Στο προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο «Ύφεση η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση» διατυπωσαμε το κυρίαρχο κατά την γνώμη μας ερώτημα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία συνηθισμένη υφεσιακή κρίση που διαδέχεται μία παρατεταμένη περιοδο καπιταλίστικης ανάπτυξης ή μπροστά μας βρίσκεται μία συστημική κρίση ίσως και μεγαλύτερη απο την χρηματοπιστωτική κρίση 2008-2009. Ούτε η χρονική στιγμή που δημοσιεύθηκε αυτό το άρθρο ούτε η διατύπωση του κυριάρχου ερωτήματος ήταν τυχαία.
Την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφθηκε την Γερμανία και συναντήθηκε με την καγκελάριο A. Merkel ο πρωθυπουργός της χώρας Κ. Μητσοτάκης. Ανεξάρτητα απο τις επίσημες ανακοινώσεις για την θεματολογία της συνάντησης, όλοι οι «εντός των τειχών» κατανοούσαν οτι αυτή η επισκεψη θα ήταν πιθανότατα και η πρώτη ευκαιρία να διατυπώσει (έστω και ανεπίσημα) ο Έλληνας πρωθυπουργός προς την Γερμανίδα καγκελάριο την θέση-αίτημα της κυβέρνησης για μείωση των πρωτογενών πλεονασματων προκειμενου να χρηματοδοτηθεί η επανεκίνηση της Ελληνικής οικονομίας. Ουσιαστικά αυτή η θέση-αίτημα της σημερινής Ελληνικής κυβέρνησης ειναι μία αναθεώτηση του μνημονίου που υπέγραψε και εφάρμοσε απαρέγκλιτα η προηγούμενη κυβέρνηση.
Ως προς αυτό το σημείο δεν βγήκε «λευκός καπνός» απο την καγκελαρία. Και ήταν πολύ λογικό. Ακόμα και εάν ο Έλληνας πρωθυπουργός έθεσε το αίτημα για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι απόλυτα κατανοητό ότι η A. Merkel θα απέφευγε να απαντήσει. Για ένα πολύ απλό λόγο. Γιατί δεν έχει ακόμα απαντήσει ούτε η ίδια, ούτε η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, στο κυρίαρχο ερώτημα της σύγχρονής οικονομικής συγκυρίας.
Η Γερμανική και ευρύτερα η Ευρωπαική οικονομία βρίσκεται μπροστά σε μία συνηθισμένη υφεσιακή διαδικασία η πρόκειται σε λίγο χρόνο να αντιμετωπίσει μια δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα είναι αυτή που θα δώσει με συνεπαγωγική λογική και την στρατηγική που θα υιοθετήσει η A. Merkel για να αντιμετωπίσει η Γερμανία και η Ευρωπαική Ένωση την επερχόμενη οικονομική αναταραχή (υφεση) η θυέλλα (παγκόσμια οικονομική κρίση)
Στην περίπτωση της ύφεσης η συνταγή που θα επιλέξει η A. Merkel θα είναι η απόλυτα πίστη εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης με επιμονή στην συνισταμένη της σταθερότητας που εξασφαλίζει επανα-χρηματοδότηση του ευρωπαικού χρέους με αρνητικά επιτόκια όπως εξηγήσαμε στο χθεσινό μας άρθο με τίτλο «Ύφεση η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση».
Σε περίπτωση Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Θα χαλαρώσουν οι αυστηροί δημοσιονομικοί κανόνες που επιβάλει το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης και θα διοχετευθούν κρατικά κονδύλια για την τόνωση της οικονομίας. Τότε προφανώς θα εκδοθούν και νέα κρατικά ομόλογα και οι αποδόσεις θα πάψουν να είναι αρνητικές.
Ειναι απολύτως ευνόητο ότι η πρώτη συνταγή ακυρώνει πολιτικά το Ελληνικό αίτημα ενώ η δεύτερη το επιβάλει ως αναγκαία και ικανή συνθήκη. Είναι επίσης αυτονόητο ότι ο Κ. Μητσοτάκης γνωρίζει οτι το διεθνές οικονομικό περιβάλλον δεν είναι ανέφελο και ότι είτε η απόρριψη είτε η αποδοχή του βασικής προυπόθεσης για την επιτυχή υλοποίηση του οικονομικού του προγράμματος,της μείωσης δηλαδή των πρωτογενών πλεονασματων, εξαρτάται πλέον από την εξέλιξη της διεθνούς οικονομίας.
Είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία, την χρονική περίοδο που η χώρα βγαίνει απο μία οντως δύσκολη περίοδο και προσπαθεί να ξαναδεί το μέλλον της με αισιοδοξία ο διεθνής οικονομικός περίγυρος να μεταβάλεται καθημερινα προς το χειρότερο. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα που έχει να διαχειρισθεί η Ελληνική κυβέρνηση και ο Κ. Μητσοτάκης.