το τελευταίο τρίμηνο του 2016 αλλά και η ανησυχία για την πορεία του τις αρχές του 2017. Παράλληλα εν γνώσει όλων των πλευρών είναι ο «κόκκινος» συναγερμός που αρχίζει να κτυπά τις τράπεζες που βλέπουν τις καταθέσεις να μειώνονται, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια να διογκώνονται, τα χρήματα εκτός capital control να κάνουν φτερά για έξω.
Τούτων δοθέντων μετά την άρνηση του Ταμείου να γυρίσει την Αθήνα, μέχρι την Πέμπτη, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, η υπουργός εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης και οι εκπρόσωποι των Θεσμών καλούνται να εξετάσουν και να καταγράψουν πρόοδο στις βασικές εκκρεμότητες δηλαδή στα ενεργειακά, στις περικοπές των συντάξεων και του αφορολόγητου (από το 2019) αλλά και στα εργασιακά.
Μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά ήδη η Ελληνική πλευρά υποχώρησε και ξεκινά συζήτηση στις Βρυξέλλες. Παράλληλα βέβαια στην Αθήνα δεν είναι λίγοι εκείνοι που ετοιμάζονται για μεγάλη διάρκεια της συζήτησης ακόμη και μέτα το καλοκαίρι, συλλέγοντας χρήματα για κάλυψη ομολόγων.
Πάντως αυτές τις ημέρες οι πιέσεις αναμένεται να είναι έντονες από την πλευρά των θεσμών, που προσέρχονται στη διαπραγμάτευση με τη γνωστή ομάδα. Παρά τις προσπάθειες για αναβάθμιση των εκπροσώπων και την εκκίνηση πολιτικής διαπραγμάτευσης το μπαλάκι και πάλι έπεσε στο γνωστό κουαρτέτο δείγμα της πρόθεσης του Βερολίνου αλλά και των άλλων κέντρων να κλείσουν μέτωπα πρώτα σε τεχνικό επίπεδο στέλνοντας το μήνυμα στην Αθήνα για πιστή τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων.
Ουσιαστικά η αποδοχή των όσων ζητεί το κουαρτέτο φαντάζει μονόδρομος για την Αθήνα που ψάχνει ταυτόχρονα κάποιο πολιτικό αμπαλάζ για την υποχώρηση που θα κληθεί να κάνει. Αυτό αναζητείται είτε σε δεσμεύσεις για το χρέος, σταδιακή περικοπή συντάξεων αλλά και σε μια ήπια εκδοχή για τα εργασιακά.
Όμως στα θέματα ενέργειας το Βερολίνο είναι «μπετόν αρμέ» για πώληση μονάδων ενώ στα θέματα εργασίας το ΔΝΤ είναι αμετακίνητο και ζητεί παράταση του παγώματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως το τέλος του προγράμματος, αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων από το 5% στο 10% και του λοκάουτ, ορισμό του κατώτατου μισθού από το κράτος και την τρόικα κι όχι από συλλογική διαπραγμάτευση, μη επαναφορά της επεκτασιμότητας των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων και στα μη μέλη των αντίστοιχων κλαδικών εργοδοτικών ενώσεων. Όλα αυτά δηλαδή που χαρακτηρίζουν τις ευρωπαϊκές καλές πρακτικές.
Η Ευρώπη των ομόκεντρων κύκλων και της επιλεκτικής εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου είναι εδώ στην χρεοκοπημένη αλλά μέλος της ΕΕ Ελλάδα.