Λίγες ώρες προτού λήξει το τελεσίγραφο της 27ης Απριλίου, η κυβέρνηση πέρασε από τη Βουλή νομοσχέδιο με το οποίο αναγνωρίζεται η αυτοτέλεια του Εθνικού Συστήματος Διαπιστεύσεων, (ΕΣΥΔ) υπό την απειλή των Βρυξελλών ότι θα αναστείλει τις διαπιστεύσεις που παρέχει- εξέλιξη που θα έθετε ουσιαστικά την ελληνική αγορά εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου.
Υπεύθυνη γι΄ αυτήν την δραματική τροπή που έφερε τον αν. υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης Αλέξη Χαρίτση να τρέχει και να μην φτάνει, ώστε να νομοθετεί με την πλάτη κυριολεκτικά κολλημένη στον τοίχο, δεν είναι μόνο η τωρινή κυβέρνηση, μιας και το θέμα ήταν γνωστό από το 2008!
Το όλο θέμα ωστόσο, επιβεβαιώνει τον ανέμελο τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή της χώρας στον ευρωπαϊκό κορμό και την ανάγκη να εκπληρώνει στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις της, οι λεγόμενες δυνάμεις του «ευρωπαϊκού τόξου»…
Με το πρώτο νομοσχέδιο που ψήφισε επειγόντως η Βουλή αμέσως μετά τις εορτές του Πάσχα, την περασμένη Τρίτη, αποκατέστησε την αυτοτέλεια ως ΝΠΙΔ του ΕΣΥΔ ενός νευραλγικού για την Ελληνική οικονομία και πρωτίστως για τις εξαγωγές της, Οργανισμού, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν υποτίθεται «μεταρρυθμίσει», συγχωνεύοντάς τον με άλλους Οργανισμούς και Δημόσιες Υπηρεσίες, οι οποίες εν τέλει αποδείχθηκαν ασύμβατες μεταξύ τους.
Η προϊστορία του πράγματος, όπως την κατέθεσε στη Βουλή ο βουλευτής Ηρακλείου του Κινήματος «Το Ποτάμι» Σπύρος Δανέλλης αποκαλύπτει γιατί η διαβόητη «ελληνική παθογένεια», δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η πρωτοφανής απροθυμία και η ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας να εγκαταλείψει την ατέρμονη φλυαρία από βαθέως όρθρου έως και μετά τα μεσάνυχτα στα ΜΜΕ για ζητήματα «υψηλής πολιτικής» ώστε να κάνει απλά τη δουλειά της.
Η ιστορία, όπως την παραθέτει ο βουλευτής είναι άκρως διδακτική.
Το 2011, υπό την πίεση της άμεσης αναδιοργάνωσης της κρατικής μηχανής, κατόπιν της Συμφωνίας μας με τους Εταίρους, ιδιωτική εταιρεία με κονδύλια του ΕΣΠΑ, μετά από σχετική μελέτη είχε καταρτίσει μία πρώτη λίστα 255 οργανισμών, που θα έπρεπε να συγχωνευτούν ή να καταργηθούν.
Ήταν η περίφημη «λίστα Πάγκαλου» που στόχευε στη μείωση του ξεχειλωμένου από την πενταετία Καραμανλή δημοσίου και τον περιορισμό των λειτουργικών εξόδων του.
Ακολούθως, το 2013 η κυβέρνηση Σαμαρά, θέλοντας να στείλει μήνυμα προς αυτή την κατεύθυνση στους δανειστές, συνέχισε βιαστικά και χωρίς ίχνος επανασχεδιασμού και επανεξέτασης των πραγματικών αναγκών, το προϋπάρχον πρόγραμμα καταργήσεων και συγχωνεύσεων δημοσίων οργανισμών.
Το αποτέλεσμα; Μαζί με «τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά».
Έτσι, στο πλαίσιο των παραπάνω συγχωνεύσεων δημιουργήθηκε το Εθνικό Σύστημα Υποδομών Ποιότητας, (ΕΣΥΠ), στο οποίο εντάχθηκαν το ΕΣΥΔ, ο Ελληνικός Οργανισμός Τυποποίησης, (ΕΛΟΤ), και το Εθνικό Ινστιτούτο Μετρολογίας, (ΕΙΜ).
Η συγχώνευση πραγματοποιήθηκε, παρότι ο Ευρωπαϊκός Φορέας Διαπίστευσης είχε σοβαρές αντιρρήσεις και ενστάσεις περί του ασυμβιβάστου των τριών οργανισμών.
Συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Συνεργασία για τη Διαπίστευση (European co-operation for Accreditation – EA) είχε επισημάνει πως με βάση τον Κανονισμό 765/2008, το ΕΣΥΔ πρέπει να έχει πλήρη διάκριση και ανεξαρτησία των δραστηριοτήτων διαπίστευσης που παρέχει.
Με απλά λόγια, το 2013 η ελληνική Βουλή (αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης) νομοθέτησε «μεταρρυθμιστικά» - μη μεταρρυθμίζοντας ωστόσο – αφού παραβίασε ευθέως την Κοινοτική Νομοθεσία για τον καθορισμό των απαιτήσεων διαπίστευσης και εποπτείας της αγοράς.
Φυσικό αποτέλεσμα των παραπάνω, ήταν η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαπίστευσης να ζητήσει ακόμη πιο έντονα την διασφάλιση της αυτοτέλειας του ΕΣΥΔ, προκειμένου να συμβαδίζει με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Το περιθώριο που είχαμε για συμμόρφωσή προς την κοινοτική Οδηγία ήταν έως τις 28 Φεβρουαρίου του 2017 και αφού το «αγνοήσαμε» στην συνεδρίαση στις 27 Απριλίου του 2017, αναμένεται να αποφασιστεί η αναστολή της αναγνώρισης όλων των διαπιστεύσεων που παρέχει το ΕΣΥΔ, αν δεν υπάρξει συμμόρφωση.
Βεβαίως το ζήτημα του ΕΣΥΔ δεν μας ήρθε ουρανοκατέβατο. Χρειάστηκε να περάσουν εννέα χρόνια και έξη διαδοχικές κυβερνήσεις για να λυθεί!
Διότι ενώ ήταν γνωστό ήδη από το 2008 και το 2013 επιλέξαμε να το αγνοήσουμε, παρότι ήταν φανερό πως υπήρχε πρόβλημα συμβατότητας με τις ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις.
Αλλά ποιες θα ήταν οι ακριβείς συνέπειες του να αποσύρει η Ευρωπαϊκή Συνεργασία για τη Διαπίστευση την αναγνώριση της, στον αντίστοιχο ελληνικό Οργανισμό;
Ποια θα ήταν η διακύβευση για την ελληνική οικονομία και κυρίως για τις ήδη προβληματικές ελληνικές εξαγωγές;
Αυτό που ουσιαστικά «παίχθηκε» οριακά, υπογραμμίζει ο κ. Δανέλλης, ήταν ένα GREXIT των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών από το ευρωπαϊκό σύστημα διαπίστευσης.
Συγκεκριμένα:
Στην απευκταία περίπτωση αναστολής της αναγνώρισης του ΕΣΥΔ, από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό οργανισμό, όλοι οι φορείς και τα εργαστήρια, που έχουν λάβει πιστοποίηση από αυτόν, θα έπρεπε να στραφούν προς άλλους αντίστοιχους φορείς ευρωπαϊκών χωρών, προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν απρόσκοπτα και χωρίς αμφισβήτηση για την ποιότητα και την ασφάλεια των υπηρεσιών που παρέχουν, επωμιζόμενοι βέβαια και το κόστος.
Κατά δεύτερον, θα δημιουργούνταν παράπλευρες και σοβαρές απώλειες, όχι μόνο στον τομέα των εξαγωγών, αλλά και στην παροχή υπηρεσιών στην υγεία, αλλά και στον τουρισμό.
Και αυτό επειδή θα καταργείτο η διεθνής αναγνώριση των κάθε λογής εργαστηρίων από τον ΕΟΦ και το Γενικό Χημείο του Κράτους, έως και τα εργαστήρια των Υπουργείων Αγροτικής Ανάπτυξης και Υγείας, των νοσοκομείων, των Πανεπιστημίων, αλλά και των ιδιωτών.
Θα οδηγούνταν δηλαδή εν αμφιβόλω, η ασφάλεια όλων των εργαστηρίων στον τομέα της υγείας.
Για το ευρύ κοινό αυτό σημαίνει πως πρόβλημα θα αντιμετώπιζαν διαπιστευμένα εργαστήρια νοσοκομείων, όπως ο Ευαγγελισμός, ο Άγιος Σάββας κ.λ.π.
Σε σχέση με τον τουρισμό, το πρόβλημα θα ήταν εξίσου βαρύ, καθώς δεν θα υπήρχε αξιόπιστη κατάταξη των ξενοδοχειακών μονάδων και των υπηρεσιών τους στις διεθνώς αναγνωρισμένες κατηγορίες - οι γνωστές σημάνσεις με τα κλειδιά και τα αστέρια.
Τρίτον, θα είχαμε ανάλογες επιπτώσεις και σε έναν κλάδο από τον οποίο προσδοκούμε πολλά, αυτόν του αγροδιατροφικού τομέα, διότι οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων δεν θα μπορούσαν να έχουν αξιόπιστα πιστοποιητικά.
Ενδεικτικά, θα αντιμετώπιζαν ανυπέρβλητα προβλήματα οι εξαγωγείς π.χ. του ελαιολάδου, από την στιγμή που δεν θα μπορούσαν να πιστοποιήσουν την ποιότητα των προϊόντος τους και αυτό θα επεκτεινόταν αλυσιδωτά εκτός των άλλων και στους παραγωγούς - εξαγωγείς λαχανικών, που δεν θα μπορούσαν να συνοδεύσουν τα προϊόντα τους με αναγνωρισμένα πιστοποιητικά για την ύπαρξη ή μη υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων.
Επιπλέον, δεν θα ήταν δυνατή η πιστοποίηση της ασφάλειας των προϊόντων με το σήμα CE από τους ελληνικούς φορείς.
Παραδείγματος χάρη, οι Έλληνες βιοτέχνες παιχνιδιών δεν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν το πιστοποιητικό CE για την ασφάλεια του εμπορεύματός τους εκτός Ελλάδας, αφού το σχετικό σήμα από τις ελληνικές αρμόδιες αρχές δεν θα ήταν δυνατόν να αναγνωριστεί εκτός των ελληνικών συνόρων.
Ακόμη, η ελληνική βιομηχανία χωρίς τα αναγκαία πιστοποιητικά δεν θα είχε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και συμβάσεις, όπως η αγορά αερίων ρύπων για τη ΔΕΗ, τα διυλιστήρια κ.λ.π.
Πρόβλημα θα είχαμε και στο σύστημα πιστοποίησης γνώσεων πληροφορικής και δεξιοτήτων χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών, αλλά και σε άλλα δεδομένα για εμάς προϊόντα και υπηρεσίες που έχουν να κάνουν με τον έλεγχο των παιδικών χαρών, την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων κ.ο.κ.