Εδώ και έναν χρόνο αξιωματούχοι του Ταμείου έχουν διατρανώσει ότι το ΔΝΤ δεν μπορεί να συμμετέχει σε ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης, αν η Ευρώπη δεν συμφωνήσει σε ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Παράλληλα, η απροθυμία του Ταμείου για να δεσμευτεί σε πρόσθετη χρηματοδότηση προς την Ελλάδα υπογραμμίζει μια άποψη που συμμερίζονται πολλοί αξιωματούχοι του- καθώς και μέλη της κυβέρνησης Trump- η οποία θέλει το ΔΝΤ να έχει εμπλακεί υπερβολικά στο ελληνικό ζήτημα. Επίσης στο ΔΝΤ διαμορφώνεται η τάση ότι η ευθύνη για την αποκατάσταση της ελληνικής οικονομίας αποτελεί κυρίως Ευρωπαϊκό θέμα, καθώς οι Ευρωπαίοι κατέχουν το 80% του ελληνικού χρέους.
Τη ίδια ώρα η Ελλάδα που συναίνεσε στις απαιτήσει του Ταμείου για νέες περικοπές δαπανών, τον Ιούλιο θα πρέπει να καταβάλει δόσεις 7 δισ. ευρώ, κάτι όμως που μπορεί να μην το κατορθώσει αν το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι δεν συμφωνήσουν σε ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης.
Για πολλούς λόγους, αναφέρουν οι NYT, η κατάσταση της Ελλάδας έχει αποκτήσει διαστάσεις υπαρξιακού ερωτήματος για το ΔΝΤ.
Για παράδειγμα, τα 30 δισ. ευρώ που δάνεισε το Ταμείο στην Ελλάδα το 2010, είναι τα τριακονταπλάσια από την συνεισφορά της χώρας στο ΔΝΤ ως μέλος του. Παράλληλα αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα δάνεια στην ιστορία του Ταμείου, από την δημιουργία του το 1944.
Παρόλα αυτά είναι υποχρέωση του Ταμείου να παρέχει δάνεια στις χώρες που έχουν ανάγκη, όπως και το να επιτηρεί την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα.
Σε αντίθεση με άλλες εαρινές συνόδους του Ταμείου, το ελληνικό ζήτημα δεν μονοπωλεί την φετινή σύνοδο στην Ουάσινγκτον. Αντίθετα στην ατζέντα κυριαρχούν θέματα όπως η ανάκαμψη των αναδυόμενων αγορών, η βελτίωση των προοπτικών της παγκόσμιας ανάπτυξης και η αβεβαιότητα που προκαλεί η κυβέρνηση Trump στον τομέα του ελεύθερου εμπορίου.
Όμως πίσω από τις κλειστές πόρτες, το ελληνικό ζήτημα και η διαχείριση του αποτελεί το αντικείμενο για χρονοβόρες συζητήσεις- ως είθισται, ανέφερε αξιωματούχος που συμμετέχει στη σύνοδο. Ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ είχε κύκλο επαφών με παράγοντες του Ταμείου και των Ευρωπαίων πιστωτών, οι οποίες σημείωσαν λίγη πρόοδο αναφέρουν υπό καθεστώς ανωνυμίας πηγές κοντά στις συνομιλίες.
Επίσημα, η γραμμή των αξιωματούχων του Ταμείου, αρχής γενομένης από την Christine Lagarde, είναι η ακόλουθη: Τα μέλη θα πρέπει να συσκεφθούν πριν ληφθεί απόφαση για εκταμίευση χρημάτων προς την Ελλάδα.
Παρά τη ασυνήθιστη οικονομική επίδοση της Ελλάδας, που πέτυχε πλεόνασμα 3,9% του ΑΕΠ το 2016, αξιωματούχοι του Ταμείου ανέφεραν ότι ακόμα δεν βρισκόμαστε κοντά σε συμφωνία.
Η περιπλοκότητα της ελληνικής κατάστασης περιγράφεται με ανάγλυφο τρόπο σε μια ανάλυση του Jeromin Zettelmeyer, ειδικού σε ζητήματα κρατικού χρέους, ο οποίος πρόσφατα εργάστηκε ως ανώτατος σύμβουλος στο Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.
Στην ανάλυση του η οποία δημοσιεύτηκε από το Ινστιτούτο Peterson, αναφέρεται στο ακανθώδες ερώτημα πόση ελάφρυνση χρέους χρειάζεται η Ελλάδα. Εκεί θέτει μια κρίσιμη παράμετρο. Θέτει υπό αμφισβήτηση τη δυνατότητα της Ελλάδας να παράγει συνεχώς μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα ώστε να μειώσει το χρέος της, το οποίο είναι 326 δισ. ευρώ ή 180% του ΑΕΠ της χώρας.
Και ενώ η μελέτη δέχεται ότι Ευρώπη έχει προτείνει εφικτά μέτρα για την μείωση του χρέους, όπως χαμηλότερα επιτόκια και επέκταση του χρόνου ωρίμανσης, εκφράζει αμφιβολίες κατά πόσο αυτά τα μέτρα θα κάνουν τη διαφορά, ενώ θεωρεί ότι η Ευρώπη θα πρέπει να παρέχει άλλα 100 δισ. ευρώ στη Ελλάδα για να καλύψει τις ανάγκες της.
Ο Jeromin Zettelmeyer έχοντας εργαστεί και για λογαριασμό του ΔΝΤ, προέβη στην ανάλυση του με σκοπό να βρεθεί κοινό έδαφος που θα επιτρέψει στην Ελλάδα, την Ευρώπη και το Ταμείο να φτάσουν σε συμφωνία. Παρόλα αυτά, το συμπέρασμα του είναι ότι δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος από το "ελληνικό μπέρδεμα".
"Είναι απελπιστικό. Ενώ υπάρχουν τεχνικές λύσεις, υπάρχουν μεγάλα πολιτικά προβλήματα για όλους τους εμπλεκόμενους", αναφέρει ο J. Zettelmeyer. Και συνεχίζει δηλώνοντας ότι "υπάρχει η αίσθηση ότι θα υπάρξει και άλλη αναβλητικότητα. Και αυτό είναι δύσκολο να το χωνέψει κανείς, γιατί τα πράγματα μπορεί να βγουν εκτός ελέγχου".
Όμως αυτή η προοπτική- μιας ανεξέλεγκτης ελληνικής κρίσης και μάλιστα την ώρα που στην Ευρώπη υπάρχουν σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις- είναι ο καταλύτης που ωθεί πολλούς αναλυτές να πιστεύουν ότι θα υπάρξει συμβιβασμός, με τους Ευρωπαίους να συμφωνούν σε μια διευθέτηση για το χρέος ώστε να επιστρέψει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα.